De op uiterst armoedige wijze ingerichte woonkamer, die ik ken van eerdere gelegenheden, sluit direct aan op de binnenstadse tuin die zich als het ware opdringt aan de blik en deze overrompelt. Een steile witgelakte trap leidt in dit huis naar de eerste verdieping
Beschermd door de cocon van het levenslange, nooit verblekende huwelijksgeluk leefde het echtpaar hier hun lange leven zonder noemenswaardige excessen.

Hij stond te wachten bij de bushalte aan de Korvelseweg en droeg in een tas een fors boeket grote witte orchideeën met lange, houterige stelen en ovalen bloembladen. Ik waagde het hem te vragen of de bloemen voor zijn vriendin bestemd waren. Ze bleken voor zijn moeder bestemd te zijn die nog zelfstandig woonde in Arnhem. Een mijl op zeven vanuit Tilburg voor de trouwe en toegewijde zoon die verklaarde hoe groot zijn zorg was voor de vrouw die een leven lang voor hem gezorgd had. En de man…

In Tilburg Zuid bevindt zich in een achterafstraat op een eerste verdieping een merkwaardige ruimte. Ik passeer het pand nog weleens met de Regiotaxi. Eens, in lang vervlogen jaren, was daar mijn etage. De ramen zijn nu geblindeerd. Maar destijds stond in de langwerpige ruimte voor het zuidelijke raam mijn oude houten bureau waaraan ik de studie van de kunstgeschiedenis placht te volvoeren. Een forse plant die opgegroeid was tot een klein boompje hield daar nog het leven. En in een uithoek…

Nu mevrouw langs is gekomen en nu ze de plannen voor de verbouwing heeft aangekondigd, ben ik in een goede stemming gekomen. Ik kan met recht uitzien naar de lichtgroen getinte voorzetwanden die aangebracht zullen worden en neem me alvast voor daartegen de schilderijen, afkomstig uit mijn ouderlijk huis, te hangen; de afbeeldingen van een molen en van een boerderij en het stadsgezicht waarop al in vroege jaren mijn ogen gefascineerd hebben gerust; de erfstukken, die, naar men in de familie…

Met een min of meer machteloos gebaar haalde de longarts, gekleed in de witte jas, vóór mij aan de andere kant van het bureau zijn schouders op. "Oud worden willen we toch allemaal" had ik opgemerkt.
De ziekten astma en COPD zijn onvoorspelbaar en wispelturig en zij kunnen zoals zij klaarblijkelijk wensen, op ieder moment hun aanvallen hervatten en starten. Vandaar dat de glazen bol in de spreekkamer van de arts ontbreekt en het assortiment van de medicijnen indrukwekkend is.

We hadden elkaar voor de tweede keer ontmoet op de zaterdagse Tilburgse markt. Met een vragende ondertoon in haar stem had ze mijn naam uitgesproken ("Ineke?") en kort daarna had ze verklaard: "Ge bent niks veranderd" en had ze gevraagd; "Woonde daar nog altijd?" Het antwoord was: "Ja, en ik blijf daar wonen"
Spoedig na onze onverwachte ontmoeting was ze aan komen fietsen uit Goirle en had ze welhaast verdwaasd en gedesoriënteerd in mijn buurt gezocht naar mijn flatje.
Ik heb haar bij haar…

Mijn beste vriendin was uit Helvoirt gekomen met de auto. Ze had een oranje, aarden, grote pot meegebracht. Ze zou de korrelige, bruine aarde om zich heen spreiden op de vloer van mijn kamer. De arme plant zou als een vernederd, onttakeld persoon met aan haar stam de kluit die haar wortels bevat, op de grond liggen maar we zouden haar nieuw leven en een florissante toekomst verschaffen. Stevig plantten we haar in de aarde.
Fier en trots staat zij nu rechtop en zij keert zich opnieuw naar het…

De pijn die mijn linker bovenbeen van de knie tot de heup doordrongen had was daaruit langzamerhand weggetrokken zodat mijn gestage en kordate gang door de straten geen hindernis meer ondervond. De fatale diagnose ("tot uw dood!") was dus niet van toepassing en de wandelstok of de rollator hoefde geen dienst meer te doen. Een slijmbeursontsteking kan tijdelijk zijn in weerwil van alle ondeskundige oordelen. De pijn was in en uit het been geschoten als het flitsende weerlicht aan een duistere…

Ik heb de CD opgezet. De muziek is van een vrij traditioneel genre maar zij sleept me mee door toppen en dalen van mijn gemoedsleven, roept herinneringen op aan gevoelens van diepgaande en vergaande liefde, aan de kloof en het ravijn van mijn liefdesverdriet uit een ver verleden stammend, aan hoop en wanhoop, woede, haat, zelfhaat en mensenhaat, verdriet, angst en melancholie.
Bovenal zijn het de "energieën van het menselijk hart" die de muziek oproept en die kunnen inspireren en…

De weg naar onze nieuwe bibliotheek (onze befaamde LocHal, sinds enige jaren in gebruik) voert door een merkwaardig terrein, dat een half stadse, half landelijke indruk op mij pleegt te maken. Lichtgele halmen steken uit stalen hekken die daar onverwacht zijn aangebracht. Men heeft uitzicht op een bebouwing die onduidelijke doeleinden dient. Boven het geheel piept de toren uit van de voormalige Theresiakerk, die sinds jaren plaats biedt aan appartementen.
Daar dwaalde ik vaak rond, vertwijfeld…

Nadat ik verlaten was en toen het vogeltje gestorven was (in doodsnood had het zich nog bewogen op de bodem van de kooi tot het fatale einde kwam) ben ik de plant gaan kopen. Ik heb haar willens en wetens gekozen uit de ruime en zeer kleurrijke collectie die ik in het Tuincentrum aantrof. Nu "houdt de plant mij gezelschap". Men noemt haar "Dracaena". Breed waaieren haar hardgroene bladeren uit; trots en superieur verheft ze zich. Ze is maar een plant; ze draagt geen mensen- of dierenziel in…

Op het kronkelende pad dat slingert door ons Westerpark zijn altijd wel baasjes met honden aan de wandel. En zo achtervolgde ik eens een van hen. Hij voerde een zwart-wit-gespikkelde viervoeter aan de lijn en ontmoette een andere hondenbezitter. De kennismaking was aangenaam. Vrolijk dartelden de dieren om elkaar heen en ze besnuffelden elkaar uitbundig en enthousiast tot de bazen hen sommeerden hun weg voort te zetten.

De verjaardagskaart lag in de brievenbus, gesierd door mijn naam en adres, geschreven in haar aloude handschrift, dat in veertig jaar tijd onveranderd was gebleven; het handschrift van destijds, waarin zij eens de notulen had aangeleverd, die ik als haar assistente moest uittypen. Zij is er nog, hoewel zij evenals ik de zeventig gepasseerd is; mijn vriendin, mijn enige, de laatste der Mohikanen....

De behuizing van de artsenpraktijk is er zeker op vooruitgegaan nu in de Umberstraat in de wachtkamer mooie gecapitonneerde banken, bekleed met lichtbruin leer, "de dienst uitmaken", als men dat zo kan zeggen en helder licht uit modern aandoende armaturen neervalt over diegenen die hier noodgedwongen aanwezig zijn.
De arts betastte vandaag lichtjes mijn kwetsbare middenrif dat ik uitstrekte onder haar handen die tevergeefs op zoek waren naar een ondanks alles onvermoede monstruositeit die zich…

De verbinding Tilburg-Den Bosch is door het Openbaar Vervoer goed en efficiënt geregeld en de korte afstand is gemakkelijk te overbruggen.
Ik meldde me wankelend op mijn oude benen bij de chauffeur, maar een jongeman bood me snel zijn plaats aan op de voorste bank. Hij was gesierd met snor en baard en was nog pas achttien jaar oud en ik kwam met hem te praten.
Zoals zou blijken was hij met zijn kameraden van de opleiding "Facilitair Management" onderweg voor een uitstapje naar de nabijgelegen…

Vol goedmoedige moederlijkheid, vertedering en zorgzaamheid bekijkt de grijsharige mevrouw, die wellicht zelf ook oma en moeder is, de Afrikaanse kindertjes in de bus, eveneens begeleid door hun moeder. Zij rusten in een kinderwagen en kijken met grote, kinderlijke en zozeer onschuldige, bolle, bruine en argeloze ogen de wereld in.

Het briefje van vijftig euro stak onverwacht uit de geldautomaat als een uithangbord. Mijn voorgangster aan de automaat was het kennelijk vergeten. Ik had het ongezien op kunnen strijken, in kunnen pikken maar ik verrichtte aldus mijn goede daad van die dag toen mijn voorgangster aan kwam lopen en erop terugkwam. Zij verklaarde dat haar omissie en de vergeetachtigheid door de stress kwamen. "Een stressbaan?" veronderstelde ik. "Nee" repliceerde mevrouw "het is een ander verhaal". Ik zei nog…

In een van de kooien, die op de zaterdagmarkt als vanouds in een lange rij zijn opgesteld en die "bewaakt" worden door een placide, rustige meneer zitten twee lieflijke en fraaie gekuifde parkieten die ik vandaag gadesloeg. Zij schenen mijn blikken te beantwoorden terwijl ze zich als waren ze angstig vastklampten met de nietige zachte kromme pootjes aan de tralies als een baby aan de moederborst.

Ik heb de zee weergezien. Plotseling vertoonde ze zich (een lange streep aan de horizon) na onze lange tocht nadat we de hoog oprijzende rij van de lichtgele zanderige duinen, bekroond door het helmgras, gepasseerd waren. De witte branding beroerde de vloedlijn onophoudelijk met steeds opnieuw aanrollende golven en meeuwen dartelden opgewekt en lichtzinnig boven de blauwgrijze watervlakte. Kinderen groeven enthousiast kuilen met metalen blinkende schepjes en wandelaars flaneerden voorbij over…

Opnieuw betrad ik de lange, met lichtbruin glanzend laminaat belegde gang die leidt naar de spreekkamer van degene, die sinds lange jaren haar lompe, wrede uitspraken op me heeft afgevuurd. Ze opende de deur en heette me welkom in het nieuwe gebouw van haar praktijk. Ze zou met haar meedogenloze woorden "Ex Cathedra" de volgende diagnose, die ze in al haar ondeskundigheid kennelijk om zo te zeggen "geslagen had als een nieuwe munt" uitvaardigen die rauw op mijn dak zou vallen.