Alle inzendingen over muziek vader sterfbed

Hij had met mij willen delen, hij had mij willen doen toekomen, hij had mijn geest en gemoed willen voeden met die tomeloze muziek die hemzelf zozeer beroerde, die hem fascineerde en die hem mateloos troostte met zijn ambtenarenbestaan en ongeluk.…

Je was mijn vader…

....en zo, Vader, luisterden wij samen naar die muziek, op die zaterdagmiddagen in die achterkamer van mijn goede, oude ouderlijk huis.…

En dan stromen de tranen over mijn gezicht bij de herinnering aan het langdurige sterfbed van mijn vader, aan de langgerekte marteling die hij moest ondergaan in het verpleeghuis, dat oord van onheil bij uitstek.…

Het uur van het afscheid kwam en vaders hand verkilde in de hand van mijn moeder. Zijn ogen, als uit blauw porselein vervaardigd, vielen voorgoed dicht.....…

Naast haar stond de pastoor die haar het sacrament van de stervenden wilde toedienen. Buiten in de regen hoorde ze drie dames haar doodskist timmeren. Ze moest de diepte in zometeen. Ze moest het gat in of ze dat nu leuk vond of niet. Ze verlangde ernaar ringen om haar enkels te krijgen met daaraan belletjes zodat haar mededoden haar konden horen.…

Als het naaldje van de pick-up het zwarte vinyl raakte was er ineens ... muziek! De muziek ontroerde en vervoerde ons beiden en deze sleepte ons mee naar een hogere werkelijkheid, naar een hemels oord; het domein van goden en engelen. Vader, mijn kameraad en vriend, beschermde en verdedigde me.…

De genen van mijn vader zijn mijn genen: Mozart maakt ook mij gelukkig. Zijn muziek is de grote en vrijwel de enige voorwaarde voor mijn geluk....…

Zo doordrong de muziek mijn wezen en maakte zij onlosmakelijk deel uit van mijn turbulente puberteit. Vader bracht zijn moeizame morgens en middagen door op het gehate kantoor, een kolos van roodbruine stenen in de S.straat, op de vlucht voor de armoede, die hij eens gekend had en die hij mateloos vreesde.…

Mijn oude oom is hier opgenomen; ergens in het labyrint vind ik hem, hij komt me tegemoet; hij, de vroegere kameraad van mijn vader, die bij ons aan huis kwam om naar klassieke muziek te luisteren en voor filosofische gesprekken.…

Heerlijk die muziek van toen, toen geluk nog gewoon was of zo?…

De lengte van een sterfbed is omgekeerd evenredig met de breedte van het leven.…

Daar lig je dan op je sterfbed, het laatste dat je mee kreeg was een reclame van de Kruidvat. Daar lig je dan op je sterfbed, het laatste dat je mee kreeg was de hoofdprijs in de Staatsloterij met XL. Even serieus, perineum en doorgelegen kijk je reclame op tv want er is verder niets. Is de zinkzalf in de aanbieding.…

Op zijn sterfbed verklaarde hij nog hoe fijn we samen hebben gestudeerd. Ik kan onze relatie slechts omschrijven met de woorden: "Un Grand Amour".…

Hij komt me tegemoet; hij, de vroegere kameraad van mijn vader, die bij ons aan huis kwam om naar klassieke muziek te luisteren en filosofische gesprekken te voeren. Vader en hij zaten vaak zwijgend aan de huiskamertafel in de achterkamer, gehuld in de damp van hun sigaretten. Ze zwegen en luisterden.…

Ik had aan zijn sterfbed gezeten, terwijl de tranen als rivieren zonder doel of bestemming hun weg zochten over mijn gezicht. Hij had me gevraagd hem voor te lezen uit de roman, getiteld: "De jongensjaren van....", zijn favoriete boek uit zijn jeugdjaren. "Flink zijn" vermaande hij me bij het zien van mijn verdriet.…

Ach Vader, nu u in dat verre land bent, nu u de grens gepasseerd bent die u zozeer vreesde tijdens uw leven, kunt u nu nog weten met uw verstilde wezen dat zover weg is, hoe wij samen die muziek beluisterden, die heftige, vurige, emotionele muziek die u zozeer troostte met de ruigheid van uw leven, met de hardheid, de bruutheid, meedogenloosheid en…

Ze vroegen hem, mijn door het noodlot getormenteerde vader, wanneer hij gelukkig was. "Als ik Mozart hoor, ben ik gelukkig", was zijn antwoord. En zo voedde hij me op met die muziek, waarnaar wij gezamenlijk luisterden op die zaterdagmiddagen.…

Mijn moeder op haar sterfbed, twintig jaren lang heb ik haar genegeerd. Ze accepteerde mijn keuze niet, glimlachte uiteindelijk met een scheefzakkend gebitje een onverwachte goedkeuring. En dat doet eigenlijk pijn, waarom wachten mensen zo lang ? Ik heb liedjes in mijn hoofd, Zuidenwind, Lentekind.…

Solidair had ze naast me gestaan aan het sterfbed van mijn moeder en ze had mij een toevluchtsoord geboden toen ik na onbezonnen strapatsen van mijn jeugd tijdelijk mijn ouderlijk huis had moeten ontvluchten.…

....en in dat schamele boekwerkje uit het bescheiden bibliotheekje van mijn arme vader, die ik zozeer liefhad en zozeer betreur, trof ik toen ik het toevallig opensloeg de foto aan van de man die mijn vader zozeer vereerde: professor doctor Van S. die in het onderhavige werkje schreef over De Stoa....…

De LP's met de kleurrijke hoezen met romantische afbeeldingen uit de nalatenschap, eens het meest kostbare en dierbare bezit van mijn zozeer geliefde vader. Hij voedde me op met de muziek waarvan mijn hart en ziel in vuur en vlam stonden.…

De avond stond nog even bol van de mensen die ons overdag niet te pakken kregen, maar dat was alleen maar een leuke afsluiting van een heel mooie zonnige Vader-/verjaardag.…

Haar lieve man, Milou’s lieve vader. Hij weet nog niet dat ze overleden is. Ze kón hem gewoon niet bellen. Hoe moest ze in godsnaam zeggen dat Milou, hun lieve Milou, er niet meer was? Ze kon het niet over haar hart verkrijgen. Het geluid van een inparkerende auto. Voetstappen. Een sleutel die in het slot steekt en een draaiende beweging maakt.…

Een levenslange liefde en kameraadschap werden samengebald in die aanraking van haar hand op de mijne; de hand die nog de ring droeg die de liefde symboliseerde en bekroonde die mij de wereld heeft geboden; de bonte, veelkleurige wereld die zij nu voorgoed verliet. Die hand, alleen die hand nog die door haar zachte druk en lichte beweging te kennen…

Zo doordrong de muziek mijn wezen en maakte deze onlosmakelijk deel uit van mijn turbulente puberteit. Vader bracht zijn moeizame morgens en middagen door op het gehate kantoor, een kolos van roodbruine stenen in de S.straat, op de vlucht voor de armoede die hij gekend had en die hij mateloos vreesde.…

Volgens Friedrich Nietzsche was Ludwig jouw biologische vader en van Joodse afkomst. Op zijn sterfbed speelde je twee pianostukken voor hem. Daarna ging je naar Leipzig, waar in 1830 een door jouw geschreven ouverture in het lokale theater werd uitgevoerd, door Heinrich Dorn.…

Volgens Friedrich Nietzsche was Ludwig jouw biologische vader en van Joodse afkomst. Bij zijn sterfbed speelde je twee pianostukken voor hem. Daarna ging je naar Leipzig, waar in 1830 een door jou geschreven ouverture in het lokale theater werd uitgevoerd, door Heinrich Dorn.…

Aan het sterfbed van hun moeder heeft zij beloofd dit voor de broer te zullen volvoeren.…

De man die ik "Vader" noemde bracht zijn moeizame morgens en middagen door in een gebouw met labyrintische kamers en gangen; op de vlucht voor de armoede die hij had gekend en die hem mateloos beangstigde. Thuis verzonk hij in machteloze, krachteloze visioenen van schoonheid; verzonk hij in zijn muziek en in zijn boeken.…