Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Genade. enkel Genade

Ik keek naar het plafond, dat gevaarlijk golfde. Kwam het plafond nou naar beneden, of zweefde ik omhoog? Ik bevond me in een niet bestaande dimensie, tussen leven en dood.

Weer een golf spuug. gal. enkel vieze, dikke, groene gal. had de bitterheid nu dan vorm gekregen, en mij heel snel van binnen vergiftigd?
De zuurgraad brandde mijn lip open, mijn keel schor. De telefoon bleef overgaan...en ik kon er niet bij. Waar lag hij? waar zocht ik naar? Zweet, nat. ik was zo vreselijk nat, mijn rug, borst, mijn onderbroek plakte tussen mijn billen.

Ik moest weer spugen, over het beddengoed. slierten slijm en gal liepen van het bed naar de emmer ernaast, ik hing er uitgeput boven, met mijn voorhoofd hing ik op een opengetrokken lade.
Ik had nog geen testament. Ik had nog nooit opgeschreven welke nummers ik op mijn begrafenis wilde horen. Of deze dateren uit een tijd dat ik enkel een knuffel en wat knikkers te verdelen wist...

Of ik dood zou gaan wist ik niet. ik bevond me in een dimensie waar angst niet bestond. Er was enkel een kamer, met een bed met veel te hogen poten. En ergens, daar in het midden van dat te hoge bed, lag ik tussen drie of vier dekbedden, en twee spreien.

En er was een keuze. tussen leven of doodgaan. ik kreeg een sms van degene die me altijd haar methadon verkocht. "ga maar dood ja, ik heb niks dus ik kan je niet helpen ja".

Ik werd wakker in een nachtmerrie. Mijn hoofd leek gewoon niet op mijn romp vast te zitten. Ik kon niet naar het toilet lopen, mijn benen droegen mijn bibberende lichaam niet. Ik had het zo koud, maar ik zweette de hitte mijn bloedbanen door. Mijn hart sloeg drie keer versneld. 12 uur lang ben ik zo ziek geweest. De telefoon die een wereld de kamer inbracht, die mij onbekend was.

Mijn vriendin. Ik kon haar niet vertellen wat er was. Omdat ik moest overgeven. de methadon, of eerder een gevaarlijk gebrek aan, hield me in een doodsstrijd gevangen, die enkel zou worden gewonnen door de wil om te willen leven. Ik moest 112 bellen. terwijl ik uiterst kalm de mevrouw vertelde een ambulance nodig te hebben, was het antwoord± wij komen niet voor iemand die ziek wordt van methadon. dan moet u de huisartsenpost bellen. bellen was al een vreemd begrip, het mobieltje gleed op het zweet mijn hand uit, en viel met een doffe klap, de simkaart los.

Onbereikbaar. Ongeholpen. Na maanden praten, en vertellen wat ik nodig heb.....ben ik ten onder gegaan, aan...mijn hulpvraag!

Jezus...... Here Jezus.

Pas toen besefte ik welke autoriteit de naam Jezus droeg.
Ik riep Hem, om mijn leven te redden.

geen mam.
geen zij.
geen hij.
geen iemand.
niet niemand.

Jezus. God, redt mij toch in Uw genade...

Schrijver: stephanie-joy, 11 oktober 2007


Geplaatst in de categorie: ziekte

3.1 met 10 stemmen 715



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)