Lezen, 1 van mijn favoriete hobby’s en menig mens die hier binnen komt weet dat ook! Nou is de periode voorbij dat alle boeken ook hier bleven, de verzamelwoede is verdwenen op dat gebied maar de hobby, nee die zal er blijven! Zo kan het gebeuren dat er in slechts 1 week tijd drie boeken binnenkomen, van mensen zoals ik ze net noem en de ene keer willen mensen weten- wat ik ervan vond, afhankelijk van mijn mening besluiten ze dan, om de dikke pillen ook te lijf te gaan. Zo gaat dat! Maar op…

De jonge vrouwen dartelen frivool op de beeldschermen, opgesteld in de lingeriewinkel. De beha's en slipjes die ze dragen zijn alle geschikt om hun lichaam feestelijk op te sieren en om het leven en de liefde te vieren.
Ik ben aarzelend over de drempel gestapt. Mijn borstomvang zal gemeten worden als in een omarming en in het nauwe pashokje zal ook ik zo'n kledingstuk passen. De beha zal ruim bemeten zijn en zal de lobben die als citroenen rusten op mijn bovenlichaam omvatten, steunen en dragen…

Zijn profiel stak scherp af tegen de warrige stadse achtergrond en ik vond dit wel stoer en manhaftig. Hij klemde een sigaret tussen de lippen. Hij was mijn buurman en hij had me al bij de bushalte bekend dat hij koers moest zetten naar het Elisabeth Ziekenhuis, naar zijn moeder...
Wegens de volstrekte vervreemding en anonimiteit in deze contreien is onderlinge menselijkheid vaak ver te zoeken....
De flat van mijn buurman op de begane grond blijft voor altijd een "terra incognita" voor mij....

Een simpel plaatje bracht me eventjes terug in de tijd want - wat wil het geval, wel: als vroeger de kinderen buiten speelden en de “korte broeken“ weer aangetrokken werden, kon je de klok erop gelijk zetten dat al in één van de eerste dagen een kind met een kapotte knie of elleboog thuis kwam. Logisch natuurlijk en het slachtoffertje werd getroost, de wond schoongemaakt en meestal ging er een pleister op! Ik verzuchtte dan: het is weer de Hansaplast periode….
Tegenwoordig hoor je er…

Een snelle Regiotaxi bracht me onlangs naar de Dr.P.Jansenweg na een verlepte, onvriendelijke dame afgezet te hebben bij haar armzalige woning in een achterstandswijk.
Mijn beste vriendin had pas geleden tot mijn verbazing haast onbeschaamd plotseling het hulpstuk uit haar mond gehaald; haar kunstgebit dat eruitzag als het bit van een paard en zij had dit mij getoond. Dit was nu kennelijk ook voor mij "toekomstmuziek".
De trouwe tanden die mij mijn hele leven al vergezeld hadden; beter gezegd;…

In het Restaurant, genaamd de "Nieuwe Koninklijke Harmonie" aan de Stationsstraat bevindt zich die grote zwart-wit-foto aan de wand, dat "portret" van een voltallig harmonie-orkest uit vroeger tijd. Sommige heren op de foto zijn getooid met de trompetten en zetten deze als het ware alvast aan de lippen, anderen dragen de trombones, de bombardon of de grote trom...
Hoe het ook allemaal geweest is, hier, in dit restaurant, wachtte ik eens op een vriend toen mijn blikken vielen op een klein…

De ene spiegel flatteert meer dan de andere en soms worden door een bepaalde lichtval de diepe lijnen zichtbaar die de meer "gunstige" spiegel verhult; de lijnen die zijn als het craquelé in oud vaatwerk. Het menselijk gezicht is vaak een teken van leven en loutering....
Geruisloos en razendsnel is de stralende en eclatante jeugd overgegaan in de ouderdom; de aanspreektitels werden "u" en "mevrouw"....
De jongeren die straten, pleinen en bussen bevolken schijnen soms een van medelijden…

Het is een lange weg om te voet af te leggen door de Tilburgse straten en langs de huizen die zich aaneenrijgen, van de Naasaustraat naar het Energieplein, met mijn trage pas en verouderde lichaam; naar het Energieplein waar mijn vriend Michael de fysiotherapeut op mij wacht (hij was wel degelijk verbaasd over het te geringe resultaat van de inspanningstest)
Daar, in het kleine zaaltje, staat de apparatuur opgesteld; de mooie loopbanden en de andere machines die kennelijk de gezondheid en de…

Wij zijn als
De lente, de zomer, de herfst, en de winter.
Ons leven is als de vier seizoenen, steeds weer mogen wij op nieuw beginnen.
De lente Het ontspringen van een nieuw leven, de geboorte in de natuur en in moeders schoot.…

Mevrouw kwam aanrijden in haar zware rolstoel; de benen uitgestrekt. Kennelijk deed zij zelfs nog zelfstandig boodschappen. De Regiotaxi vervult de uiterste taak die zij nog kan vervullen, maar het betreft hier een ultiem wanhoopsoffensief. Met zware, metalen haken bevestigt de chauffeur de rolstoel in het busje aan daartoe bestemde en aangebrachte "voorzieningen". Mevrouws gezicht naast mij, de andere passagiere in het voertuig, lijkt het enige gave, nog rimpelloze en ongeschonden onderdeel…

Hier dansten wij eens in een ver, vergeten jaar en hier is nu de chique zaal van "De Harmonie"; ik bevind me in de Tilburgse Stationsstraat in het pand op huisnummer zesentwintig, dat gesitueerd is naast het kantoorpand op huisnummer vierentwintig waar mijn dierbare, maar zeer betreurde en betreurenswaardige vader zijn door de uiterste rampspoed getekende en verwoeste dagen doorbracht. Glazen, elegante kroonluchters, als gedecoreerd met parels hangen neer vanaf het hoge plafond en het meubilair…

De trotse, porseleinen kroon is boven haar basis afgebroken en de kies toont bij nadere inspectie van binnen een ondefinieerbare combinatie van elementen, een soort verrotting.
Mijn tandarts, die de exotische naam "Mohammed" draagt, die ik beschouw als een jongeman, en die getooid is met een mondkap en een zwarte haardos, kijkt me "optimistisch" in de ogen. "Ik kan een uitneembare "frame-prothese" bij u plaatsen" verklaart hij. En daar mag ik blij mee zijn. De "gewraakte" tand en kies zullen…

Kennelijk had ik mijn charmes als oudere dame nog niet geheel verloren. Tijdens het uitstapje naar de Basiliek had meneer mijn rug gestreeld met een vluchtig en onopvallend gebaar. De geste was niet onwelkom geweest en toen ons gezelschap neergestreken was op een terrasje, had hij verstolen blikken in mijn richting geworpen.
Een andere keer kwam het tot een praatje. Meneer was gepensioneerd; hij was eigenaar geweest van een stomerij. Met de spelling van de Nederlandse taal had hij tijdens de…

De moeder was zoals moeders zijn en altijd zullen zijn. Dromen, ambities, aard en keuzen van hun kind zijn hen heilig en dierbaarder dan het eigen bloed. De dochter had haar liefde gevonden ver van haar ouderlijk huis in Krakau; in een Brabants dorp. In een winkel in de Poolse stad had de moeder de schaaltjes uitgezocht voor de dochter; kleurige, glanzende kommetjes met bonte motieven. Zorgvuldig verpakte ze de voorwerpen en bracht deze naar een postkantoor. Gebroken kwamen de schaaltjes aan op…

Een kastanjeboom met trotse, witte kaarsjes die in de verte zichtbaar is, vormt een merkwaardig contrast met het geheel verwaarloosde en verloederde interieur en zij kan meneer en mevrouw niet troosten. Zij rijst op tussen bouwvallige panden en ingezakte daken in een achterbuurt. Meneer en mevrouw hebben een psychiatrisch verleden en liggen de hele dag op bed. Ook mijn schamele troost kan ik aandragen, maar tevergeefs.....

Daar staan ze op een rij in de "Thuiszorgwinkel"; de rollators; de hulpmiddelen die sommigen "elegant" noemen en waarvan er een wellicht mijn ouderdom zal markeren....
Men kent ze het predikaat "lichtgewicht" toe (ten onrechte???) en ik mag er een optillen van die oudere grijsharige mevrouw die kennelijk de leiding heeft in deze zaak; bepaald niet "lichtgewicht" maar veel en veel te zwaar om de drie trappen in mijn flat op te tillen...
Dus dan maar geen "elegante lichtgewicht rollator???"
Dan…

Het bekende spreekwoord speelt door mijn hoofd: als het kalf verdronken is, dempt men de put. Te laat dus. Na de dramatische schietpartij vrijdag in Alblasserdam, komen er berichten binnen dat- de dader op diverse manieren hulp heeft gezocht, aandacht heeft gevraagd, zelfmoordpogingen heeft gedaan en allerlei acties uithaalde omdat: hij stemmen hoorde in zijn hoofd. Nou zijn we meestal wel in staat een etiket te plakken op mensen die een beetje anders zijn, maar waaraan de buitenkant niets te…

De broer die naast mij zit in het kleine kamertje dat sinds jaar en dag zijn thuis vormt, de vierenzestigjarige broer, die de intelligentie heeft van een vijfjarige; de broer met het verweerde, verouderde gezicht, lacht breed en opgetogen om een filmpje op You Tube, een kleurige tekenfilm over een dappere leeuw. "Vindt Thijs de leeuw mooi en lief?" vraag ik hem
Hij, de zoon en kleinzoon die de naam van de opa, Matthias, draagt, bracht zijn leven door in de opeenvolgende inrichtingen en wegens…

De wijk die zich vlakbij onze welhaast kosmopolitisch aandoende Korvelseweg uitstrekt en die deze als het ware "omhelst" in een onwerkelijke "omarming", kan men met recht een "achterbuurt" noemen.
Via een merkwaardige "arcade" kan ik het huis van de pedicure bereiken. Zoals zij woont, zou mijns inziens niemand willen wonen. De woonkamer vormt een toonbeeld van de grootst mogelijke armoede. De bank die ik daar aantrof, stamt ongetwijfeld van vóór de Franse Revolutie maar ondanks alles schijnen…

Er heersten een serene stilte en rust op het Rosmolenplein op 4 mei, nog wel een nationale gedenkdag. Het helder groene, welige gras kon mij wel bekoren, in tegenstelling tot het danig verzakte dak van de woning naast de voormalige drogisterij, dat het pand tot een krot degradeerde.
Een jongeman vergezeld door een klein hondje met zwarte en bruine vlekken op de vacht, naderde mij en ter kennismaking strekte ik uitnodigend mijn hand uit. Het beestje snuffelde er even aan en naderde even, maar…