Alle inzendingen over Stephanie Theobald

...me jou te doen laten schitteren. Dan pas ben je stephanie. (In plaats van stef.) Je voert me. Mijn lepel gaat jouw mond in, de mijne in die van jou, zo eten we samen suikermeloen. We lachen als de stukjes meloen overal terechtkomen, behalve daar waar het moet....Ik ben ziek, maar nu even niet....

Een gewone dag. Net als alle anderen. Ook vanavond zal ik terug zien op een dag net als voorgaande dagen, en alle, die nog komen gaan -ongetwijfeld - Op de bewakingscamera zie ik twee gestaltes lopen in reflecterende pakken, groen-geel. Een man, een vrouw. Hij draagt een koffer, zij een - toch...

Ik zie zijn lippen bewegen. Zijn grote ogen spreken kwaad, zijn houding dreigend, op scherp. Ik zie hem praten maar hoor hem niet. Hoe vaker ik moet vragen wat hij zegt, hoe banger ik word voor de gestalte, mij onbekend. Mijn doofheid slaat een grens die niet te passeren is. Irritatie tekent mijn...

We staan tegen de muur aangeleund, jij inhaleert krachtig de rook van je sigaret, blaast grote wolken blauwe rook. De avond is warm, sereen, haast zoet te noemen. In de chaos ben jij de stilte, die ik probeer te verstaan. Het begin is geweest, ligt achter ons. Er is gebouwd aan een wij, een...

...woorden, trok ik mijn benen onder mijn billen en bedacht me dat ik mijn ouders nog moest bellen.....dat ze bij mij op de bank mochten komen springen. Stephanie-Joy (ik moet even vermelden dat deze tekst een toekomstideaal verwoordt, niet de realiteit....helaas, mijn droomhuis wordt nog...

Vreemd genoeg surf ik vaak door naar het tabblad ziekte, onderbewust erkennend dat het zo dicht bij me staat? Ik kan me een eerdere monoloog herinneren waarin ik mezelf vroeg hoe ziek je was, als je dacht gezond te zijn. En hoe gezond, als je denkt altijd wat te mankeren? De ziekte maakt zwakte,...

De verpakking van mijn ziel, met zorg door de Allerhoogste uitgekozen. Naar Zijn beeld geschapen, bedoeld voor de roeping die me is gegeven. De presentatie van mijn zijn. Een afdruk van een indruk, door iemand gemaakt. Positief of negatief, het is maar net hoe je iemand raakt. Hetgeen wat me...

Ik open mijn ogen en knipper een paar keer. Ik probeer te wennen aan het donker. Ik zie de silhouetten van de andere vrouwen op de zaal. Ik hoor hun regelmatige ademhaling. in...uit...in...uit. Totdat ook zij, een voor een, wakker zullen worden. Van binnen is het een chaos, ik ben mezelf kwijt....

Het was donker op de ziekenboeg. De kamer blauw van de zware shag, ik kon het bier van mijn buurman ruiken. In de badkamer stond een vuilniszak te stinken, de buurman van een verderop laat een onbeschofte boer. Als de bel gaat sloft hij, met een gebroken voet, naar de deur. Ik hoor jouw stem. En...

Ik heb mensen die van me houden/ dit is het mooiste moment om te sterven. Ik was altijd bang voor het leven/ nu weet ik eindelijk hoe het moet. Ik lig op bed. Jij zit naast me. Ik kijk in je ogen, om te zien of jij weet wat ik nu denk. Ik voel liefde, terwijl de haat in me vreet. Misschien...

Voorbij is het even niet thuis zijn. Om verlopig ook niet thuis te komen. Voorbij is het zwerven, niet wetend waarheen. Voorbij is het overleven, niet wetend hoe het leven te leven. Voorbij is het vechten, zonder kracht. Voorbij is de donkerste, allerlangste nacht. Ik begroet de nieuwe...

Hoe hoog zijn onze luchtkastelen, in der loop der jaren, zwoegend opgebouwd? Ik schijn het dak maar niet te bereiken. Ik wist niet dat jouw wereld een deur had, tot je me de sleutel gaf. Huissleutelpassie, wat heb je een mooi woord geschonken, ik koester je gesproken gevoel, als 't ware zelf...

Bij de voordeur veeg ik mijn voeten, bevuild van de wereld. Ik ben lang weggeweest, misschien wel te lang, of niet lang genoeg. Het gebouw dat ik niet ken is me vertrouwd in zijn interieur, nog zo kaal. Hier en daar een versleten stoel die me lijkt te zeggen: 'kom zitten in je vergeten leven,...

Ein-de-lijk de beschikking over iets wat mijn stortvloed aan woorden sneller verwerkt dan waartoe mijn pen in staat is gebleken, de pc. Ik sta aan de voorronde voor de zoveelste kansen, die ik niet wil verknallen. Gisteravond leek het allemaal nog zo ver weg van me, was ik nog zo lekker veilig...

Wij - als mensen samen de maatschappij vormend - leven in een onzuivere wereld. Liever waren we, diep in ons hart, helemaal niet geboren. We weten niet waar we vandaan komen, niet waar we heen gaan, en daartussen ligt de zoektocht naar de zin van het leven, waardoor we zoekende blijven. De...

Ik wil versmelten met jou, één zijn. Ik wil in je hals ademen, terwijl jij zachtjes hijgt. Ik wil je warmte voelen, mijn handen op jouw buik. Ik voel hoe jouw zachte duimen een spoor over mij rug trekken, ik sidder van genot. Laat dit moment nooit overgaan, laat me in jouw verder bestaan. Ik...

Het meest raakt ze mij door haar blik. Zo zuiver en oprecht keken zelden mensen mij in de ogen. Ik kijk met een open blik in haar diepte en verlang ernaar om haar daar te ontmoeten. Ik zie een vrouw, die ooit in haar leven, net zo kwetsbaar als ik in het leven stond. Ik zie haar vallen, maar ook...

Het zijn de dagen, die weer korter en donkerder worden. Het is de wind, die onder mijn kleding door waait, en mijn lichaam doet verstenen. 's Avonds sta ik in het licht van een lantaarnpaal in de spiegel naar mijn silhouet te staren. Het licht is beperkt. Mijn gezicht in het donker, ongezien....

De deur viel met een knal in het slot. Ik stond midden in mijn kamer. Mijn borstkast ging op en neer, in een versneld tempo. Geef een definitie van paniek - een gevoel dat je doet verstenen. Geef een definitie van wanhoop - waar doe je het allemaal nog voor? En een definitie van vechten? - ik had...

Laat dan in mijn testament bijschrijven dat er toch echt douwe egberts geschonken wordt!!!

Het is een late avond. Buiten is het donker, het verkeer raast heen en weer. Met onder mijn ene arm een stapel wasgoed en in het andere een mok koffie, probeer ik mijn sleutel uit mijn zak op te duikelen. Na enig gemor aan het slot schiet de deur open en ontmoet ik de ruimte die me zo eigen is...

...paar weken geleden vroeg je mij, waar jouw Stephanie was? Nu ben ik al dagen op zoek naar die vrouw, die mijn vertrouwen won. Naar die vrouw, die mij leerde uit het hart te leven, die vervolgens zelf haar hart voor mij sloot. Ik ben niet op een hoge brug gaan staan, klaar om te springen....

het doel heiligt alle middelen. zelfs de omwegen.

Welkom in het verhaal dat mijn leven verwoordt. In dure woorden, te lange, uit de context getrokken zinnen, en een samenhang die zich definieert als 'van de hak op de tak, van boom naar boom en niet zo heel lang daarna, van bos naar bos'. Grappig, want ik zie door de bomen het bos niet...

Ik krijg mijn sleutel niet direct in het slot gestoken. Ik sta te morrelen aan het slot, krijg het vreselijk warm, en mijn hart slaat in mijn keel. Het zijn niet de tranen die me brandden, het is een intense woede, die aan me vreet. Als ik de deur eindelijk open gooi, knal ik hem met een zwaai...

De zon scheen fel op mijn meubelen. Stofdeeltjes dansten in de strepen licht, die mij zo vroeg in de middag hadden gewekt. Ik liet me uit mijn bed glijden, ging als een bolletje in het warme zonlicht liggen. Nu was ik dan, alles waar je als weldenkende jonge vrouw zo bang voor bent; niet wie ik...

Ik keek naar het plafond, dat gevaarlijk golfde. Kwam het plafond nou naar beneden, of zweefde ik omhoog? Ik bevond me in een niet bestaande dimensie, tussen leven en dood. Weer een golf spuug. gal. enkel vieze, dikke, groene gal. had de bitterheid nu dan vorm gekregen, en mij heel snel van...

Ik kwam mank aanlopen, zag je met je hoofd op je armen liggen, in het restaurant van het ziekenhuis, op tafel. Ik had toen al moeten voelen, welke wending deze ontmoeting zou nemen, maar voelen begint steeds meer van mij te vervreemden. Of ik van gevoel. Er ligt in ieder geval een waas van...

Weten dat je op die plek bent, waar je bedoeld was. Berustend in de wetenschap dat je hier veilig bent. Wat er ook gebeurt, van kleine naar grote ramp, je weet jezelf op de plek, waar je zou moeten zijn, mocht dit gebeuren. De angst die je normaliter door de dagen jaagt, tot rust gekomen, de...

Je hand zweet, glijdt in die van mij. Je handdruk stevig, niet van plan los te laten. Je lichaam trilt, en je lippen zijn tot een smalle streep getrokken. Je ogen staan opengesperd, de angst staat op je gezicht. Ze vragen of je de Here je hart wilt geven.... je trekt je los. Het oordeel was...