Meisje- uitgemergelde vrouw
Het zijn de dagen, die weer korter en donkerder worden. Het is de wind, die onder mijn kleding door waait, en mijn lichaam doet verstenen.
's Avonds sta ik in het licht van een lantaarnpaal in de spiegel naar mijn silhouet te staren. Het licht is beperkt. Mijn gezicht in het donker, ongezien. Het lijkt of ik kijk naar het lichaam van een ander. Of ik niet ben, wie ik in de spiegel ontmoet.
Er is een zomer voorbij. De herfst veegt de voeten niet, stormt ongevraagd binnen.
Het is de natheid van de regen die je mistroostig stemt, de stappen zwaarder, de weg langer dan je voor ogen hield bij het vertrekken.
En als je niet uitkijkt, spat het water van het trottoir over je naief wit gekozen broek. Misschien toeterd de net gepasseerde automobilist, je woede wakker.
Terwijl je jezelf nog net niet op staat te vreten, hoor je ergens vanonder de tas die je vorige week echt al had moeten uitzoeken, je mobieltje het vrolijke deuntje fluiten, dat je nu echt niet kunt verdragen.
Slingerend rijd je naar de kant, waarbij je net een haastige man weet te ontwijken, waarna je naar de hel verwenst wordt.
Was je daar niet al een tijdje gearriveerd?
Ik klik mijn slot van mijn fiets dicht, trek mijn capuchon nog iets meer over mijn gezicht en steek de albert heijn in. Voor een pakje sigaretten en een fles wijn. Ik moest betalen voor mijn vreugde, de kater was gratis.
Ik duikelde een stuk joint uit mijn heuptasje en reed met de wijn in mijn vingers geklemd richting de opvang. Ik moest daarheen om jou te zien.
Ook hier zou het niet meer worden, zoals ik het begin mocht genieten. Dit was jouw laatste dienst op deze locatie. Vanaf september zou je op de andere locatie werken. Nog geen steenworp van mijn kamer af. Stond ik letterlijk boven je, op twee hoog.
Ik lalde de gezelligheid de ruimte in, het had enkel een verdacht luchtje. Ik wist dat je het niet erg vond, dit keer was het nodig om de zwaarmoedigheid weg te zuipen. Even niet die depressieve jonge vrouw, die dat helemaal niet wil zijn. Ik dansde mijn zorgen over je rug met mijn vingers, je stramme spieren masserend. Ik leef liever in mijn fantasie-wereldje, de werkelijkheid, die redt zich wel (een tekst uitgeknipt uit een tijdschrift, naar mij op 't lijf geschreven).
Waar ik ik ben geweest, ben ik ons en wij geworden. Ik ben mezelf verloren aan jou, pas compleet, in ons weerzien. Ik begon met jou, niet wetend waar te gaan. Enkel wetend na vallen weer op te staan. Lopend of gedragen zou ik bereiken waar God mij bedoeld had.
Nu kom ik tegen wie ik heb verloochend, geen bestaansrecht heb gegund. Het is een klein meisje, dat aan jouw hand loopt, half achter je rug verscholen. Voor wie de wereld te snel gaat, die spreekt van de grote-mensen-wereld.
Het is een meisje in het lichaam van een volwassen vrouw, uitgemergeld om te zijn, wie het nooit heeft kunnen zijn. Het meisje.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: ziekte
anorexia
1.010
Geef je reactie op deze inzending:
Ik wil er een paar citeren:
-De herfst veegt de voeten niet, stormt ongevraagd binnen.
-Misschien toetert de net gepasseerde automobilist, je woede wakker.
-Voor wie de wereld te snel gaat, die spreekt van de grote-mensen-wereld.
Dit zijn voorbeelden uit je tekst, die de lading in zijn geheel dekken. Waarom pak ik ze erbij?
Omdat zulke zinnetjes voldoende zijn om tot een kern te komen. Men weet bij het lezen DIRECT wat je bedoelt, is dat niet zo..: dan denken ze er met een glimlach over na.
Je bent in je emotionele schrijven erg gewend om door te gaan op dit soort zinnen, bij wijze van, in een andere context, ze opnieuw te herhalen en verbeteren. Dat lukt niet. Dat moet ook niet.
Brei je langzaam tot een einde in je tekst én je breidt de cirkel heel.
Steek je er wat tussen,
dan laat je steken vallen.
Ik ben geen perfecte schrijfster, maar in jouw stijl komt een pracht naarboven waar ik jaloers op kan worden doordat ik weet dat je NOG beter kan!
Amen!