Alle inzendingen over stadgenote

Ze leek me een Braziliaanse of Spaanse met geprononceerde lippen, licht getint, en met warrige zwarte krullen. Wachtend op lijn zes kwamen we te praten, eerst over het weer, daarna over de menselijke lotsbestemming dan wel over het geluk dat ons toebedeeld was of eventueel nog verschaft zou worden vanuit de duistere en onbekende regionen waar dit kennelijk…

De arme, goede stadgenoten troosten mij. De markt strekt zich uit met haar brede gangen, geflankeerd door haar kramen. De vrolijke, maar voor mij anonieme stadgenoten lachen en schertsen met elkaar, altijd in voor humor en gelach. Maar velen torsen hun leed....…

Ik probeer het gevoel te begrijpen, van hoe je bij me kwam en toch weer wegging. Met mijn beperkte wijsheid, het inzicht door mijn vakgebied en toch het ging weer mis. Ik probeer te beredeneren wat het verschil is tussen cultiveren en sublimeren, tussen herhalen en opnieuw beginnen. Niet steeds dezelfde klucht van heldendom en leedvermaak. Eentonige…

Toen de indigoblauwe nacht als een deken over de wereld lag en als een sprei de wereld toedekte, heb ik mij gehaast naar het nabijgelegen Wijkcentrum en ben ik aan het knutselen en kleuren geslagen te midden van mijn goedmoedige stadgenoten die het roddelen niettemin niet helemaal na kunnen laten.....…

Mijn stadgenoten begroeten mij vaak en ze spreken tot mij in de taal, in het dialect van mijn jeugd, dat in de volksbuurt waarin ik opgroeide "Gang und Gebe" was, ze noemen mij "mèdje" en bij het afscheid zeggen ze steevast hartelijk "houdoe!"…

Op mijn gang door de stad begroet ik mijn geliefde stadgenoten die zich verdringen rond de marktkramen op het Koningsplein waarop de glinsterende, kleurige vissoorten uitgestald liggen. In de drogisterij geurt het heerlijk naar parfums en kruiden. Het is herfst in Tilburg, we begroeten het nieuwe seizoen.......…

fles nooit aanbreken maar bewaren als dierbaar attribuut, als bewijsstuk, als dankbetuiging nu mijn werk gewaardeerd wordt, nu ik gepromoveerd ben tot "assistente" van dit bepaalde bestuur, nu ik iets beteken voor deze bepaalde ongelukkigen en na jaren en jaren van onbeloonde, onbetaalde en ondankbare werkzaamheden voor mijn niettemin zo geliefde stadgenoten…

Op de eventuele uitwerking van het middel moet ik nog twee uur wachten en raak in gesprek over mijn schoolopleiding en wat dies meer zij met een stadgenote, eveneens onder behandeling. Door de smorende hitte waag ik daarna de weg huiswaarts.....…

...en als ik dan weer het massieve gebouw passeer waaop over de hele gevel met trotse en forse zwarte letters staat weergegeven: "Koning Willem II College" en waar donkerblauwe luifels neerhangen; het gebouw dat volgens vele goedmoedige maar onderontwikkelde stadgenoten "De Willem II School" huisvest, dan herinner ik me mijn schooljaren.…

Zoals ik wel kon opvangen ging het gesprek van mijn stadgenoten over geen enkel ander onderwerp dan de momenteel allerwegen zo gewilde en populaire kwestie; De Injectie. De hamvraag in de conversatie was: "Astra-Zeneca of Pfizer, Spoetnik of Janssen?"…

Mijn stadgenoten beschermen het nest van hun autochtone gemeenschap en gewoonten, als vogelouders die de roofzuchtige adelaar vrezen, maar er is geen reden voor angst.…

Niet vergeten mogen worden de vele plaquettes aan de wand, getuigenissen van de dankbaarheid van mijn arme en lieve stadgenoten aan Maria, Sterre der Zee voor genezing en bevrijding van hun kwalen.....…

De arme, goede stadgenoten troosten mij. De markt strekt zich uit met haar brede gangen, geflankeerd door haar kramen. De vrolijke maar anonieme mensen lachen en dollen met elkaar, altijd in voor humor en scherts, maar velen torsen hun leed.…

Ik ben nauwelijks nog jaloers op het samenzijn van mijn stadgenoten, op hun saamhorigheid en kijk naar de gracieuze duiven die opgewekt rondcirkelen en naar de bonte ballonnen en naar de geel-met-roze marshmallows die te koop worden aangeboden, naar de kermispaarden die hun rondjes draaien en naar de zwarte luifels aan een van de weinige monumentale…

Ik ben nauwelijks nog jaloers op het samenzijn van mijn stadgenoten, op hun saamhorigheid en kijk naar de gracieuze duiven die opgewekt rondcirkelen en naar de lijdzame, zachtaardige pony's die bereid zijn iedere last mee te voeren, naar de bonte ballonnen en geel-met-roze marshmallows die te koop worden aangeboden, naar de hobbelpaarden die hun rondjes…

Dat die onbekende stadgenoot dit met zijn letterlolletje even bevestigt, is alleen maar een extra duwtje in mijn rug. Mooi meegenomen met tegenwind!…

Persoonlijk bezoek wees mijn ongelukkige stadgenote met enige aarzeling af, maar ze reikte mij tenslotte, kennelijk opgelucht, haar hand ten afscheid en verklaarde mij bij een eventuele volgende ontmoeting te zullen trakteren op een kop koffie…

Persoonlijk bezoek wees mijn ongelukkige stadgenote met enige aarzeling af, maar ze reikte mij tenslotte, kennelijk opgelucht, haar hand ten afscheid en zij verklaarde mij bij een eventuele volgende ontmoeting te zullen trakteren op een kop koffie.....…

Persoonlijk bezoek wees mijn ongelukkige stadgenote met enige aarzeling af, maar ze reikte mij tenslotte, kennelijk opgelucht, haar hand ten afscheid en verklaarde mij bij een eventuele volgende ontmoeting te zullen trakteren op een kop koffie.....…

Persoonlijk bezoek wees mijn ongelukkige stadgenote met enige aarzeling af, maar ze reikte mij tenslotte, kennelijk opgelucht, haar hand ten afscheid en verklaarde mij bij een eventuele volgende ontmoeting te zullen trakteren op een kop koffie......…

Verras jullie stadgenoten op de uitingen van een gevoelig hart, dat zijn oor te luisteren legt bij wat zijn medeburgers beweegt! Met deze wens sluit ik wederom af. Ik wens jullie allen een prettig weekend, dat door een eenvoudige doch voedzame maaltijd wordt opgeluisterd. Aldus de heer O.B.B. te R.…

Op Eerste Paasdag, op weg naar de rommelmarkt, kijk ik mijn vriendelijke, onschuldige stadgenoten met een chagrijnige uitdrukking in de ogen aan, alsof ik hun geheel ten onrechte mijn niet verwijtbare eenzaamheid aanreken....…

juist een fanfare-orkest in met enkele nummers ("Country road, take me home") en de muziek, afkomstig van de schallende, goudkleurige trompetten, de tuba's, de saxofoons en de drums, drong door tot in mijn wezen, vond weerklank in mijn hart en zij joeg de tranen naar mijn ogen, eveneens tranen om zoveel vuur en bravoure van mijn arme, geliefde stadgenoten…

Dat moest testamentair ‘tot heil van de Enkhuizer stadgenoten.’ Wander, opa van de Pieter van nu, kweet zich daar uitmuntend van, hij bouwde het ziekenhuis en deed vele goede werken. En omdat het zoveel geld was richtte hij ook een bank op om het beter te bewaren. Dat werd de de Weduwe S.Lakenman&Zoons Bank.…