Een bleek, bescheiden licht schemert en schijnt tot diep in de nacht door de beide glazen deuren die een kennelijke maar onwerkelijke verbinding tussen ons vormen. Mijn onbekende en vergaand onbereikbare buurvrouw is blijkbaar bezig met haar studie van het strafrecht, die een tijdvak van acht jaar in beslag zal nemen, zoals zij mij eens verklaarde…

Meer dan twintig lange jaren waren we "bevriend" totdat de excessen van haar psychische ziekte begonnen te overheersen en deze onze "relatie" verpletterden en onder het massieve gewicht van haar psychische ontregeling stierf uiteindelijk ons contact. Zelfs de meest nietszeggende of futiele opmerking die ik nog wenste te maken omtrent mijn geestesleven…

De betrekkelijk nieuwe flats aan de Wandelboslaan dragen mannennamen: "Vincent, Robert" Hun gevels verbergen chique appartementen. Ik was eens, in vroeger tijd, niet onbekend met hun (toekomstige?) bewoners toen ik nog journaliste was. Verschillende echtparen hebben de sleutel van hun nieuwe woning ontvangen en zetten hier hun leven voort, mogelijk…

Hoe kom je erop, wel: er ligt een vlonder bij onze deur en dat is best makkelijk maar weet je: het kreng is zo zwaar dat je er met goed fatsoen niet dusdanig bij kunt om een (best gore) zwarte streep weg te halen. We dubben, we verzinnen en ineens: eureka! Ik kijk haar aan en zeg: wat denk je van een afwasborstel? Ze lacht en zegt: prima plan. Soms…

De chauffeur arriveerde enigszins vervroegd. Hij zou me naar mijn broer brengen die sinds jaar en dag is ondergebracht op het land, in een inrichting. Aan de gestalte van mijn chauffeur kon ik aanvankelijk niet vaststellen of "hij" man dan wel vrouw, transgender, hetero, homo, bi was maar "zijn" nagels waren gelakt in diverse pasteltinten. No pun…

Als in extase greep ze mijn beide handen, kennelijk veronderstellend in haar idealisme dat ik de "Godmens" zou zijn, "The benefactor of mankind", de grote weldoenster die al het leed kan wegnemen, die alle wonden kan helen. Haar oude en verweerde gezicht lichtte op in een hemelse glimlach. Maar de gaven schieten te kort. Mijn brevet van onvermogen…

We waren met ons groepje naar de metropool aan de Rijn vertrokken. In de hotelkamer waarin ik geen oog dicht zou doen, sierde reeds een levensgrote foto van de wereldberoemde kathedraal de wand. We zouden later ook het gotische bouwwerk dat in jeugdjaren al zozeer tot mijn verbeelding had gesproken, gaan bezichtigen. Hoog rees de monumentale gevel voor…

De regen regent zachtjes en gestaag en haar rustige en rustgevende ritme tegen mijn ramen leidt me door de nacht. In het glanzende zwarte asfalt van de snelweg naast mijn woning weerspiegelen de rode, groene en oranje stoplichten en in de verte is de brede felrode band van neon van het tankstation zichtbaar. Zo legt de nacht zich over de wereld, de…

Na de Wereldbrand, na de helse verschrikkingen waaronder hijzelf ook geleden had, begon hij cultuur, kunsten en wetenschappen te vereren. Hij was mijn arme vader, sinds lange tijd niet meer te midden van de levenden. In mijn ouderlijk huis bevond zich op een houten plank, ondersteund door krullerige metalen ornamenten de "Ensie"-encyclopedie.…

Als de hemel die blauwe tint aannam, eind november, begin december was weer de tijd gekomen dat de Goedheiligman in het land was en dan mochten we bij oma komen. Oma bewoonde het kapitale pand in de Gerard de Bondtstraat met de achterkamer waarin vele tropische planten op hun bloei wachtten. In de voorkamer was met Sinterklaas de tafel gedekt met…

De bomen aan mijn venster, de aloude, trouwe boompartijen die mij al mijn hele leven vergezellen dragen nu het gewaad en de kleur van een nieuwe herfst. En een nieuwe herfst treedt aan in een leven dat geteisterd is en getormenteerd en veelbewogen. Mijn ziel die in mij rust is gesmeed en gehard in het vuur en op het aambeeld en zij neigt naar de rust…

....en in de verte, aan de horizon, aan de einder van het landschap, geflankeerd door de bebouwing en overwelfd door de lichtblauwe hemel, zag ik de bussen van "Arriva", zo vaak het decor van mijn wanhoop en vertwijfeling in het verleden, af en aan rijden. En vanuit mijn hooggelegen ziekenkamer begroette ik bij voorbaat mijn wankele en onvoorspelbare…

Mijn oude leren bank vertoont scheuren en gaten. De bank vormt een erfstuk uit mijn goede, solide, oude ouderlijke huis. De schade aan mijn bank is als de wonden, geslagen in mijn hart door de talloze kwetsuren uit een lang leven: door armoede, liefdesverdriet, desertie en de harde, wrede woorden van de mensen, in een schijnbaar nooit eindigende sequentie…

Het zwembad was als een ouderwets "Kurort" al in zwang sinds de negentiende eeuw, met gepleisterde wanden in de kleedhokjes. Je kon het bereiken via een natuurlijke laan met merkwaardig geknotte boompjes en mijn beste vriendin liet niet na het de hemel in te prijzen; ze spartelde uitbundig met armen en benen in het koele water dat haar droeg...…

Ik ben op deze kamer ondergebracht, bij de longlijders. Twee grote, kleurige plastic ballonnen, gedecoreerd met grappige, lieflijke kindergezichtjes zijn opgehangen boven het bed van de man wiens longen zijn aangetast. Hij sleept rond met een merkwaardig, onhandig kastje met oplichtende lampjes dat hem meer last dan gemak bezorgt en in de avond komen…

De vriend verschijnt in de ziekenkamer aan het bed. Plotseling staat hij daar met zijn indrukwekkende grijze haardos, als een helm om de schedel gelegd en met de eveneens grijze snor die zijn bovenlip siert, aldus de solide vriendschap, de trouw en de levenservaring demonstrerend, de gouden gaven die zo zelden voorkomen. En de andere vriend met…

De benauwdheid dreigde me te verstikken en de hevige hoestbuien volgden elkaar snel op. De ambulance kwam in allerijl en ruggelings en blindelings, haast onbewust volgde ze haar parcours door de nacht totdat kennelijk het Elisabeth Ziekenhuis in zicht kwam en bereikt was. Snel volgde op de Spoedeisende Hulp het onderzoek, de betasting van het lichaam…

Natuurlijk zat het eraan te komen, het virus is aan de winnende hand en dus: gaan we opnieuw in een lock-down, nog los van het feit wat we er allemaal van vinden, los van het feit wat we van dit demissionaire kabinet vinden, is dit de enige logische oplossing voor een enorm groot probleem. Zoveel mensen, even zoveel meningen en iedereen heeft wel een…

Op het nieuws wordt al een aantal maanden de ether in geblazen dat: de mensen meer zijn gaan sparen, miljarden staan er inmiddels op spaarrekeningen van talloze mensen en op zich is dat een heel mooi gebeuren. Sparen is goed en wijs, verstandig en slim, al is niet iedereen het met de paplepel ingegoten en duren de maanden langer dan dat het inkomen…

Ik kwam mijn bovenbuurman toevallig beneden in het trapportaal tegen. Het uitbundig krullende borsthaar sprong als het ware naar voren aan zijn hals, in de opening die vrijgelaten werd door zijn trui en ik vroeg hem of zijn liefdesverdriet waarover hij mij eerder gerapporteerd had, nu voorbij was. "Er zijn meer vrouwen dan kerktorens" merkte hij op…