Alle inzendingen over lichaam wandelstok onheil

Mijn lichtblauwe metalen wandelstok draagt de tekst "Vitility", een merkwaardig woord, mogelijk een neologisme en wellicht afgeleid van het woord "vitaal" dat ondanks alles bezwaarlijk van toepassing kan zijn op mijn verouderde gestalte, op mijn lichaam van oude dame.…

De wandelstok echter stort niet in. Zij draagt en ondersteunt mijn verouderde lichaam en begeleidt me op mijn wandeltochten en behoedt me voor een ongelukkige valpartij.....…

Tegen de wand bevindt zich de collectie wandelstokken en ik kies daaruit een geval van glanzend blauw metaal. Provisorisch en wankelend op mijn benen maak ik een wandelingetje door de winkel. De blauwe wandelstok zal voortaan mijn wandelingen begeleiden en mijn verouderende lichaam steun bieden.…

Het kan: onheil mag een eeuw rust nemen. Minstens.…

Op die dag wenste men elkaar "fijne dagen": op die enige, luttele dag, die zo snel zou passeren: als een zandkorrel in een woestijn, als een druppel op een gloeiende plaat, want in de keiharde jungle van de maatschappij, in de slangenkuil, in het gekkenhuis, maakt men elkaar van dag tot dag af, bedriegt, liegt, konkelt en manipuleert men, om nog maar…

Bij de afspraak die ik opnieuw in het Twee Steden Ziekenhuis had en die weinig weg had van een amoureus of erotisch getint onderonsje - waarvoor ik hoe dan ook geen belangstelling heb - vroeg men mij het naakte, kwetsbare lichaam met de prominent neerhangende lobben van de borsten als in een onwerkelijke "omhelzing" tegen de harde, koude plaat van…

En het jonge, lieflijke meisje diept uit een soort achterkamer, uit een duister magazijn, van gevonden voorwerpen mijn dierbare wandelstok op en komt er enthousiast en opgewekt mee aanzetten!…

Ze wandelt door zonder om te kijken, maar zwaait even met haar wandelstok.…

En dan stromen de tranen over mijn gezicht bij de herinnering aan het langdurige sterfbed van mijn vader, aan de langgerekte marteling die hij moest ondergaan in het verpleeghuis, dat oord van onheil bij uitstek.…

De ernstige ziekte is doorgedrongen tot in iedere porie, iedere cel van haar lichaam en ze heeft te veel, veel te veel om over te tobben. De andere "vrienden" die op haar verjaardagsfeestje nog uitbundig genoten hebben van alle lekkernijen hebben het laten afweten.…

Ik heb felrode rozenblaadjes voor haar meegebracht in een doorzichtig doosje, een in deze omgeving merkwaardig, opvallend souvenir uit een wereld van schoonheid waar de liefde nog floreert en bloeit en die lichtjaren verwijderd is van dit oord van onheil.…

De man schuifelde over het grind, zwaar leunend op zijn wandelstok. Hij overzag de banken rond de vijver. Die waren allemaal bezet. Zuchtend liep hij door. Hij hoorde een stem achter zich. ‘Meneer?’ Hij keek om. Een dame wenkte hem. ‘Als u wilt kan ik wel een beetje opschuiven.’ Ze leek wel een aardig mens.…

De verpakking van mijn ziel, met zorg door de Allerhoogste uitgekozen. Naar Zijn beeld geschapen, bedoeld voor de roeping die me is gegeven. De presentatie van mijn zijn. Een afdruk van een indruk, door iemand gemaakt. Positief of negatief, het is maar net hoe je iemand raakt. Hetgeen wat me doet zijn tot hoe ik word gezien, hoe dan ook. Gehoord…

Ik realiseerde me dat als IK er weer in zou gaan, Ik het was die mijn lichaam persoonlijk maakte door het te gaan bewonen. Het lichaam zonder mij erin was niets, gewoon een lichaam zoals alle andere. Mijn aanwezigheid erin maakte het dat IK het werd.…

Maar die ene uitspraak — Je bent niet je lichaam — die bleef plakken. Het idee dat ik niet m’n lichaam ben intrigeerde mij en dat doet het nog steeds. Ik denk omdat het haaks staat op hoe de mens, en ik dus ook, normaal gesproken in het dagelijks leven staat. Want eigenlijk zijn wij mensen best veel bezig met ons lichaam.…

") was dus niet van toepassing en de wandelstok of de rollator hoefde geen dienst meer te doen. Een slijmbeursontsteking kan tijdelijk zijn in weerwil van alle ondeskundige oordelen. De pijn was in en uit het been geschoten als het flitsende weerlicht aan een duistere hemel...…

Resomatie heet het onheil. In een aluminium container wordt een mengsel van water en kaliumhydroxide opgewarmd tot 180 graden, waarna de dode er zijn laatste bad in neemt. Na drie uur wordt het lichaam vloeibaar en blijven enkel de botten over. Die worden dan in een maalmachine verwerkt tot er een hoopje wit poeder overblijft. Voor de familie.…

Hulpmiddelen als een rollator en een wandelstok zijn binnen handbereik, naast de parafernalia die hoogstwaarschijnlijk haar lange leven vergezeld hebben en die haar nog omringen; een schilderij met afbeelding van vrolijk lachende kinderen, een kastje met glazen siervoorwerpjes en meer, dat echter grotendeels aan mijn blik ontgaat wegens de vluchtigheid…

Zo af en toe is het ons vergund onbedoeld en kort een bekende en vertrouwde sfeer van vroeger op te roepen, die ons voor een paar tellen weer even jong van lichaam en geest laat voelen.…

Hun lichamen waren begraven op een halve meter diepte en hun lichamen waren in stukken gezaagd en in vuilniszakken gestopt. Die smerige Juan C.L. heeft twee onschuldige mensen laten vermoorden, omdat hij om geld verlegen zat. Niet te geloven en hoogst bizar en horror-achtig. Ingrid werd vijfendertig jaar.…

De voortstrompelende oudere dame met wandelstok die ik razendsnel ben geworden, roept steevast medeleven en mededogen op van mijn mede-Tilburgers en passanten en dus was men allerminst te beroerd mij de weg te wijzen naar de toch wel nabijgelegen Spoorlaan, waar ik spoedig arriveerde.…

Maar het Kerstgevoel bezielde mij niet waar de medemenselijkheid - zozeer gewenst en zozeer eeuwenlang gepropageerd door de traditionele godsdiensten - in deze tot onheil gedoemde wereld in een grote mate eeuwenlang geschonden is en wordt.…

" knapt een mens geestelijk noch lichamelijk op. Als men dan weer eens bloedend, strompelend of aangeslagen de spreekkamer verlaten had, verlangde men naar een arts die tenminste fatsoenlijk was, indien niet zachtzinnig....…

Aan de muur: droevig-stemmende, macabere foto's van monden met half-vergane gebitten, als in een angstschreeuw wijd opengesperd om reclame te maken voor de ultieme tandpasta die een dergelijk onheil nog schijnt te kunnen keren.....…

Al mijn moed bij elkaar rapend begin ik mijn lichaam puntsgewijs te beoordelen. Tja, die oren. Echt blij ben ik er nooit mee geweest. Flaporen, één van mijn zwakke plekken. Alhoewel: Ik heb er veel prachtige dingen mee gehoord. De intieme woordjes die manlief me influistert, de eerste huiltjes van mijn kinderen,hun lachjes en kromme zinnetjes.…

Mijn goede vader, die me in alles heeft bijgestaan, was een Verlichtingsdenker en hij hield van de "Clarté Francaise" en het "sapere aude", maar met grote verontrusting en ontzetting staarde hij in de lege, oneindige en angstaanjagende kosmos; zijn onherroepelijke en onvermijdelijke toekomst en bestemming. Hij voelde zich als een korrel zand…

(Werden de schitterende vlinders en de bloemen ons eens gezonden door een onbekende godheid als troost voor de teloorgang van de wereld en voor al het mateloze onheil?)…

Het onheil en het verdriet hadden haar aangegrijnsd en het zelfgekozen einde was eens aanlokkelijk geweest.... Ik heb niet veel van haar gevraagd hoewel ze mij toegewezen was en we kwamen ondanks alles tot een goed gesprek.....…

Een wandelstok kom je niet meer tegen. Mijn grootmoeder liep altijd gewoon met een wandelstok en daar kwam ze overal mee. Af en toe verving ze die door een bezem en veegde daarmee dan gelijk haar straatje schoon. Een bezem zie je trouwens ook niet meer.…

Wie een ander niet met zijn dode lichaam wil opzadelen, die wandele als Henoch met God.…