Berichten uit een zorgcentrum / De leringen van mevrouw Van Keulen

Altijd zal ik me blijven herinneren hoe mevrouw Van Keulen in haar uitspraak de letter "a" vervormde tot "oa". "Waolwijk" zei ze en "zoaterdag". Ook weet ik nog goed hoe ze haar identiteitsbewijs een "intentiebewijs" noemde.

Ik hield zeker van haar om de manier waarop ze me haar vertrouwen schonk en ook om haar leringen en lessen, om het leed en het verdriet dat aan haar eveneens rijkelijk werd toebedeeld en dat ik tot me moest nemen als een bitter smakend gerecht, zonder te klagen.

We zaten eens bij de vijver in het park achter het bejaardentehuis en terwijl fragiele libellen hun elegante rondedans uitvoerden boven het water, legde ik haar uit hoe de kop van de eend, die ze wegens haar halfblinde ogen niet kon waarnemen, schitterend groen was. Mevrouw hield immers zozeer van dieren....

De eend nam een bad in de vijver en poetste vervolgens zijn verenpak op de oever.

En eens, toen de narcissen hun maïsgele en citroengele kopjes ophieven in het bloemperk, vertelde mevrouw me hoe ze met haar zus - sinds lang niet meer te midden van de levenden - genoten had van de spanning van het verbodene toen ze samen in de berm van de snelweg die Sprang-Capelle met Waalwijk verbindt, boeketten van de lentebloemen hadden geplukt.

In een latere tijd, eenmaal opgenomen in de geriatrische afdeling, had de zus geschreeuwd: "Laat mij eruit!" "Ik heb niets misdaan! Ik wil met mijn zus mee!"

En zo herinnerde een kunstig gebeeldhouwde houten zwaan in de woning van mevrouw Van Keulen voor altijd aan de tragisch overleden zus.....

ouderen individu zwaan

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 2 stemmen 9