Alle inzendingen over Ziekte

‘Hallo, Ruby aan Aarde, Ruby aan Aarde.’ Hoe lang zweefde zij nu al boven het leven? Toch al gauw een maand of vier. Waarom reageerde er niemand? Ze begreep er niets van. Ze was dood en toch ook weer niet. Als zij naar de linkerkant van haar lichaam keek, zag zij enkel een ivoorkleurig...

Het voorjaar trad onherroepelijk in en toen in maart een nieuw licht de wereld overspoelde, bracht ik een boeket bonte tulpen mee, waarop mevrouw ging rommelen in een naaidoos om een naald te zoeken waarmee de kopjes van de tulpen volgens haar allemaal een prikje moesten krijgen om het boeket...

...hier opgeslagen terwijl ik in totale onwetendheid verkeer over reilen en zeilen, handel en wandel van de eigenaresse ervan. Haar ziekte schijnt zich voort te slepen en nooit meer uit te kunnen monden in de niettemin zo vurig gewenste genezing.....

In die dagen, zijn laatste dagen, die hij, geluierd en extreem vermagerd, doorbracht op St. Jozefzorg, in het bed op de ziekenzaal te midden van de anderen of in het kleine ziekenkamertje (zijn hand reikte soms nog nutteloos en nodeloos naar het orgaan tussen zijn benen), in die dagen kwam van de...

Niet voor niets komt de dame die ik bezoek uit Den Haag: het is "mevrouw" vóór en "mevrouw" ná in ons gesprek: "Wilt u een kopje koffie mevrouw"? "Wilt u een stukje gebak?" Haar pontificale villa omringt haar als een mantel van steen, marmer en pluche, die niet kan verwarmen. Het...

In mei van het jaar 1958 gaf zij, die sinds jaren voorgoed rust, het leven aan de man die vandaag zijn 57ste levensjaar bereikt en die nooit het geestelijke niveau van een driejarige heeft overstegen. Ze heeft het ons honderden malen verteld: ten einde raad had ze het jongetje, haar zoontje en...

Op die foto uit 1956 zie je mijn ouders; mijn breedgeschouderde, forse vader, nog jong, die met een liefdevolle, zorgzame blik zijn vrouw en kinderen beschouwt; mijn moeder, elegant in de zomerjurk, met de hulpeloze, zo kwetsbare baby op schoot, mijn zo dierbare zus, met stakerige beentjes, zo...

Hoop doet leven, eerlijk waar. Ik overleef kanker en al klinkt het naar: niet meer kunnen schrijven: zou ik niet overleven.

Een luie, lamlendige kat met snorharen die als door een begenadigd kunstenaar getekend zijn, sluipt rond in de gezellig verlichte woonkamer tussen het luxe meubilair en gaat als het haar zo uitkomt languit op de vensterbank liggen om spiedend de straat af te turen en iedere beweging daarin waar te...

Nu is er nog de haven met de kleurige boten die we samen bekeken tijdens de wandeling. Nu strekken de straten van de stad zich nog om me heen uit; nu scheiden ons nog maar negen luttele maanden, maar de tijd zal reuzensprongen maken. Jij blijft altijd bij me, onverminderd, in je gedaante, in je...

...dat maandag 25 januari a.s georganiseerd wordt om aandacht te vragen voor de ernstige ziekte die depressie heet.

...een warme chocomel. Er valt een stilte. De zware ziektes die de dames met zich meedragen vormen een taboe-onderwerp en zij genieten slechts van de kalmerende smaak van nicotine en van hun onuitgesproken, zwijgende saamhorigheid en van het begrip dat alleen maar kan voortkomen uit de diepgaande...

Je jurk van kant en satijn reikte tot de grond, stond wijd uit vanaf je middel en moet mysterieus en sprookjesachtig hebben geritseld toen je voortschreed naar het altaar op je huwelijksdag in 1957 aan de arm van je vader. Mijn oom had je om je frêle schoonheid gekozen hoewel zijn broer, mijn...

Reinier de landloper stapte moeizaam voort door de sneeuwstorm. Vliegende vlokken plaagden zijn hals en gezicht. Zelfs in dit wijde veld kon je maar een klein eindje voor je uit zien. Hier en daar was nog een schimmige vorm zichtbaar. Een eenzaam huis of een boom? Tenslotte zakte Reinier zuchtend...

Vertwijfeling, neerslachtigheid, angst, wanhoop en verdriet houden geen halt voor de deur van de Zorgwoning, integendeel.... Deze is ingericht als een zaal van een museum, met gestileerde beelden van katten en overige parafernalia, die overigens, ondanks alles, een koele, kille, klinische indruk...

In de immense, langgerekte ziekenzaal met het hoge plafond (een zaal die tot de verbeelding sprak en reminiscenties opriep aan zalen in ziekenhuizen, krankzinnigeninrichtingen en lazaretten) stonden de witte bedden als in slagorde opgesteld en er weerklonk een lied dat over de hoofden schalde van...

Na mijn psychose in het ziekenhuis was ik na anderhalf jaar wel eens toe aan vakantie. Mijn moeder en ik gingen naar het huis van mijn zus en hebben het er rustig aan gedaan want ik moet veel medicatie slikken en op bed liggen. 's Morgens haalde ik de krant en liet het hondje uit en de kippen...

De Chinese arts zat vóór me, gekleed in een witte doktersjas waarmee hij vermoedelijk deskundigheid wenste uit te stralen. Hij zei niet véél, sprak vermoedelijk geen Nederlands en had mijn beide polsen in zijn handen genomen om aan hun rustige dan wel heftige slag de aard van mijn kwaal vast te...

...onze wegen zich voorgoed scheidden. De fatale ziekte had als een blinde, moordzuchtige infiltrant, als een moordenaar steeds meer cellen, botten en weefsels van je lichaam doordrongen en het lichaam had geen stand meer kunnen houden. Hoe is het mogelijk dat ik je heb verlaten, lang vóór...

Een slordig weggeworpen glossy lifestyle magazine in de wachtkamer van de polikliniek interne geneeskunde toont filmsterren en fotomodellen in spectaculaire outfits en in duizelingwekkende, onechte poses. Als je slechts even een blik werpt op de felgekleurde, glanzende bladzijden, dringt zich...

...moest betreuren, omdat de dodelijke, desastreuze ziekte zich al had genesteld in haar lichaam zoals een ontdekkingsreiziger aarzelend voet aan land zet in een nog onbekend werelddeel..... En zo moest tante Gerdina onder ogen zien hoe haar zo geliefde lichaam gaandeweg haast uiteenviel tijdens...

Het karkas, het chassis is opgehangen in de borstholte door een onbekende; het fragiele chassis dat nu begint te haperen, mankementen begint te vertonen. Het is mij niettemin dierbaar; dierbaar als mijn bloed, als mijn adem. Het tijdstip is onbekend; het finale tijdstip van het afscheid van alles...

...respijt. Een mede-patiënte vertelt me haar ziektegeschiedenis, inclusief bronchoscopie. Zij verkeert in het afschuwelijke niemandsland tussen onzekerheid en kennis, tussen hoop en vrees. Op de verre snelweg aan het raam passeert het verkeer in een rustig en rustgevend tempo. Het...

Op de lommerrijke en ruimschoots overschaduwde binnenplaats van de verpleeginrichting ontmoette ik mijn broer en zijn verpleger, Jeroen genaamd. In een krankzinnigeninstituut kan men nauwelijks idyllische taferelen verwachten en de dichtregel in de titel van deze tekst, uit een schoolboek, kan ook...

Het donkerrode bloed: mijn bloed, mijn verraderlijke bloed was getapt uit de dunne, bijna onzichtbare ader, die net onder de oppervlakte van de huid in mijn fragiele elleboog ligt en het bevatte nog onduidelijke geheimen omtrent mogelijk ziekelijke processen die diep van binnen in mijn lichaam aan...

En dan zegt men: "Hij had vocht achter de longen"; een standaarduitdrukking, welhaast een cliché van de goegemeente, onwetenden, ondeskundigen en weinig geïnteresseerden, die nauwelijks op de hoogte zijn van de weidse wetenschappelijke terreinen waarop de medische kennis zich in al haar...

Men moet het niet prefereren en men kan het bezwaarlijk wensen de haveloze en armoedige straat te doorkruisen die twee slagaders van het verkeer in het zuidelijke gedeelte van Tilburg met elkaar verbindt en vooral op Kerstavond moet men dit vermijden...... Als men dan genood is bij zijn...

...symboliserend het glorieus oprijzen uit ziekte, dood en verdoemenis De afdeling endoscopie is in het souterrain gehuisvest en door lege, kale gangen, gelardeerd door afgesleten deuren vind ik mijn weg Achter een balie, naast een wachtkamer, staat een mevrouw me te woord die veel baat...

...operaties was het nu afwachten of de dodelijke ziekte haar klauwen opnieuw naar haar uitstrekte en haar fragiele, nietige lichaam nog verder zou aantasten en slopen. Bepaald geen kerstgedachte.... En op die gedenkwaardige dag schonk mijn vriendin mij een kerstroos: een eveneens fragiele,...

Mijn vrouw, die veel digitaal nieuws volgt, stuurde mij, een poosje geleden alweer, een heel aardig en belanghebbende artikel door van mevrouw Barbara Ehrenreich (winnares Erasmusprijs 2018) met de mededeling van: die vrouw beweert precies hetzelfde wat jij altijd zegt. Natuurlijk voel je je dan...