Alle inzendingen over Stephanie Theobald

Hoe hoog zijn onze luchtkastelen, in der loop der jaren, zwoegend opgebouwd? Ik schijn het dak maar niet te bereiken. Ik wist niet dat jouw wereld een deur had, tot je me de sleutel gaf. Huissleutelpassie, wat heb je een mooi woord geschonken, ik koester je gesproken gevoel, als 't ware zelf...

Bij de voordeur veeg ik mijn voeten, bevuild van de wereld. Ik ben lang weggeweest, misschien wel te lang, of niet lang genoeg. Het gebouw dat ik niet ken is me vertrouwd in zijn interieur, nog zo kaal. Hier en daar een versleten stoel die me lijkt te zeggen: 'kom zitten in je vergeten leven,...

Ein-de-lijk de beschikking over iets wat mijn stortvloed aan woorden sneller verwerkt dan waartoe mijn pen in staat is gebleken, de pc. Ik sta aan de voorronde voor de zoveelste kansen, die ik niet wil verknallen. Gisteravond leek het allemaal nog zo ver weg van me, was ik nog zo lekker veilig...

Wij - als mensen samen de maatschappij vormend - leven in een onzuivere wereld. Liever waren we, diep in ons hart, helemaal niet geboren. We weten niet waar we vandaan komen, niet waar we heen gaan, en daartussen ligt de zoektocht naar de zin van het leven, waardoor we zoekende blijven. De...

Ik wil versmelten met jou, één zijn. Ik wil in je hals ademen, terwijl jij zachtjes hijgt. Ik wil je warmte voelen, mijn handen op jouw buik. Ik voel hoe jouw zachte duimen een spoor over mij rug trekken, ik sidder van genot. Laat dit moment nooit overgaan, laat me in jouw verder bestaan. Ik...

Het meest raakt ze mij door haar blik. Zo zuiver en oprecht keken zelden mensen mij in de ogen. Ik kijk met een open blik in haar diepte en verlang ernaar om haar daar te ontmoeten. Ik zie een vrouw, die ooit in haar leven, net zo kwetsbaar als ik in het leven stond. Ik zie haar vallen, maar ook...

Het zijn de dagen, die weer korter en donkerder worden. Het is de wind, die onder mijn kleding door waait, en mijn lichaam doet verstenen. 's Avonds sta ik in het licht van een lantaarnpaal in de spiegel naar mijn silhouet te staren. Het licht is beperkt. Mijn gezicht in het donker, ongezien....

De deur viel met een knal in het slot. Ik stond midden in mijn kamer. Mijn borstkast ging op en neer, in een versneld tempo. Geef een definitie van paniek - een gevoel dat je doet verstenen. Geef een definitie van wanhoop - waar doe je het allemaal nog voor? En een definitie van vechten? - ik had...

Laat dan in mijn testament bijschrijven dat er toch echt douwe egberts geschonken wordt!!!

Het is een late avond. Buiten is het donker, het verkeer raast heen en weer. Met onder mijn ene arm een stapel wasgoed en in het andere een mok koffie, probeer ik mijn sleutel uit mijn zak op te duikelen. Na enig gemor aan het slot schiet de deur open en ontmoet ik de ruimte die me zo eigen is...

...paar weken geleden vroeg je mij, waar jouw Stephanie was? Nu ben ik al dagen op zoek naar die vrouw, die mijn vertrouwen won. Naar die vrouw, die mij leerde uit het hart te leven, die vervolgens zelf haar hart voor mij sloot. Ik ben niet op een hoge brug gaan staan, klaar om te springen....

het doel heiligt alle middelen. zelfs de omwegen.

Welkom in het verhaal dat mijn leven verwoordt. In dure woorden, te lange, uit de context getrokken zinnen, en een samenhang die zich definieert als 'van de hak op de tak, van boom naar boom en niet zo heel lang daarna, van bos naar bos'. Grappig, want ik zie door de bomen het bos niet...

Ik krijg mijn sleutel niet direct in het slot gestoken. Ik sta te morrelen aan het slot, krijg het vreselijk warm, en mijn hart slaat in mijn keel. Het zijn niet de tranen die me brandden, het is een intense woede, die aan me vreet. Als ik de deur eindelijk open gooi, knal ik hem met een zwaai...

De zon scheen fel op mijn meubelen. Stofdeeltjes dansten in de strepen licht, die mij zo vroeg in de middag hadden gewekt. Ik liet me uit mijn bed glijden, ging als een bolletje in het warme zonlicht liggen. Nu was ik dan, alles waar je als weldenkende jonge vrouw zo bang voor bent; niet wie ik...

Ik keek naar het plafond, dat gevaarlijk golfde. Kwam het plafond nou naar beneden, of zweefde ik omhoog? Ik bevond me in een niet bestaande dimensie, tussen leven en dood. Weer een golf spuug. gal. enkel vieze, dikke, groene gal. had de bitterheid nu dan vorm gekregen, en mij heel snel van...

...of als bewoner van kamer 333. Nee, ik als Stephanie-Joy, in welk opzicht gemist? Ik als de jongte vrouw door God geschapen, bedoeld voor Zijn plan met mijn leven. Zoekende naar mezelf, kwam ik een ander tegen, dan ik altijd dacht te zijn geweest. Op zoek naar mijn dromen, trof ik mijn...

Ik kwam mank aanlopen, zag je met je hoofd op je armen liggen, in het restaurant van het ziekenhuis, op tafel. Ik had toen al moeten voelen, welke wending deze ontmoeting zou nemen, maar voelen begint steeds meer van mij te vervreemden. Of ik van gevoel. Er ligt in ieder geval een waas van...

Weten dat je op die plek bent, waar je bedoeld was. Berustend in de wetenschap dat je hier veilig bent. Wat er ook gebeurt, van kleine naar grote ramp, je weet jezelf op de plek, waar je zou moeten zijn, mocht dit gebeuren. De angst die je normaliter door de dagen jaagt, tot rust gekomen, de...

Je hand zweet, glijdt in die van mij. Je handdruk stevig, niet van plan los te laten. Je lichaam trilt, en je lippen zijn tot een smalle streep getrokken. Je ogen staan opengesperd, de angst staat op je gezicht. Ze vragen of je de Here je hart wilt geven.... je trekt je los. Het oordeel was...

Ik heb om rust geroepen, dagen, inmiddels wekenlang dagelijks. En nu, nu is er een lege dag en nu verwoordt deze een gat, niet wetend hoe in te vullen. Alles wat ik, in de zogenoemde, ongekende rust wilde doen, lijkt nu geen optie meer. Mijn diepste verlangen te slapen wordt beleefd als...

Ik zit aan de verste kant van de tafel, tegenover haar. Ze schuift een blonde lok haar achter haar oor. Rommelt met de sleutels die ze in haar hand houdt, die weerklinken op het tafelblad. Ik tik met de neus van mijn schoen tegen de poot van de tafel. Schuif heen en weer op mijn stoel, ondanks...

Waar het leven verandert.... van kind naar tiener, en die tiener wordt een twintiger. Van jong naar oud, van blakend gezond naar vergrijsd. Van gedreven naar berustend, en van geleefd, naar laten leven. Ouder worden, je mag alcohol kopen! Ouder worden, je eerste. Ouder worden....je eerste...

Ik ben trots op je... gouden woorden, uit zijn mond. De hij, die een deel van zichzelf in jou heeft gelegd, waardoor jij bent geworden, wie je bent. Hij heeft een stukje bij je weggenomen, waardoor jij, beschadigd bent. In een gebroken gezin. Nu zitten we in de auto. Jaren later,...

De punt wees naar de 140 k/pu. De kleine ruimte stond blauw van de rook, de wiet scherp. Een lange ochtend in de kerk gezeten. Geraakt door hen, die het niet meer zagen zitten, en denken, dat het leven op de straat hun brengt, wat ze maar niet kunnen vinden. Vergeten de koude nachten zonder...

Ik sluit de deur achter me dicht, met een doffe klap valt hij in het slot. Mijn adem stokt, mij hart bonst. Het is in de namiddag, de klok wijst even over half vier. Het begint al te schemeren. Het zou niet lang meer duren, of de lantaarnpalen zouden aanfloepen. Dan zouden deze mijn silhouet op...

Hij was me het verhaal wel. Apart. Ik kon hem, in gedachten, nooit los laten, misschien dat ik hem daarom probeer te gaan haten. Afstand bewaren. Hem niet meer zien. Tot dan die ene middag, dat hij weer, zeiknat geregend, bij mijn vriendin in de gang staat. Of ie vannacht hier kon slapen?...

De wereld zegt.....ik kan niet liefhebben, wanneer ik mezelf niet liefheb. Gods Woord zegt: Heb anderen lief, zoals uzelf.... Eigenliefde, eigenwaarde, zelfbeeld, al die begrippen, mij niet onbekend. Maar de diepere definitie van het omschreven woord is soms een best ingewikkeld begrip...

Je loopt naast me. Af en toe hoor ik, hoe je schoen de grond raakt. Zacht. Haast onhoorbaar. Je gevoel spreekt, zwijgzaam. Ik hoor het, zonder dat je er woorden aan geeft. De zwaarmoedigheid zwaarder dan je gewend bent. Je stemintonatie, donkerder dan gekend. De stilte die tussen ons is,...

...gedrag, blijf ik voor de rest dezelfde gelovige stephanie-joy. Die bidt voor het contact met haar familie. Met gescheiden mam, en de jongens. En pap, zijn vrouw en diens kinderen. Ik probeer steeds meer woorden te geven aan het brandende verlangen, dat mijn contact met hen zal worden, zoals...