Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Leven of dood, een zoete pijn

Het was donker op de ziekenboeg. De kamer blauw van de zware shag, ik kon het bier van mijn buurman ruiken. In de badkamer stond een vuilniszak te stinken, de buurman van een verderop laat een onbeschofte boer.

Als de bel gaat sloft hij, met een gebroken voet, naar de deur. Ik hoor jouw stem. En een rust komt over me. Nu mocht ik uitrusten. Hoefte ik niet te vechten voor het leven. Ik weet niet hoe ik me om moet draaien. Het hoeft niet van je. Je houdt mijn hand vast.
Ik vertel je dat mijn vriendin ook op weg is hierheen. En dat ik voelde, dat er iets stond te gebeuren...

Aan de manier waarop haar lichaam zich bewoog kon ik haar talloze emoties lezen. Het ging sneller dan haar geest bijhield, er viel een stoel.
Het was ijzigwekkend stil, te midden van haar relaas.
Ik kon de toon der liefde niet verstaan, zag een verterende angst in de ogen van een jonge vrouw, van wie ik zoveel houd. Naast me jij, als iemand die ik nu even niet kende.

"Zo madam", begon je monoloog. "Je kunt kiezen, wil je leven, of wil je dood? Ik heb de afgelopen 24 uur gesproken met een psychiater, een verslavingsarts, een ex-verslaafde en ik heb het nodige op internet opgezocht. Als jij zo doorgaat Stef, ben je binnen een week dood! Je slikt een dosis methadon van een heroineverslaafde die anderhalf gram heroine shot, per dag! Je hebt een lichaam dat zwaar ondergewicht heeft, je eet niet! Luister jongedame, ik zet je voor de keuze, en het klinkt heel hard, maar wil je leven? of wil je dood?"

Werd ik gedwongen tot de keuze leven? Of was het iemand anders die het antwoord gaf?
Leven, antwoordde ik, met een raspende stem. Goed, dan laat jij je opnemen. Jij moet aan het infuus om aan te komen, zo kan het niet meer Stef!

Ik hoorde hoe mijn hart harder begon te slaan. Als enige reactie van mijn verzwakte lichaam. Ik staarde naar het meisje dat dacht dat ze het had gemaakt, dat de wereld voor haar voeten had.
En er net zo hard weer over heen struikelde.

Haar emoties grepen haar naar de keel, knepen haar strot dicht. Ze moest gaan. Om mij in een keuze achter te laten, die ik niet maken kon. Niet nu. Het was aan de Here, en Zijn wil.

Jij ging achter haar aan. Heb haar gezegd dat je het heel knap vond, wat zij nu had gedaan. Dit was het moeilijkste wat ze ooit had gedaan, maar ze sprak liefde.
Koude liefde. Zo vlammend dat ik me brandde.

Toen je terug kwam nam je mijn hoofd bij je op schoot. Je troostte verdriet dat ik niet kon voelen. Je veegde tranen weg die ik niet heb kunnen huilen. Maar je voelde mijn hart slaan. Kaboemkaboemkaboem, steeds harder.
Je sprak haar liefde in andere taal uit. Gehoord door het meisje, dat met haar bevriend is.
Je vertaalde geheimtaal, die onszelf zo eigen was.
Ik verstond haar niet meer. Een zoete pijn gaf me een wee gevoel.

Het is zo stil geworden.

Schrijver: stephanie-joy, 16 augustus 2007


Geplaatst in de categorie: vriendschap

2.4 met 7 stemmen 575



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)