Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Twee zussen in het museum

In het "glazen huis" dat de monumentale toegang vormt tot het museum hebben we afgesproken; mijn zus en ik.
Figuurlijk gesproken bevinden we ons eveneens in een "glazen huis" en moeten we vermijden met stenen te gooien...

Zij, mijn zus, was eens het kind en zij werd de vrouw die ouders met mij deelde, die een zolder met me deelde, waarop onze studentenkamers waren ondergebracht, die een leven met me deelde tot mijn toekomstige zwager haar kwam opeisen...

Zij was getuige van gebeurtenissen die zich ontvouwden als in een klassiek drama. Zij leefde naast me, toegerust en fijn bewerktuigd met haar zenuwen, met fijnzinnig gevoel, met grote begaafdheid; onze levens liepen als het ware parallel, evenwijdig. Alles liet een afdruk in haar ziel na als voetsporen in het zand, als tekeningen in een voorhistorische grot die nooit meer uitgewist zouden kunnen worden, alles vervormde haar ziel als koper onder de gereedschappen van een edelsmid, als glas, geblazen door een glasblazer in een onherroepelijke vorm; mijn zus was getuige, stille getuige op de achtergrond, als een toeschouwer van een toneelstuk die aan de handeling niet deelneemt, maar die alles registreert met scherpe ogen, met accurate zintuigen, met een gevoelige en intelligente aard....

In het poortgebouw van het museum serveert een jongen die aan Botticelli doet denken en die juist vandaag zijn eerste werkdag schijnt te moeten hebben ons chocolademelk en daarna gaan we kijken naar een film over linnenproductie en zien we de oude weefgetouwen, nu werkloos, staan met hun staketsel van bruin glimmend hout waarop men met fijne, glanzende draden de motieven in het linnen weefde dat bestemd was voor een feestdis. De andere, meer moderne, mechanische weefgetouwen zijn daarentegen volijverig bezig in een gestaag ritme aan de fabricage van kleden en wat dies meer zij en produceren daarbij een sonoor, eentonig geluid.

De stoommachine is een indrukwekkende, massieve, zwart-glimmende kolos die op zijn stille plaats in een uithoek van het museum de herinnering aan een voorgoed voorbije tijd voor altijd levend houdt.

Later wandelen mijn zus en ik door de rustige straten van de binnenstad en mijn zus bewondert de gevels en de etalages die in haar dorp niet zo veelvuldig voorkomen en ze verwondert zich over de tropische olijvenbomen in de Stationsstraat, met grillige, knoestige stammen en fragiele blaadjes die trillen in een licht briesje.

De middag is harmonieus verlopen en onze zielen hebben zich niet aan elkaar gestoten of verwond. Bij het station omhels ik mijn zus ten afscheid......

Schrijver: I.Broeckx, 18 november 2016


Geplaatst in de categorie: familie

4.0 met 1 stemmen 42



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)