Alle inzendingen over vrien

Zeg, vuile graftak, hoe haal je het in je botte hersens om te beweren dat bewoners van de drie grote steden minder vriendelijk zijn dan de rest van de Nederlanders? Zitten er geen hersens in die rotkop van je? Is het nou echt alleen maar gemalen kippenstront daarboven? Ik mag me dan als geboren en getogen Amsterdammer wellicht een beetje grof uitdrukken…

Hij lijkt van gestalte en uiterlijk een stoere bink te zijn en houdt van de ruwe natuur zoals de Schotse Highlands. Zij lijkt met haar frêle voorkomen en lange koperen haren op Axelle Red en houdt enkel van de natuur wanneer die zich afspeelt als achtergrond voor romantische tafereeltjes. En die idyllische tafereeltjes, die ensceneert zij in haar tuin…

Er was eens een man die een verzameling zeldzame en uitzonderlijke planten bezat. Sommige ervan waren gemakkelijk te kweken geweest, bij andere had het veel moeite gekost om ze tot groei en bloei te brengen. Hij besteedde enorm veel tijd aan zijn planten, en zorgde ervoor dat elk exemplaar precies de juiste hoeveelheid warmte, zonlicht, water en meststof…

Daar zit je dan in een nieuwe woning zonder tuin. Heerlijk verlost van al dat werk dat een tuin met zich meebrengt. Niemand boven je, vrij uitzicht, drie hoog en dus geen last van hoogtevrees. Maar het allerbelangrijkste, met een lift en het winkelplein 50 meter verderop. Dat had ik zo verschrikkelijk gemist bij het vorige huis. Het weidse uitzicht…

December is een maand van gezelligheid. We kruipen bij elkaar met de sinterklaasavond, de kerst en Oud & Nieuw. Vaak is het ook een maand om terug te kijken op het jaar. Vast te stellen waar we nu staan in het leven en om nieuwe plannen en ideeën te maken. Met dit in het achterhoofd zal mijn zondagcolumn een kritische noot over ons land worden. Misschien…

"Zeg 't mar, mèske" zei hij uitnodigend. Een vader of een vriend die mij "meisje" zou kunnen noemen, bezat ik sinds lang niet meer In 't vroege voorjaar was altijd de merkwaardige drietonige "lokroep" van de ijscowagen in de vroege avond hoorbaar en deze keer was ik haastig in de schoenen geschoten om de troost van het ijs te bemachtigen.…

Op een junidag waarop de gele, rode, witte en roze rozen in de plantsoenen als het ware alvast, zoals gebruikelijk ieder jaar, mijn verjaardag aankondigden, opende ik de zware, groengeverfde toegangsdeur van het trapportaal van het flatgebouw waarin ik sinds 27 jaar mijn domicilie gevonden heb. Een donker getinte man, vergezeld van een tengere, donkere…

Ze kon nauwelijks wachten tot de Dood haar in zijn Vaderarmen zou nemen. De depressie strekte haar tentakels met zuignappen begerig naar haar uit. De noodlottige sprong van zeventien hoog of het mes aan de pols leken dichtbij, gewenst en aantrekkelijk. Veertig jaar had ze aan mijn zijde gelopen maar de vriendschap legde geen enkel gewicht in de schaal…

Elke dag geniet van het uitzicht over de hei en in de verte het grote bos. Deze keer was het erg mooi weer en warm. De lucht was bijna wolkeloos. Wat is ons land toch mooi. Het verse bakkie koffie smaakte mij heerlijk. Ik zet koffie op de ouderwetse manier. Gewoon bonen malen met de hand. De koffie in een filter en kokend water opgieten. Met suiker…

Mahler gaf na de voltooiing van "Das Lied von der Erde" het complete manuscript aan zijn vrien Bruno Walter om vroeg hem om diens mening. Toen Walter het bij hem terugbracht, niet in staat om een woord te uiten, bladerde Mahler het stuk door tot het laatste lied en vroeg "wat denk je, zal het publiek het tot hier uithouden?…

Op één van de achterste banken zit de kinderboekenschrijver Jacques Vriens, die het liefste zo anoniem mogelijk de mis viert, maar iedereen weet drommelsgoed wie hij is. Tristan kijkt geregeld naar Juliette, wat haar doet blozen. De kleurrijke vlinders fladderen onrustig tegen haar buikwand. Het kriebelt tussen haar benen.…