Alle inzendingen over geschiedenis broer jeugdjaren

We schreven begin zestiger jaren van de voorgaande eeuw.... Zo waren onze wandeltochten. We struinden over de Beekse Heide; vaak onafzienbaar en gesierd door een lichtpaarse overvloed of we wandelden in de Rauwbraken, het toentertijd nog onbebouwde natuurgebied ten noorden van onze stad. We waren toen nog samen: de ouders, de zussen en het wilde…

" vraagt mijn broer; een wanhopige vraag, ingegeven door zijn grenzeloze verlatingsangst.....…

Daar bezochten we, de ouders en de zusjes, in onze jeugdjaren onze wilde, ongezeglijke, onrustige broer die thuis niet te handhaven was. Foto's uit die verre jaren getuigen nog van onze bezoeken.…

Hoezeer had ik gewenst dat een jongen als hij in vroege jeugdjaren aan mijn zijde zou hebben gelopen! Mijn arme, gehavende en geschonden broer echter, die sinds jaar en dag in de inrichting verblijft, moest verstek laten gaan.…

Hij is mijn broer die sinds jaar en dag verblijft in wat men "zijn appartementje" noemt en waar de speelgoedkast zijn schamele spulletjes herbergt en waar hij de smurfenfilm bekijkt.…

De silhouetten van langgerekte aken tekenen zich af in het zwarte water van de Piushaven. Een enkele visser heeft de zondagsrust opgezocht en staart over het kalme en vlakke water terwijl hij een beetje filosofeert en mediteert boven zijn hengel..... Sneeuwwitte meeuwen fladderen krijsend, met voorwereldlijk aandoende vleugels, rond een kunstwerk…

Onder Haar hoede leerde ik lezen en schrijven en bij Haar mocht ik thuiskomen na de dolzinnige en doldrieste escapades uit mijn turbulente jeugdjaren......…

Als we over honderd jaar terugkijken op de geschiedenis van de mens, dan zullen we hoofdschuddend niet begrijpen hoe we de vorige eeuw en deze eeuw met onszelf, met elkaar, met onze omgeving en met onze medebewoners van deze planeet zijn omgegaan, en we zullen onszelf diep schamen dat het zo lang geduurd heeft voordat we eindelijk onze hersencellen…

Mijn vriendin aanvaardde mijn overwicht en gedachten en later, veel later toen ik haar nog eens heb ontmoet, kon ik me met recht afvragen of zij weleens terugdacht aan onze jeugdjaren en de ondanks alles toch wel merkwaardige voorstellen die uitgingen van haar vriendinnetje.....…

De huizen in de omtrek, die ik beschouw vanuit mijn hooggelegen venster, lijken als geknipt uit een bouwplaat uit mijn verre, haast vergeten jeugdjaren, als opgebouwd uit de Lego-steentjes die Sinterklaas eens bracht. Daar huizen het geluk en het leed in al hun oneindig verschillende verschijningsvormen, uitgevaardigd door een Onbekende...…

....en zo rusten mijn ogen vaak op het merkwaardige maar zo mooie en architectonisch zo geslaagde gebouw dat enkele jaren geleden verrees aan de overkant van de snelweg die mijn woning flankeert en daarnaast zie ik de onschuldige kinderen met hun skeltertjes en stepjes op een smalle geasfalteerde strook met schijnbaar willekeurige bewegingen rondrijden…

Het is welhaast vanzelfsprekend dat in Tilburg voor de studenten in de omgeving van de campus heel wat tot stand is gekomen dat voorziet in hun behoeften. Grote witte letters geven aan dat zich ergens achter de solide stenen vesting van de muren de sportzaal bevindt waar ik veertig jaar geleden bokkensprongen maakte in het gezelschap van mijn medestudenten…

Iedereen kende iedereen in onze kleine wereld, in ons kleine universum en daar beleefde ik mijn stormachtige, onvergetelijke jeugdjaren...…

Dat de Tweede Wereldoorlog een van de grootste verschrikkingen uit de geschiedenis van de mensheid is geweest zullen velen van jullie wel weten. Er zijn vele boeken over geschreven en het zal altijd een onderdeel van onze vaderlandse geschiedenis blijven. Mijn beide inmiddels overleden ouders hebben de oorlog als kind meegemaakt.…

(voor Geneviève Alison Jane Moyet (18 juni 1961)) Je bent geboren in Billericay, Essex, Engeland. Je hebt een Franse vader en een Engelse moeder. Je bent opgegroeid in de stad Basildon, waar je naar de Markhams Chase Junior School ging. Op je zestiende ging je van school af en je werkte een periode in een winkel. Daarna studeerde je twee jaar voor…

In die langvervlogen jaren van mijn vroegste jeugd moet mijn pop iets gemankeerd hebben, zodat ik met mama naar de "poppendokter" zou gaan die gevestigd was aan het Korvelplein. Het was een lange weg vanuit zuidelijke gedeelten van onze stad, helemaal naar Korvel, en tot mijn verrassing trof ik in de winkel vele kleine, naakte popjes aan die ik buitengewoon…

En zo herinner ik me de kamer; de kamer van mijn vroegste jaren; in het midden de tafel met het bonte, wollen, gedessineerde kleed (eens stond daarop een ranke, glazen vaas; de lange stelen van de bloemen werden voor mijn ogen vervormd door het glas). Er was het bankstel met goudkleurige bekleding en tegen de wand stond eveneens een tafel geschoven…

Onbekend blijft mij altijd hoe in zijn zozeer gemankeerde brein de verlangens tollen en rondcirkelen naar de geliefde zus, naar de enige die hem bleef, naar de zozeer vertrouwde zus die sinds vroege jeugdjaren aan zijn zijde liep.....…

Op een vodje papier, op een oude envelop had ze uitgetekend hoe ze onze broer, onze zwakzinnige broer, die sinds zijn vroegste jeugd een ongeneeslijke beperking en een stigma met zich meedraagt, wilde verrassen met een kunstig geconstrueerd en aangelegd waterwerkje, een kleine installatie voor het tuintje bij zijn huisje op het terrein van de inrichting…

Mijn zachte, nog altijd donkerblonde en nog florissante haar dat mij sierde, placht Degene die mijn stormachtige en turbulente jeugdjaren heeft begeleid, die naast mij stond als niemand anders en die mij heeft beschermd en heeft liefgehad, een "keizerskroon" te noemen.…

De kinderen spelen hun dartele en onschuldige spel in de zonneschijn die hun jeugdjaren overspoelt en begeleidt. Het leven ligt nog geheel en al vóór hen. Nog zijn zij zich geheel en al onbewust van haar turbulentie en finesses, van haar stormvlagen en kalme sereniteit, van haar rijke groene valleien en onherbergzame rotspartijen.....…

Het was in de tijd van onze, door armoede getekende, jeugdjaren toen we zo weinig bezaten maar toen ik een grote voorliefde koesterde voor de kleine, felrode plastic vormpjes die, als we ze vulden met gips, leuke beeldjes zouden opleveren van een indiaantje en een eekhoorn.…

volwassen man die slechts onverstaanbare kreten en klanken uitstoot, die blij is met een puzzelboek of oude telefoongids, die heen en weer wiegt met zijn mannenlichaam in een onbegrijpelijke en onbegrepen cadans, die woont in een klein, kaal, onderkomen appartementje om iedere prikkel te vermijden die hem overstuur zou kunnen jagen; onze volwassen broer…

Hij is mijn zwakbegaafde broer Thijs.....…

Nu, op de valreep van de herfst van 2013, bezetten mijn beide broers, zussen en ik de eerste rijen van de kerk. Het is lang geleden dat we in de kerk van onze jeugdjaren zijn geweest. Een van mijn broers buigt zich voorover en fluistert: 'die misdienaar links, is dat niet dokter Van Der G.?…

....En zo staat me nog het een en ander bij uit verre, schemerige jeugdjaren dat zich echter slechts in vage, schimmige, onduidelijke contouren aan mijn bewustzijn manifesteert. Het speelgoed waarmee we speelden, de spannende jeugdboeken uit de schoolbibliotheek die we lazen.…

Al in vroege jeugdjaren fietste ik aan je voorbij, achterop de fiets bij mijn goede, onvergetelijke ouders en huiverde ik om de gekruisigde, om de Christusfiguur aan het kruis, daar in die bocht, die we passeerden, opgesteld. En je gotische torens verhieven zich, verheffen zich nog, zullen zich verheffen totdat ik het niet meer na kan vertellen.…

Dat ik mij strompelend voortbeweeg en wankelend op mijn oude aftandse benen mijn evenwicht tracht te bewaren, schijnt het mededogen op te roepen waarvoor ik nauwelijks dankbaar ben, want de voortrazende tijd heeft mij overrompeld en zich voortgespoed terwijl mijn stralende jeugdjaren nog zo dichtbij schijnen als de dag van gisteren.....…

OVER DE MUUR Het enige stukje geschiedenis dat ik heb meegemaakt is de val van de berlijnse muur. Het was op het nieuws in de jaren tachtig net voor het ek voetbal waarbij nederland won. Het was net op de radio en toen dacht ik er aan er een stukkie over te schrijven aan het einde van deze lege dag.…

Joey drukte af en de dikke was geschiedenis. Pete schreeuwde het uit. “Verdomme, ik heb bloed op mijn shirt”. Joey keek minachtend naar het bebloede Hawaii shirt van zijn broer. “Stupid shit”, voegde hij hem toe waarna zij het lichaam van de dikke alsook het pistool in een vuilcontainer dumpten. Hierna renden zij de hoek om.…