Er Is Geen Tijd
Ik krijg mijn sleutel niet direct in het slot gestoken. Ik sta te morrelen aan het slot, krijg het vreselijk warm, en mijn hart slaat in mijn keel. Het zijn niet de tranen die me brandden, het is een intense woede, die aan me vreet.
Als ik de deur eindelijk open gooi, knal ik hem met een zwaai dicht. Ik weet niet waar te beginnen met het molesteren van alle spullen, die me zeggen dat dit mijn kamertje is.
Ongecontroleerd gooi ik met alle kracht, die ik heb, dure design waxinelichtjes tegen de muur. Ze spatten onder mijn kracht in honderden stukken uit elkaar.
Terwijl ik mezelf op de grond laat vallen, slap als een vaatdoek, brengt een nieuwe scheldtirade mijn schokkerige lichaam in een blinde waas weer omhoog. Ik pak de rand van mijn salontafel en laat hem een aantal keer zo hard mogelijk op de vloer klappen.
Glazen onderzetters breken in stukken, vallen aan de weerzijde van de tafel af. Ik voel dat ik nat word, maar waar het vandaan komt, heb ik niet door.
Ik zie niks meer, door de tranen in mijn ogen. Zwarte vegen oogpotlood lopen over mijn wangen, verwoed wrijf ik in mijn ogen. Mijn borstkas gaat op en neer, in een aanzienlijk tempo, mijn adem stokt. Ik schreeuw, ik krijs, en ik brul.
Soms hoor je me eerdere uitspraken citeren van hen, die mij tot de afgrond wisten te drijven. Van hen, die doof zijn voor mijn duidelijk geformuleerde hulpvraag: 'Help mij, ik red het niet meer, ik kan het niet meer aan'.
Gisteren kwam ik huilend thuis. Een ambulance voor het huis. De bewoners her en der op de gang, voor het huis, om het gebouw heen. Er was iemand uit het raam gesprongen.... later hoor je, dat de vermeende zelfmoordpoging een vlucht voor de politie omvatte. Het bracht hem een ritje ziekenhuis. In de boeien, wel te verstaan.
Vandaag begeef ik me naar het kantoor. Of ik de leidster zo kon spreken. Drie uur later, staat voor het kantoor een man de medewerkster te bedreigen. Als hij weg is en ik wat wil zeggen, klapt de deur voor mijn neus dicht, overdracht.
Ik hoorde plotseling alleen nog maar een stemmetje in mijn hoofd, dat enkel vertelde, wat ik niet wilde weten.
Er was niemand die tijd voor me had.
Ik keek in mijn razernij om me heen, zonder echt iets te zien. Ik liep mijn lichaam tegen de muren en mijn kast op, viel daardoor meer dan eens met een smak op de grond. Schreeuwend. Ik zag mijn theepot op de grond liggen, de schalen die daaronder stonden lagen in twee stukken, in een plas koude thee, dat verklaarde de nattigheid.
Mijn ogen brandden door het vele huilen, mijn lichaam rillend, onder het zweet, en mijn mond bleef maar schreeuwen
Ik heb geen tijd. ik heb geen tijd. ik heb geen tijd. Ik heb geen tijd. Ik heb geen t ij ij ij ij ij ij ij ij ij ij d
De deur ging open. Ik had hem niet kunnen barricaderen. Ik hoorde ze niet eens binnenkomen, enkel die stem die schreeuwde, steeds opnieuw, dat er geen tijd was.
Er was ook geen tijd.
Geen tijd meer te verliezen.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: tijd
tijd
531
Geef je reactie op deze inzending: