Ineens dook hij op uit de krochten van het gebouw waarin ik mij bevond en als het ware uit de diep verzonken krochten van het verleden, noemde hij mijn naam ("Ineke!") en stak zijn hand uit.
"Meneer Van de M." repliceerde ik en de avonden doken razendsnel voor mijn geestesoog op. Avonden gevuld met en gedomineerd door mijn notuleerwerk; met het zo noodzakelijke, zo gewenste, maar zo saaie, lullige en marginale werk dat niemand graag doet. Kennelijk na alle mislukkingen en afwijzingen een van…

Op het kronkelende pad dat slingert door ons Westerpark zijn altijd wel baasjes met honden aan de wandel. En zo achtervolgde ik eens één van hen. Hij voerde een zwart-wit-gespikkelde viervoeter aan de lijn en ontmoette een andere hondenbezitter. De kennismaking was aangenaam. Vrolijk dartelden de dieren om elkaar heen en ze besnuffelden elkaar uitbundig en enthousiast tot de bazen hen commandeerden de weg voort te zetten.

Bij mijn wekelijkse bezoek aan de markt was ik telkens de kraam genaderd en gepasseerd waarop de spulletjes waren uitgestald die een oosters aandoende meneer aanprees: kleurige armbanden, grillig gevormde edelstenen, zilveren medaillons en merkwaardige, kleine glazen bolletjes.
Vandaag besloot ik zo'n bolletje dat is als een dooraderd mensenhart aan te schaffen. De prijs was twintig euro en de meneer verpakte het voorwerp wegens de breekbaarheid stevig in krantenpapier. Nu staat het te pronken…

Het pand, dat een lange geschiedenis kent, is prominent in onze Stationsstraat en heeft meerdere doelen gediend. Er is gedanst, vergaderd en gedineerd. Momenteel is de grote zaal van het restaurant, dat daar vandaag de dag gevestigd is, verlicht door feestelijke kroonluchters en twee jongemannen voorzien de gasten van alles wat hun hartje begeert.
Met een vriend heb ik nog een kijkje genomen in het hier in een uithoek eveneens gevestigde Kessels Museum, maar we wierpen slechts een vluchtige…

In die jaren speelden we nog veel buiten en kende iedereen iedereen in onze volkswijk.
De kinderen van het gezin D. waren Yvonne, Wil en Frank. Yvonne was elegant en mooi en droeg, in tegenstelling tot mij, "flatjes". Vader werkte bij de Schouwburg en de meisjeskamer van Yvonne werd gesierd door een fraaie poster van een balletvoorstelling. Haar rekensommen rekende ik voor haar uit.
Wil lag vaak op de bank in de woonkamer in innige omhelzing met Jacqueline P. Nooit begreep ik als kind wat…

En zo ligt daar iedere acht weken dat witte kokervormige "instrument" klaar, die injectiespuit die als een worm in het hout gedreven zal worden in mijn kwetsbare, witte maar willige bovenarm. Duizenden Euro's worden zelfs besteed aan mij, aan het nietige, onderworpen, onderdanige schepsel dat ik ben. Ik ben "vaste klant" op de afdeling dagbehandeling en de horde onderling saamhorige verpleegkundigen staat trouw aan mijn zijde.
En alsof het hier een restaurant is serveert men hier ook maaltijden…

Gearriveerd in de Copyshop waar mijn trouwe Michel mijn prints voor mij verzorgt, keek ik haar ineens in het danig verouderde gezicht. Ik riep haar naam bijna uit "Anke!"
Ik achtte het uiterst pijnlijk en onbeschaamd haar te herinneren aan onze onheilspellende vakantie in Keulen, gedomineerd door haar borderlinestoornis. De liefde van Cor, haar vriend, was, zoals ze verklaarde, uitgemond in vriendschap...

We zijn beiden kinderen van het rampjaar 1953, dat ver terug ligt in de tijd en waarin een woeste vloed de kust van Zeeland bestormde.
Toen de bomen nog net niet uitbotten in het voorseizoen van de lente van het huidige jaar vierde mijn trouwe, toegewijde vriend zijn zeventigste verjaardag. Voor de verjaardag van hem die me dierbaar werd bezorgde ik hem twee volumineuze king-size kussens en enkele koffiebekers met vrolijke, bemoedigende teksten
De grote dag is voor mij de aanstaande…

De Intercity naderde het station van Geldrop. We waren de metropool Eindhoven gepasseerd. In de verte schemerden door de ramen van de coupé de parallelle torens van de koepelkerk met hun bolronde bekroning, eens van zo dichtbij aanschouwd tijdens het ziekbed van mijn liefste moeder dat spoedig zou voeren naar de onherroepelijke dood.
In Heeze wacht nog altijd de boerderij waar mijn zuster en zwager en de zwarte, lieve hond mij zullen verwelkomen en begroeten. De genadeloos voortrazende tijd…

Het verdriet dat zich schuilgehouden had in duistere, verborgen uithoeken van mijn ziel, geest en gemoed brak los uit de kluisters en het bevrijdde zich en een wilde stroom van tranen baande zich een weg naar buiten, als een tomeloze, onbeteugelde rivier....
Een Cerberus bevindt zich op mijn weg, een woeste hellehond, een monsterachtig beest dat ik niet zal kunnen passeren, dat mij de vrije, onbelemmerde gang naar de zo vurig gewenste toekomst belemmert; een roofdier dat zich vooralsnog…

Een jongedame en jongeheer zijn komen aanwandelen over het smalle pad tussen onze flats, omzoomd door hagen die al wat groen toonden in de vroege lente. Eenmaal in mijn flatje toonden ze mij brede, kleurige waaiers waaruit ik de dessins mocht kiezen ten behoeve van de nieuwe inrichting van mijn woning als gevolg van de a.s. renovatie.
De keuze is snel gemaakt: crèmekleurige tegels voor de badkamer, een gespikkeld motief voor het aanrecht. In de kale, klinische "modelwoning", sinds kort…

Een diversiteit van heerlijke Hollandse kazen was uitgestald op de marktkraam. Het viel me niet mee daaruit een keuze te maken maar een vriendelijke verkoper getooid met baard en sik bood me welwillend een klein stukje aan. Enkele salades en crackers werden voor de liefhebbers aangeboden op deze zonnige dag op een hoog tafeltje en velen kwamen erop af als vliegen op de honing.
Bij het kraampje met oosterse parafernalia bood een jonge jongen een merkwaardig gevormde edelsteen aan aan een man in…

Na een lange wandeling door het dorp dat zozeer tot het decor van een lang verleden behoort en dat zo vaak mijn bestemming is geweest gedurende de lange, voorgoed voorbije en vergane jaren, bereikten mijn oude, grijsharige vriendin en ik het metalen, solide hek dat de toegang vormt tot de honderdjarige boerderij. De zwarte, lieve hond begroette ons en duwde zijn zachte, natte snuit in onze handen.
Op het erf zagen we het trotse, mooie beeld, uit hout gehouwen, van een kraanvogel, het geschenk…

In de jaren van mijn vroege jeugd placht ik me vaak schuil te houden onder de tafel in de ouderlijke woonkamer als vader van zijn werk thuiskwam. Hij vertelde dan klaaglijk over de collega's van kantoor: meneer Van K. en meneer Van E.
Tot mijn nog kinderlijke oren, gemoed en verstand drong niet door dat vader in feite gepest en vernederd werd en dat men hem opzettelijk liet zakken voor de cursus die mama dan ook in arren moede aan het vuur van de ouderwetse zwarte haard had prijsgegeven.…

Te midden van de Tilburgse cafés neemt etablissement "De Spaarbank" zeker haar bijzondere en rechtmatige plaats in. Het is gesitueerd aan een vijfsprong van straten. Een ruim lokaal is gelardeerd met rustieke houten tafels en stoelen en het opent het uitzicht op een oud, monumentaal pand waartegen een knoestige boom leunt. Aan de wand zwart-witte portretten van elegante heren die zeker ooit belangrijk zijn geweest.
Hier ontmoet ik mevrouw A., een oudere dame wier grijze haar en vervallen…

Boots Apotheek "Het Zand" aan de Westermarkt in Tilburg heeft nooit een ondergeschikte rol gespeeld te midden van de winkelpanden in de lange galerij die met al haar neringdoenden tezamen het Winkelcentrum vormt en ik vond haar interieur steeds representatief met niet slechts het volledige assortiment zelfzorgmiddelen en alle mogelijke cosmetica maar ook met alle lieftallige dames achter de balie. Bij mijn laatste bezoek bleek echter de verbouwing en herinrichting bijna voltooid hoewel nog…

Een 3 luik HARTENKRETEN geschreven in de WesterKerk bij de uitvoering van de Johannes Passion van Johann Sebastiaan Bach door het WesterKerkkoor o.l.v. JanJoost van Elburg; Ensemble ’t Kabinet en solisten; Predikant Dr. Christina M. Pumplun, Organist Evan Bogerd; Goede Vrijdag 7 april 2023, 1990 jaar na de dood van Jezus Christus.
EEN ECHT, HECHT DIEP BACH-LACH BIERTJE
Met Bach
door Bach…

Reinolt D. was de naam van de klasgenoot die mij het plastic clowntje met de bewegende handjes heeft geschonken dat meer dan vijftig jaar na dato nog altijd een prominente plaats inneemt achter het glas van mijn vitrinekast. Het gebeurde op een Sinterklaasavond in 1967 en het begeleidende gedicht doelde op de glimlach die ik slechts zelden liet zien en op de make-up die ik verzuimde te dragen.
Ik was niet populair en allerminst de favoriete van Reinolt of van andere jongens. Op de achterste…

Het regende; een maartse regen die ons verraste en die sommigen verheugde. Op straat kwam ik een echtpaar tegen dat een klein zwart hondje aan de lijn voerde dat gekleed was in een helgeel plastic regenjasje.
"Ach, wat is uw hondje mooi aangekleed meneer en mevrouw", merkte ik op en ze verklaarden: "Hij kan er niet goed tegen".
Ik vermoedde, wellicht terecht, dat het dier de plaats innam van het vurig gewenste kind, van de baby die nooit het levenslicht aanschouwd had en dat al de zorg en…

Een vierkant perceel bedekt met rulle, donkerbruine aarde is sinds kort zichtbaar in ons grasgroene plantsoen aan de Nassaustraat. Gehelmde heren waren gekomen met een voertuig van de gemeente als waren zij van plan een graf te delven. Maar nee; dunne, fragiele twijgen van een mij onbekend gewas zijn geplant en ik hoop dat deze het leven zullen houden onder de zonder twijfel wisselvallige toekomstige weersomstandigheden.....