Hartenkreten

Voorbij is het gisteren

Voorbij is het even niet thuis zijn. Om verlopig ook niet thuis te komen.
Voorbij is het zwerven, niet wetend waarheen.
Voorbij is het overleven, niet wetend hoe het leven te leven.
Voorbij is het vechten, zonder kracht.

Voorbij is de donkerste, allerlangste nacht.
Ik begroet de nieuwe dag.

Een dag van kansen. Een dag van een nieuwe begin, hoe dan ook. Gevoeld of niet ervaren, voorbij is wat is geweest, het nieuwe is gekomen.

Ik durf me nog niet te geven, niet te voelen het geluk dat me toelacht. Ik bespot het, lach het uit, maar heel stiekem is daar het gevoel dat ik zolang heb gemist: rust. Dicht bij mezelf, op een afstand van anderen. samen. Alleen. En toch met iedereen.

Waar ik sta onbekend. Waar ik heen ga, een lange weg nog te gaan.
Maar jij draagt me, waar ik zelf niet kan staan....