The stars aren’t diamonds and the moon’s not blue There’s no gold at the end of the rainbow There’s no dream to hold on to, without you The only thing that’s real Is this lonely road tonight... (Steven Allen Davis) KRIJGSMACHT; datum als postmerk... Aan soldaat milicien Eric Vandenwyngaerden, las hij die ochtend in de zomer van ‘78…

Het e.e.a. en de zesentachtigste keer. Alleen in dit huis, een gekke gewaarwording, ze is net naar haar werk vertrokken, ikzelf moet vanmiddag pas beginnen. De post wordt pas aan het einde van de morgen bezorgd, ik ben toch wel benieuwd of de brief erbij zit. Dan is het officieel, niet dat het anders aan zal voelen dan nu, maar toch, dán is het…

Wat dies meer zij. Kijkend naast mijn toetsenbord kom ik geen letter verder, zo schiet het dus niet op! Mijn handen komen gewoon maar niet op gang! Ik zou toch vanaf vandaag aan een nieuwe toekomst beginnen? Ben ik nu al aan het verzaken? En ik had het mezelf nog zó beloofd! Iemand zal het toch moeten doen, en de kaboutertjes vertikken…

Regelneven en -teven overspoelen dit eens zo tolerante, flegmatieke land. Strikstropdassend, kokerrokkend, glimgitzwartgeschoend, tik-tak-hoge hak, de regentenkanker woekert als nooit tevoor. Geschoeid op Amerikaanse leest, de graaiende mens gaat met zijn tijd mee, gaat te zijner tijd ten onder. Want: lenen, lenen, lenen = betalen, betalen, betalen.…

Is het u ook al gebeurd dat praten met de partner, man of vrouw, op een woordenwisseling uitloopt, waarna jullie allebei met het onbestemde en onaangename gevoel blijven zitten niet begrepen te worden? Het boek "Je begrijpt me gewoon niet" gaat over de spreek- of communicatiestijlen van mannen en vrouwen. Die spreken doorgaans op een verschillende…

Traditie, folklore, ik vind dit een dag van niks. Voor de zoveelste keer moeten we met z'n allen er de schouders onder zetten. Een monotone koningin met een stapeltje a4-tjes leest ons, goudbrokatend, de les, drie keer stampt de staf in de Ridderzaal opdat zij leve. Poppenkast, royale miskleun, koninklijke arrogantie, kliekend gevolgd door slippendragers…

Cambrils (02 aug. 1990) [i] spoedig haasten zich de bleke mensen om te bruinen – al hun vlees (tenminste dat wat ze wensen) – en storten zich daarna soms woest in zee om even af te koelen dan ‘s avonds met goedkope wijn de muizenissen uit hun lege hoofden spoelen: ze denken dat ze God in…

Ik ben verbijsterd als ik hoor dat je gaat sterven. Herinneringen overspoelen me. Jouw machteloze strijd met het leven heeft zich in je lichaam gemanifesteerd. De artsen hebben bij je binnen gekeken en zagen die strijd in de vorm van een tumor. Op deze manier heb je je tegen het leven afgezet. Deze tumor zal jouw krachten ondermijnen en binnenkort zul…

Willem Brakman vertoeft aan gene zijde en ik sta hier aan de zijlijn. Duidelijk is dat we iets gemeen hebben, alleen Willem staat hier al ruim 3 maanden dood te zijn, heeft de lijkschouwer een vuiltje in het oog ? Ik beschouw zijn dood als onvermijdelijk, iedereen verwisselt te zijner/harer tijd het tijdelijke met het eeuwige, de beste doden komen…

Er zijn van die mooie zinnen in Nederlandse songteksten die je aan het denken zetten over de schoonheid van de combinatie van woorden. Een paar van mijn favorieten: • “was ik maar een dichter, dan kon ik dichter bij je zijn” van Stef Bos uit “Ik heb je lief” • “en dan schreeuwt ze en dan zwijgt ze, en ik schreeuw en zwijg naar haar” van Acda en…

Een rasechte Amsterdammer en trots op zijn stad. Dat is Michael van der Vlis. Van oorsprong komt hij uit de Pijp, maar zijn bijnaam is niet “Pijporgel,” maar “Drankorgel.” Grappig. Een bijna-bejaarde die bepaald niet stil zit. Waarom zou hij ook? Die geraniums kunnen altijd nog, over een paar jaar. Als hij echt helemaal in de war is. Bovendien heeft…

Ik heb expres de s weggelaten, zo oneens ben ik het met de meesten hier op deze site, ik kan gewoon niet bevatten dat men in colonnes marcheert naar een onvermijdelijk eind. Men zegt dat men leert van de fouten die men maakt, ik geloof daar niets van. In de jaren vijftig steunden we heeroom met de inzameling van capsules van melkflessen, de opbrengst…

Jonge Uil en Wijze Uil zaten samen op de tak van de oude Eikenboom in het Verste Woud waar zij op vakantie waren voordat de wijze Uilenlessen zouden beginnen. Ze luisterden naar de stilte, de stilte die alle antwoorden zou geven van hun ziel. Jonge uil vroeg: ' wat is wijsheid, wat is belangrijker, Liefde of Wijsheid', want hij wilde graag slim…

Dat is een feit, of dat nu gebeurt door een grachtengordelpandbrand of door gesaboteerde remleidingen in de Limburgse heuvelen, dat maakt niet uit. Geert moet dood, Femke moet dood en ja, uiteindelijk moet Driek Oplopers ook doodgewoon dood. Voor Femke geldt inderdaad dat het buitengewoon integer zou zijn als dat nu gebeurt, maar dan ziet ze haar…

Als (helaas nog) onbezoldigde, onafhankelijke schrijver en dichter denk ik hier in Nederland vrijheid van meningsuiting te hebben. Gelukkig is dit ook zo, zonder gevaar te lopen op een onverwacht moment getackeld te (kunnen) worden. Op het sportveld ben en heb ik getackeld. In de maatschappij ben ik rond de millenniumwisseling onderuitgehaald. Helaas…

Verliefdheid zal toch wel een soort ziekte zijn, vrees ik. Tenminste een duizelig makende kwaal. Een tijdelijke karakterverandering die samengaat met onderdanige gebaren, zich vastzuigende ogen, een hoogrode kleur, stotteren, een nerveuze jubelstemming en vergeetachtigheid voor de gewone dagelijkse dingen. Kortom zo iemand gaat op een merkwaardige…

Freek antwoordde niet. Moeizaam richtte hij zich op en zocht zijn shag. Met bevende vingers begon hij een sigaret te draaien. Terloops keek hij Naftaniël aan. Het voelde alsof er een last van hem afgevallen was, alsof een hoop ballast daar in de ruimte was achtergebleven. Toch was hij ook verward. Hij had tijd nodig om alles te laten bezinken. Toen…

Gedwee liep hij naast de man voort. Even later gingen ze het huisje binnen. De voordeur had hij niet eens op slot gedaan, want zijn metgezel stapte zomaar het halletje in. De jongeman wees de grijsaard in zijn wit habijt een plaats aan, waarop deze in een gemakkelijke houding op het bankstel ging zitten. “Je zult wel nieuwsgierig zijn naar mijn naam…

De nacht was nog lang, het liep pas tegen tweeën. Hij stopte een bandje van Enya in zijn meegebrachte gettoblaster en draaide de volumeknop op maximaal. IJle, ritmische melodieën swingden de huiskamer in. Hij plofte neer in de leren fauteuil naast de tv en stak een sigaret op. “Groots en meeslepend wil ik leven”, prevelde hij en spuwde o­ndertussen…

Luttele meters scheidden hem van de bosrand. De lichtbundel van zijn zaklantaarn danste op de cadans van zijn voetstappen door de steeds dunner wordende laag naaldhout. Daarachter, zo wist ‘ie, wachtte de weidsheid van de sterrennacht. De donkere silhouetten van de takken staken als een kronkelend netwerk af tegen de lichtere achtergrond van het uitspansel…