Het was zelden verbijsterend onaangenaam te vertoeven op de Afdeling Tekstverwerking van het grote administratiekantoor. De cheffin, mevrouw J., soms gekleed in haar wollen roze jurk, waakte als een kloek over de kuikens over de aan haar zorgen toevertrouwde typistes. Een poster van een lieflijk veulen sierde de wand in de ruime kamer waarin de dames…

Het viel me nooit mee als ik na terugkomst van Haar in het zwarte vlak van de zoveelste eenzame nacht moest staren terwijl ik had willen rusten aan de schouders, aan de borst en in de armen van Degene die me deze hardnekkig bleef weigeren. De liefde en de verliefdheid waren tot absolute waanzin verworden, vervallen en gedegradeerd. De intercontinentale…

Veel herinnert me aan mijn jonge jaren; veel springt naar voren uit de wirwar van herinneringen en indrukken en veel is verzonken in het moeras, in de krocht, in de put van de vergetelheid, van het voorgoed vergeten. Uit de verte van mijn kindertijd duiken de gebeurtenissen op, een voor een en ik moet de als het ware bijziende ogen van mijn geest…

We groeien uit ons jasje Uit Nederland met bijna 18 miljoen zielen En de groei is er nog niet uit 20 miljoen in 2030 Maar we polderen ons er wel uit Waar een klein land groot in kan zijn DE MARKERWAARD MAG / MOET DROOG 40.000 hectare voor Landbouw, veeteelt, natuur, wonen en werken Met 2 nieuwe steden: Floriadestad en Hoofdstad Markerstad…

De prijsvraag uit het jeugdblad "Fix en Fox", waarin we als kinderen lazen over de bontgekleurde stripfiguren Fix en Fox en Lupo, vormde geen gigantische opgave voor me. Ze moeten me van de zijde van de redactie de pocketboekjes graag gezonden hebben. Het waren kleine pockets waarin avonturen beschreven werden die tot mijn verbeelding spraken. Als…

"Curae leves loquuntur, ingentes stupent" ("Kleine zorgen daar praat men over; over grote zorgen zwijgt men") aldus leerde ik op school en ik weet nog altijd niet of je daarom bleef zwijgen tijdens onze zo frequente wandeltochten op die zondagmiddagen.... Later, veel later kwam het mij ter ore hoe het noodlot je getroffen had. En nu je geestesvermogens…

Ik moet nog veel leren van de digitale wereld Ik vingerde foutief op een vlakje van whatsapp Ik had voor het eerst face-timen aangezet Ik schrok, maar zij achteraf ook, zo zou blijken Ik had een zus van mij op beeld en zij mij Ik had haar 2 jaar niet gezien, zij mij ook niet Ik startte onwennig de spontane conversatie Ik beëindigde het gesprek…

Ik kwam haar tegen op de bank in de winkelgalerij nabij de Copyshop die doorgaans plaats biedt aan passanten van divers allooi en pluimage. Ze verklaarde op weg te zijn naar de nagelstyling-shop. Vóór haar aanstaande vakantie in Turkije wilde ze de nageltjes aan haar handen en tenen, die nu felrood van kleur waren, laten bijwerken. Uit een plastic zakje…

De heren bouwvakkers en dakbedekkers hebben nu ook het dak beklommen van onze oude woningen uit 1954. Vanuit mijn veilige laag-bij-de-grondse positie sla ik hen gade. Een glanzend geel geverfde hijskraan, bij uitstek een product van techniek en vernuft is nu ook opgesteld in de straat om de heren te ondersteunen bij de werkzaamheden. En zo zie ik hen…

In de woning in Goirle, die ik zestien jaar geleden zo vaak betrad met mijn inmiddels lang overleden ouders, woont nog altijd oude Marianne, nu 86 jaar, eens de trouwe huishoudelijke hulp van mijn moeder. Na zestien lange jaren, gekenmerkt door tal van gebeurtenissen en excessen, die zich als het ware "onbeschaamd" hebben opgestapeld, hadden we…

Een grijze kat met wollige vacht en scherpe gele ogen sluipt behoedzaam en voorzichtig rond te midden van een collectie van lieflijke zomerbloemen in een buurt die merkwaardig aandoet door haar vervallen panden en rommelige architectuur. Ik lok het dier maar eigenzinnig keert het zich van me af en vervolgt het haar weg.....…

De Tilburgers herinneren zich doorgaans hun eerste dansles nog goed. "Het was bij het Wit Perdje in de Heikant", verklaarde de meneer die ik ontmoette in het restaurant van het Twee Steden Ziekenhuis. De heupoperatie stond voor hem op stapel en ik zag dat hij enigszins trok met zijn linkerbeen. "Laat in de avond gaaget nog een bietje", verklaarden…

Mijn blik vernauwt en versmalt zich tot een enge, beperkte sfeer en kring, tot een klein universum. De machtige vleugels die mij droegen en die ik kon uitslaan dragen mij nog nauwelijks en zij laten het afweten. Op mijn schouders draag ik als een rotsblok het gewicht van de ervaring, van het verdriet en de tranen, maar ook van het geluk, van de schoonheid…

De lichtblauwe hemel van augustus is als met een kleurpotlood ingekleurd. Hij overkoepelt de gebouwen van "Het Boshuis" en een zoele wind verfrist de gelederen. Kennelijk om de zaak op te sieren liggen vóór het gebouw wat stenen en keien, zorgvuldig en sierlijk gerangschikt, gelardeerd met helgele bloemen met een bruin hart waarvan de naam mij onbekend…

Op het terrein van de inrichting treft men een lusteloze, vervallen berkenboom aan en enkele bosschages die nauwelijks het leven schijnen te houden onder de gestaag neervallende regen. Dit alles biedt geen vrolijke aanblik.... De goedgunstige begeleiders wilden nog gaan wandelen met de cliënten maar het weer zat niet mee en enkelen van hen hadden…

Ik naderde het danteske groepje vóór het kraampje waarin Indonesische lekkernijen werden verkocht. "Hoe gaat het?" vroeg mevrouw. "Het gaat wel", antwoordde ik. "Niet altijd zeggen dat het goed gaat", merkte de heer in de rolstoel op. "Het gaat niet goed en het gaat niet slecht", was daarop mijn repliek, waarmee ik aan wenste te geven dat…

Het was op die (winter-)avonden dat we samen op weg gingen, vaak dik ingepakt tegen de kou en we via de lange Ringbaan Oost het zwembad bereikten; mijn moeder, mevrouw Brouwer, onze buurvrouw en ik. Ik was zeven jaar oud. De geur van chloor was allesoverheersend in de accommodatie. Enigszins in een uithoek bevonden zich de douches die we bezochten…

In de Regiotaxi deelt men als vanouds lief en leed met chauffeur en medepassagiers. Hij was ervan overtuigd dat alle ultieme rampscenario's die de "Condition Humaine" in de zo oneindig lange mensengeschiedenis aan het mensdom gepresenteerd heeft juist hem overkomen waren door zijn recente ontslag. Helaas had hij de auto van zijn voorgaande werkgever…

Te vroeg heb ik deze wereld betreden. Te vroeg verliet ik het veilige bastion van de moederschoot. Op 13 augustus werd ik verwacht, mijn eigenlijke geboortedag, maar het licht van de wereld verwelkomde mij op 27 juni. IJlings werd ik vervoerd in een verwarmd kistje naar het Elisabeth Ziekenhuis. Daar was warmte maar het was allerminst de warmte van…

Mijn brieven, die over mijn wel en wee verhaalden in vervolg op onze jarenlange diepe vriendschap en op de uiterst kameraadschappelijke conversatie die we welhaast dag aan dag hadden gevoerd in je armetierige huisje, verdwenen tenslotte in een nooit eindigende stroom naar de verre bestemming die je uitgekozen had. Vaak zelfs had ik gekleurd en geïllustreerd…