Alle inzendingen over vloed

De oude dame is gis, maar haar gebeuk op de kust is slechts een bede om rust, de vloed komt alleen maar op in het besef dat schelpen ebbend achterblijven. De wind waait haar golvend haar verward tegen de spetterende avondzon, het grijs licht rood op naar de grens van het bestaan, een zee van tijd mondt uit in een onmetelijke oceaan.…

Liefde is als eb en vloed, een nimmer aflatend getij dat geeft en neemt.…

In de hooggelegen ziekenkamer waarin ik was ondergebracht was rond het middernachtelijk uur een kolkende donkerrode vloed, een brede stroom die niets anders bevatte dan mijn eigen bloed: aan mijn keel, mond en lippen ontsnapt die ik noodgedwongen maar botweg naast mijn bed op de kale, koude, gladde vloer moest deponeren.…

Inclusiviteit ‘Men stelt de vis niet verantwoordelijk voor de vloed.’ Sanctiemaatregelen zoals een boycot zijn er voor het betreffende land, niet ‘rücksichtlos’ voor individuen. Het niet uitsluiten op basis van nationaliteit is nu juist een van de vrijheden die we koesteren en willen beschermen.…

Het schelpenstrand, het water dat zijn weemoed achter laat, dood uitspuwt in verloren opeengestapelde, lege, gekleurde schelpen ... maar in zijn voortdurende veranderlijke beweging van eb en vloed zijn levendige zichzelf blijft, geworteld in zijn vloeibare authenticiteit !…

Wordt waarschijnlijk anti-witte vloed in poedervorm, ook inzetbaar tegen schimmel. Volgens de reclame (Canesten) gaat de kut er van glimlachen, het wachten is nu op een spray voor de gulden snee. Zelf ben ik een droogkloot, is geen medicijn voor.…

Die stapel, net als de nieuwe, meet de opkomst van de vloed. Het land wordt kleiner. Het fjord blijft groots.…

Eb en vloed, een immer weerkerend gebeuren, het houdt maar niet op. Ik denk dat ik de dag moet plukken, de aarde past zich niet aan mij aan, gaat ongegeneerd haar eigen gang. Een eventuele opwarming laat haar volkomen koud. Er zijn mensen die zich daar druk over maken. Kansloos.…

....en zo keerde de vloed van het steeds opnieuw aanwassende water, figuurlijk gesproken, steeds weer terug. Wellicht kent u het sprookje van de Tovenaarsleerling dat verhaalt hoe de leerling altijd tevergeefs met een bezem het water probeert weg te werken.…

Op stranden zie je vaak de invloeden van eb en vloed: 'de wisselwerking van de tijden.' Meestal zorgt de vloed ervoor dat er een hoop planten, diertjes, hout en spullen aan land worden gebracht. Wanneer de zee zich dan weer terugtrekt (eb), blijven deze spullen achter op het strand.…

We zijn beiden kinderen van het rampjaar 1953, dat ver terug ligt in de tijd en waarin een woeste vloed de kust van Zeeland bestormde. Toen de bomen nog net niet uitbotten in het voorseizoen van de lente van het huidige jaar vierde mijn trouwe, toegewijde vriend zijn zeventigste verjaardag.…

Eens, in lang-vervlogen dagen was ik de typiste geweest naast haar, de secretaresse en had ik dag aan dag een vloed van klachten over haar uitgestort. Haar kus ik de hand: van ex-collega's zijn we vriendinnen geworden. Door de lange jaren heen volgden we elkaar, deelden we het geluk, de troebelen en het ongeluk......…

De zee stroomt verder, het wordt eb en weer vloed, alsof er niets gebeurd is. Een lotgenoot schrijft dit verhaaltje op, met hem liep het gelukkig beter af!…

Water als oneindige wisseling in zachte eb en vloed van de zee. Ik wentel mij in jouw schoot en proef helend leven in verbondenheid. Het is de bron, oase van schroom, mysterie, bevangenheid en wonder.…

De zon vond nog steeds het hoge blauwe laken. Ik lachte toen ze me een warme zoen gaf. Zomaar, ergens tussen neus en lip. Beetje flirterig voelde het. Ook het strand werd gezoend. Een kleine windvlaag blies tussen schip en wal een korte fluittoon en magisch werd het toen schrompelend geel en stervend rood rollebolden naast diep donkergroen en grijnzend…

Een vloed van onbestemde tranen brak los uit zijn ogen en bij het afscheid legde ik een hand op zijn schouder en vermaande hem: "Een lieve jongen zijn!" en ik voegde daaraan toe: "Ineke komt altijd terug!"…

Vergeet het, kijk naar de zon, de maan, deze vloed zal bedaren...…

Mijn vloed ebt weg. Er is een zee van tijd. Gisteren was gisteren, later is later, het voelt even als voor eeuwig bevrijd. In de verte lonken de duinen. Het vlakke land daarachter lijkt hier nauwelijks te bestaan.…

Blaasontsteking, witte vloed ontmoet slap gelul in de marge, een fotograferende potsenmaker misbruikt de grootheid van waanzin. Verkreukeld ontving een anonieme boom drie mensenlevens, de bestuurder ligt nog in coma maar is wel stabiel. Wat een pilletje al niet kan bewerkstelligen.…

Ik kon moeilijk veronderstellen dat men wenste dat ik heel mijn enorme verdriet, misnoegen en onlustgevoelens de vrije loop zou laten, dat ik uit zou barsten in een onstuitbare, niet meer te stelpen vloed van tranen die weer zou geven wat mij werkelijk bezielde tijdens die middag in Meersel-Dreef, waarop vrolijkheid en vreugde een eerste vereiste schenen…

Nu moest de vrouw wachten op de volgende vloed. En bij iedere nieuwe vloed hopen haar zeester terug te zien. Iedereen die wijs is, weet dat alles wat voor je bedoeld is, bij je terugkomt. De vrouw probeerde wijs te zijn. Ze kon niet anders dan loslaten wat niet was. Maar ze bleef hopen dat haar zeester terugkomen zou.…

Ze was mijn moeder en een vloed van tranen stroomt, blijft stromen. Haar dochter huilt, blijft huilen om de aandoenlijkheid, zieligheid, liefheid, om de armzalige boekjes, om het tragische noodlot, om de onschuld, om de kwetsbaarheid. Vandaag zou ze haar 90ste verjaardag vieren. Nu kan ze niet meer lijden...…

Na de vergadering van de Cliëntenraad van het Zorgcentrum komt een woordenstroom zonder einde van zijn lippen, als een vloed, die door geen dam meer te keren lijkt; over zijn 40-jarige carrière bij de bank en over wat daar allemaal passeerde (en het was heel veel) en enigzins tot mijn verbazing maakt hij, een klein, 85-jarig mannetje met steunkousen…

ondergaande zon worden de schaduwen langer en komt heel langzaam een mysterieus schimmenspel op gang Een oudere man en een oudere vrouw lopen gearmd, schuifelend voorbij Schimmen van de jongeren die zij ooit waren Vanaf de boulevard steken zij het schaars bezette parkeerterrein over Op het strand zijn nog steeds een paar mensen te zien Het is vloed…

Samen met het grijze haar dat mijn hoofd al gedeeltelijk overwoekerde en de rimpels in mijn gezicht die zijn als riviertjes die de vloed van mijn tranen al te vaak voortgestuwd hebben, verleende dit mijn verschijning mogelijk de gepaste gedaante.…

Ik weet dat ik kansloos ben als de vloed komt opzetten, maar zo lang de tijd mij gegeven is arbeid ik voort. Ik sta toe dat dijken doorbreken en een polder reddeloos onderloopt of laat - gelijk Ir. Lely - nieuw land ontstaan.…

Ze was mijn moeder en een vloed van tranen stroomt, blijft stromen. Haar dochter huilt, blijft huilen om de aandoenlijkheid, om de zieligheid, om de liefheid. om de armzalige boekjes. om het tragische noodlot, om de onschuld, om de kwetsbaarheid. Vandaag zou ze haar negentigste verjaardag vieren. Ze kan nu niet meer lijden.…

Mijn vloed van overweldigende tranen bij de aanschaf van de kopjes behoort tot een moment in het verleden, tot een moment in de sequentie van momenten die mijn leven vormt, dat als een geïsoleerd eiland ligt in de stroom van de rivier van de tijd, naast andere momenten van vreugde, van extase, van angst......…

Niemand zou het ooit zien omdat het weggespoeld zou worden door een vloed aan gebeurtenissen. En zo dansen wij allen een leven. Sommigen met plezier. Anderen omdat het moet. Maar die horizon blijft. Die horizon waar sommigen een toekomst in menen te zien. Anderen zien er hun ondergang in. Ik zie er totaal niets in.…

De aarde draait rond en rond en in die sensatie van golvende frequenties van wind en eb en vloed voel ik mijn lichaam aan. Als de maan haar getijde doet gelden, word ik moe en moet ik gaan slapen. Mijn ogen aanschouwen het licht, geel licht heeft een langere frequentie dan blauw licht.…