Kermisimpressie 2013
Na de hittegolf van deze julimaand, die velen méér gekweld heeft dan ook maar enigszins wenselijk was, was de koelte weer ingetreden en ben ik mijn jaarlijkse bezoek aan de Tilburgse Kermis af gaan leggen, nog voordat de attracties weer onttakeld zouden zijn en we ze op de Ringbanen voorbij zouden zien komen, geladen op grote trucks en we ze weemoedig na zouden kunnen wuiven ("tot volgend jaar!")
Een welhaast ongekende koelte streelt mijn lichaam als ik op weg ben naar het Kermisterrein, waar ik een plaatsje vind op een terras.
De menigte heeft zich aaneengesloten in tweetallen en in volledige families die aldus de pleinen en terrassen gezamenlijk bezetten; trots en triomfantelijk paradeert men langs de terrassen, de partner als een pronkstuk of paradepaard aan de hand meevoerend.
Maar de eenzaamheid, voorheen zo fors gevoeld, staart mij niet meer aan als een monster uit wijd open holle ogen, zij schijnt haar spookachtige, huiveringwekkende aanzien en gestalte te hebben verloren: ineens voel ik mij opgenomen in de stad tussen de Tilburgers als in de familie die ik niet meer bezit, als in het oude huis, mijn geboortehuis, te midden van mijn vader en moeder, mijn oma, ooms en tantes, die geen van allen meer tot de levenden behoren.
Ik ben nauwelijks nog jaloers op het samenzijn van mijn stadgenoten, op hun saamhorigheid en kijk naar de gracieuze duiven die opgewekt rondcirkelen en naar de bonte ballonnen en naar de geel-met-roze marshmallows die te koop worden aangeboden, naar de kermispaarden die hun rondjes draaien en naar de zwarte luifels aan een van de weinige monumentale panden die Tilburg rijk is.
Gelukkig word ik niet aangegaapt als was ik de curiositeit die ik inmiddels soms veronderstel te zijn en gelukkig hoef ik mij niet bloot te stellen aan onzinnige conversatie.
Slechts de aanwezigheid van vreemden, van onbekenden biedt mij soelaas; slechts hun loutere, lijfelijke bestaan...
gmail.comGeplaatst in de categorie: eenzaamheid
kermis
67
Geef je reactie op deze inzending: