Hartenkreten

Er was een nieuwe dag aangebroken; eigenlijk - na al het leed - buiten mijn verwachting; een zomerdag en het licht speelde frivool over de wereld en wierp er schaduw en licht in een warrelend, wervelend patroon overheen. Ik had plaats voor haar gemaakt op het bankje bij de halte van lijn zes en o...

Al zolang als zij ziek is, eigenlijk al zolang ik haar ken, maar zeker de laatste twee jaar heeft ze meer in het ziekenhuis gelegen dan dat ze thuis was. Gekoppeld aan de zuurstof want ze heeft copd. Een paar letters, een wereld aan ellende. Vooral het laatste jaar is dramatisch: een infectie op haa...

Struinend over de velden, al slootje springend, over en onder het prikkeldraad klimmend, de beide poten in de modderige klei, zon op de kop, camera bij de hand, zoek ik mijn weg. het natte gras streelt kil de pijpen van mijn broek in een zee van ruimte die deze polder mij biedt. In de verte zie ik d...

In een lange wagen met overkapping en met op de zijkant de tekst "Horeca en Manege Hooijen", waarvoor deze keer niet (zoals de traditie overigens gebiedt) twee trotse, fiere hengsten met een tuig aan en leren oogkleppen voor de trouwhartige, bolle ogen, gespannen waren, maar een echte tractor, bem...

Jan Terlouw schetste onlangs een idyllisch beeld van het verleden. De mensen vertrouwden elkaar. Volgens hem kon je rustig een touwtje uit de brievenbus laten hangen. Leuk beeld, maar zo vals als wat. De mensen konden dat doen omdat er bij de doorsnee burger niets te halen viel. Geen computer, geen ...

Vanaf mijn geboorte in 1935 tot zo rond mijn veertiende levensjaar had ik, behalve roodvonk en difterie, haast alle veel voorkomende kinderziekten en aandoeningen gehad. Vóór en tijdens de Tweede Wereldoorlog was de medische kennis en de vaardigheid bij medici net zo op peil zoals je het heden ook...

Ze had zich aanvankelijk voorgesteld hoe hij in de kale cel in de staatsgevangenis met slanke handen de enveloppen om de brieven die ze hem zond, opende, hoe hij de brieven gladstreek en ze, verlangend naar de inhoud, begon te lezen, benieuwd naar de boodschap die erin vervat was voor hem, de mogeli...

Toen wederom een herfst inzette met een enkel vergeeld blad dat neerdwarrelde vanaf het geboomte aan mijn venster, heb ik in de stad, mijn geboortestad, en op het plein, waar ik als een verdoolde, als een verdoemde, als een uitgestotene heb rondgezworven toen ik zocht en niet kon vinden wat ik zocht...

Hondenpoep is één van de oorzaken van het vervuilen van straten, speeltuinen, plantsoenen en parken. Hondenpoep is vies, onhygiënisch en is heel vervelend als je erin trapt. Het opruimen van hondenpoep is daarom ontzettend belangrijk om de straten schoon te houden. En door de hondenpoep op te rui...

Zoals ieder jaar in juli bezetten de felgekleurde carrousels, de wildwaterbanen, de kramen waar men noga, zuurstokken en oliebollen verkoopt en nog zoveel andere attracties voor jong en oud de centrale pleinen van de stad. Al meer dan honderd jaar barst jaarlijks het feest los als het weer tijd is v...

Mijn Galgeven, aan jouw oevers speelde ik als kind in het rulle, gele zand met bontgekleurde schepjes, zeefjes en emmertjes. Jouw watervlakte zag ik later vóór mij uitgestrekt liggen: kabbelend, deinend, donkerblauw, zwart of grijs en ik spiegelde mij in jou. Mijn Galgeven, ik hoop je wéér te z...

Het was januari. We wachtten beiden op een bus die maar niet wilde komen. Zij was Angolese en ik Nederlandse maar de kou trof ons beiden evenzeer en drong door onze jassen heen. Ze sprak nauwelijks Nederlands maar met gebrekkige Engelse, Franse en Nederlandse woorden gaven we elkaar te verstaan hoez...

Wisselende wolkenformaties aan mijn venster tonen alle een ander, kunstzinnig zeer verantwoord schilderij. Vlekken in diverse tinten blauw, grijs en wit verhullen beurtelings de uitbundige zon en laten haar toe aan een wereld, die de taal van de schoonheid niet meer begrijpt of nooit begrepen heeft....

De smorende hitte legde zich als een verstikkende, broeierige deken over de stad op de dag van de T-Parade. Willem II droeg een roze sjerp over de rechterschouder, die elegant langs zijn bronzen, krijgshaftige gestalte neerhing tot op zijn voeten. Toen we op De Heuvel aankwamen zette juist een fan...

Het is zo'n zesentwintig jaar geleden dat ik me wenste aan te sluiten bij het gezelschap van opgewekte, nijvere typistes dat de typekamer van de verzekeringsmaatschappij bevolkte en dat hele dagen in de weer was met het uittypen van de brieven van hun chefs, de verzekeringsadviseurs en ik had gehoo...

De verongelijktheid spat er van af, in gelijke kringen kan dat ook, tegenspraak wordt hier niet geduld. De gespreksleider trekt de discussie naar zich toe, hartverwarmend gunt ie eenieder een slachtofferrol. Niemand krijgt hier de zwartepiet toebedeeld, in het kader van de show is er alleen maar ...

Ach, hoe lieflijk en melodieus heeft de stem van de doktersassistente steeds geklonken als zij verklaarde: "De situatie is ongewijzigd. Er is geen spoor van kwaadaardigheid in uw borsten aangetroffen", of als mij iets medegedeeld werd van een dergelijke strekking of betekenis. Zal het eenmaal a...

En u denkt dat een moeder die een kind met de dood bedreigd, een moeder die haar dochter naar een school stuurt die zij haat, naar een opvoedcursus zal gaan om een betere moeder te worden? U gaat er vanuit dat álle daders zelf getraumatiseerd zijn, als waren zij slachtoffers van hun misdadige ver...

Het was niet verwonderlijk dat ik als jonge vrouw van 19 jaar de zware, langwerpige kano's van glimmend, glanzend, bruin hout niet uit het botenhuis kon slepen en tillen om ze op het kabbelende, onstuimige, zwarte water van het Wilhelminakanaal neer te laten, maar voor mijn medestudent Bartho was d...

Zo'n tien of vijftien jaar heb ik wat aangerommeld op de volkstuinvereniging 'Bouwlust' te Reeuwijk. Pin me er niet op vast, want mijn geheugen is een zeef met gaten, die dagelijks groter worden. Het begon met een lapje grond met een bruine gereedschapsbox van hardplastic, waar zelfs tegen de...

Het huis van mijn oom Leo, de oom met het mij demonisch en satanisch aandoende gezicht, van mijn oom, de handelaar in vodden en lompen en van mijn tante Dora, die in latere jaren zou sterven aan borstkanker en van wiens ziekbed ik getuige zou zijn, lag ingeklemd tussen de hoog oprijzende muren van e...

Bijna onverwacht kreeg ik Binky en Gabber op bezoek, twee leuke jackrussellterriërs, de een met zwarte en bruine vlekken, een grappig snuitje en een koddig kontje, de ander wat minder fors van postuur, en wit met lichtbruine vlekken en met flaporen. Onwennig maar nieuwsgierig trippelden ze door ...

In het "glazen huis" dat de monumentale toegang vormt tot het museum hebben we afgesproken; mijn zus en ik. Figuurlijk gesproken bevinden we ons eveneens in een "glazen huis" en moeten we vermijden met stenen te gooien... Zij, mijn zus, was eens het kind en zij werd de vrouw die ouders met m...

Ze was kind van de wereldoorlog, kind van de crisis, kind van de financiële malaise. Het sneeuwde nog in februari, in een late winter en het ijskoude water drong door haar kapotte schoenzolen en het bereikte haar verkleumde voeten toen ze op weg ging naar de pastorie. In de gang met het hoge pl...

Accenten van donkerrood en donkerbruin doorweven het overigens nog groene bladerdak van de esdoorn. De staalgrijze hemel vormt de achtergrond waartegen de grillige omtrekken van haar kruin zich aftekenen. De herfst is in aantocht; het licht is al dat van september. Spoedig zullen de takken regendr...

"Smile, though your heart is aching, smile, though it's almost breaking" Zo weerklonk het via de autoradio en deze tekst leek me héél toepasselijk, want de glimlach was niet weg te branden van de gezichten van mijn medepassagiers, al moet ik toegeven dat ik niet wist of hun harten gebroken ...

De lange weg ligt vóór ons, nog onbetreden door onze voeten; modderig, bezaaid met plassen door het recente onweer. Langgerekte schaduwen als van september vlijen zich over het pad en ik raap een gladde steen op die mijn hand juist kan omvatten. De zware donkergroene deur van het pittoreske kap...

Dromen, zijn, als ze worden ontleed een vreemd fenomeen van dingen die een mens overdag meemaakt, soms ook 's avonds...maar wanneer ik vanmorgen wakker wordt en meteen zeg: ik weet waarom ik zo wankel loop, dat komt door de gaatjes die in de scheef gelegde stenen zitten....manlief me vreemd bekijkt ...

Een blik op de wekker zegt mij, dat het bijna acht uur in de ochtend is. Alles in huis en ook buiten is rustig, net als de ademhaling van mijn betere wederhelft. Ik realiseer mij, dat het vandaag zondag is en dan lijkt ons plaatsje op het eiland uitgestorven, met uitzondering van de mensen die zich ...

De enige brief van Haar, die ik vond in mama's oude bureautje, bewaard en overgebleven na de verhuizingen, is gedateerd: januari 1945 en geschreven in haar keurige en sierlijke handschrift van onderwijzeres en ze is ondertekend met de erenaam "moedertje". Ze was mijn oma en 55 jaar oud toen ze...