Hartenkreten

Uitbehandeld.

Al zolang als zij ziek is, eigenlijk al zolang ik haar ken, maar zeker de laatste twee jaar heeft ze meer in het ziekenhuis gelegen dan dat ze thuis was. Gekoppeld aan de zuurstof want ze heeft copd. Een paar letters, een wereld aan ellende. Vooral het laatste jaar is dramatisch: een infectie op haar longen zorgt ervoor dat ze weer moet worden opgenomen, want een infectie kan worden bestreden...en dus gaat ze weer voor een paar weken het ziekenhuis in.

Dat was zes maanden geleden, inmiddels heeft ze er weer een complete sessie van allerlei behandelingen opzitten en zijn we weer maanden verder, van opname en thuis en andersom. Dan kom ik hem tegen, hoe gaat het met? Verder vraag ik niets want hij kijkt me aan en zegt: slecht.

Het huilen staat hem nader dan het lachen, mij eveneens maar dat is van ondergeschikt belang. Ze komt naar huis, is uitbehandeld en er wordt nu palliatieve zorg gegeven, thuis, met sedatie. Ze is zo moe...zo vreselijk moe...ik zie aan hem dat ook hij een jas heeft uitgedaan.

Machteloos staan we daar, je weet zeg ik, als ik wat kan betekenen...ja knikt hij, 'k weet het. Het is triest, in- en intriest. Zoveel jaren bij elkaar en elke keer weer teruggegooid in het diepe. Een leven dat louter en alleen nog bestaat uit opnames in het ziekenhuis, gekoppeld aan een zuurstofapparaat.

Uitbehandeld. Sedatie. Naar huis. Machteloos.

Schrijver: An Terlouw, 4 december 2016