Op dit moment zit ik met drie ietwat opgezette tenen van mijn rechtervoet voor het beeldscherm, hetgeen me een nogal zeurend stekende pijn bezorgt. Met mijn slingerende rechtervoet raakte ik vanochtend, achter de rollator lopend, fors een iets omhoog stekende stoeptegel. Niets onoverkomelijks en het kan in de praktijk, als men pech heeft of niet goed…

Het zaad is gezaaid in de rulle, bruine aarde en al spoedig verschijnen heel kleine, tere, lieflijke, groene blaadjes die beloven uit te groeien tot mooie zomerbloemen. Hardnekkig, wilskrachtig en doelbewust strekken de nietige plantjes zich uit naar het licht alsof er nog groeikracht bestaat, alsof de Natuur zich nog wil bewijzen, alsof zij ons wil…

Het was een mooie, zonnige lentedag; een van de eerste lentedagen, waarop Dr. R. mij wilde ontvangen in de Dependance van het Twee Steden Ziekenhuis te Waalwijk. De bus zou een parcours afleggen door naburige dorpen; een omgeving die allerminst uitblinkt door lieflijkheid of schoonheid van architectuur; de meubelboulevards tieren er welig en hun…

Het valt niet te ontkennen dat er een ongekende rust en sereniteit uitgaat van het kerkhof aan de Hoflaan te Tilburg. Op een late zondagmiddag bewandelden we daar samen de brede paden, geflankeerd door grafstenen, die leiden naar het graf van de vader van mijn vriendin en op haar verzoek begoot ik de taaie, maar fragiele en armzalige heideplant die…

Mevrouw ontving mij onmiddellijk hartelijk en we sloten vrijwel meteen vriendschap.In haar overigens kale en armoedige kamer domineerde het schilderij, door haar vader eens vervaardigd voor haar moeder, zijn verloofde. Zo verzacht en troost de Kunst, zelfs als het leed onmenselijke afmetingen aanneemt. Die avond zetten we koers naar Zorgcentrum "…

Haiku Strijdbare kreten klinken in het lentebos: zoete vogelzang. Prozatekst Wanneer kleine zangvogels gaan broeden of dit al doen, zingen ze voortdurend om hun soortgenoten duidelijk te maken: "Hier is mijn broedgebied en waag het niet om er te komen." Dit lied van verdediging en strijdlustige aard, wordt door wandelaars meestal gehoord…

Wijkcentrum "De Spijkerbeemden" vindt men in een uithoek van de stad, vlakbij het Elisabeth Ziekenhuis en ik ben erheen gewandeld door een koele morgen toen een licht briesje mijn zintuigen aangenaam aandeed.... Binnen "verwelkomen" enkele tafeltjes, bedekt met bonte kleedjes de argeloze bezoeker en enkele buurtbewoners, gewikkeld in drukke conversatie…

Turks Restaurant "Masal" is met haar grote zaal merkwaardig gesitueerd naast de indrukwekkende gebouwen van "Talent Square" en vandaar kan men zijn blikken desgewenst onbeperkt laten dwalen over de bebouwing die zich daar in de omgeving bevindt en die in schoonheid en elegantie niet kan concurreren met het interieur van "Masal" dat overigens vandaag…

Ze verklaarde uit Zuid-Amerika afkomstig te zijn (asblond haar, enigszins vervallen en van mijn leeftijd) en naar haar zeggen had de verhuisdrift haar in zijn greep (zoals wel meer voorkomt; men verwacht dat het grote geluk om een straathoek op de loer ligt en dat men het kan kopen als een pak suiker in de supermarkt; men sleept zijn ziel over de wereld…

(voor Agnes Miegel (1879 - 1964)) Je bent geboren op 9 maart 1879 in Königsberg, wat in januari 1255 in het dorpje Twangste is gesticht. De ridders van de Duitse Orde bouwden er een houten fort en twee jaar later een stenen burcht. Koning Ottokar II van Bohemen bekostigde de onderneming. Ottokar's tweede vrouw was Cunigonde van Slavonië (1245 - 1285…

Het is niet voor het eerst dat we elkaar signaleren in een van de diverse restaurants die zij frequenteert, naar eigen zeggen "omdat de dag anders eindeloos lang duurt". Haar oude, vervallen oogleden liggen over haar ogen als een scherm en zij speurt in de vodderige en aftandse tijdschriften van de sensatiepers die volgeschreven zijn met riooljournalistiek…

Uit de vele zegswijzen die de mooie Nederlandse taal rijk is kies ik er gemakshalve één, die op dit moment spontaan in mij opkomt: “Als de nood het hoogst is . . . “. Ik geef het onmiddellijk toe, dat ik me toen niet eens wist te herinneren wat ik twee dagen eerder als hoofdgerecht had gegeten, maar wél wist ik dat een geluid, een sfeer of een geur…

Elk boek in mijn boekenkast heeft zijn geschiedenis en zijn achtergrond en herinnert in vele gevallen aan verre, vervlogen tijden. Zo trof ik onlangs een kinderboek aan met de titel: "Barendje en het Hongaartje" en met een afbeelding op de kaft die herinnert aan de vijftiger jaren van de vorige eeuw. En ik besefte: ZIJ heeft het mij geschonken, wiens…

De Merantistraat, een stille zijstraat van de Academielaan ligt in een uithoek van de stad en eendere huizen rijgen zich er aaneen in een sequentie die een ronduit doodse indruk maakt. Deze omgeving vormt het decorum van mijn vroegere, zinloze en tot wanhoop stemmende universitaire "carrière" en mevrouw woont er al vijfentwintig jaar in het huis, dat…

De tante; de enige tante die ik nog bezit te midden van een familie waarin de dood heeft huisgehouden en toegeslagen als een stormvlaag en een pestepidemie, is naar Tilburg, haar dierbare geboortestad gekomen..... Ik ken de trekken van de verbittering, van het hardnekkige en langdurige leed in haar gezicht en het valt me plotseling op hoe fragiel…

We kennen elkaar niet zo lang, een krap jaar maar oh wat hebben we elkaar leren kennen, wat kunnen we terugvallen op elkaar en wat krijg je veel te verduren! Niet echt om jaloers op te worden, zoveel is zeker! Manlief is kwakkelend, mankeert het een en ander en we hebben er regelmatig gesprekken over. Dan blijkt dat tijdens een routineonderzoek…

Ze zag de vrachtwagens passeren met die stoere jongens achter het stuur en onveranderlijk het woord "logistics" op de lange en brede laadbak en de naam van de transportonderneming, alsof men reeds met deze forse letters probeerde weer te geven dat men zoveel karakter bezat; kortom; ze zag de auto's passeren toen hij weg was; schijnbaar voorgoed in verre…

"Uw zus is er", verklaarde de verpleger, Spoedig inderdaad verscheen zij aan mijn bed in de ziekenkamer; het oude gezicht omlijst door een gordijn van grijze haren, als een helm. Zo trots noemde ik steeds haar naam en bezigheden tegenover vreemden, tegenover onbekenden, die onze familienaam niet kennen: "Mijn zus, van Milieudefensie, mijn zus, de voorzitster…

Het valt niet te ontkennen dat er een zekere rust uitgaat van de lange lanen op het kerkhof aan de Hoflaan, die geflankeerd worden door beplanting die een mij onbekende naam draagt en die in de zomer diverse schakeringen van groen vertoont, alsmede van de bijna ovale, grijze, marmeren grafsteen met daarop in trotse, forse letters de naam "Bogaers";…

In het blikken trommeltje met de kleurige motieven dat ik eerder beschreef, bewaar ik een foto van mijn tante Gerdina, de zus van mijn moeder. Al mijn moeders zussen overleden vóór haar en in verbittering en eenzaamheid sleet ze haar laatste dagen. Op een andere foto uit de oorlogsjaren kijkt de tante flirterig de camera in. Was ze een "moffenhoer"?…