De eenzaamheid, die haar nooit tot een gewoonte is geworden, hangt in de atmosfeer als een kwalijke damp die een welhaast verstikkende werking op haar uitoefent. Gewend aan de Indonesische cultuur van haar jeugd als zij is, vloeien de jammerklachten van haar lippen in een stroom die geen einde kent. Het is een welhaast dwingende eis die zij vertolkt met haar wezen, met haar ziel, met haar lichaam; de eis die zij tevergeefs uitschreeuwt en die nooit ingewilligd zal worden...

In die tijd scheidden dunne, wankele wanden onze arbeiderswoningen en mijn moeder wist dat haar hulp werd ingeroepen als mevrouw B. met een voorwerp op de muur klopte. Mevrouw B. was onze trouwe buurvrouw die twee merkwaardige, hoogst excentrieke heren huisvestte; haar zoon en haar commensaal. Mevrouw was al op leeftijd, droeg altijd een hoedje en vergastte ons, kinderen steevast op boterbabbelaars met de begeleidende uitspraak: "Unnen babbel in oewen bebbel" Haar zoon, "onzen Rich" trouwde…

Het bericht wat op diverse manieren bij de mens, dus ook bij ons binnen kwam dat er een krankzinnige idioot een misdaad journalist had neergeschoten, sloeg in als een bom. De reacties liegen er niet om, op klaarlichte dag staat een ongekende hufter in een volle straat met een pistool en vuurt, zeker vijf maal op een nietsvermoedende Peter, die tegen de vlakte geschoten wordt. Op dit moment een dag later dus, vecht hij voor zijn leven, een leven wat niets betekend voor die idioot die het wapen…

De roze lelies ontvouwen zich en hun donkerrode meeldraden worden zichtbaar. Ligt daarin je zusterliefde besloten; de liefde die we deelden en die langs bergen en dalen langs ups and downs ging, die zozeer geschokt werd dat zij nauwelijks nog stand kon houden; ligt jouw liefde in de lelies besloten??

In de vroege morgen had ze naast mij plaatsgenomen op de houten bank die daar met onduidelijke doeleinden in de Winkelgalerij staat opgesteld vóór de Copyshop en ik liet niet na haar aan te spreken: "Wat hebt u een chique pantalon aan! "Inderdaad bevond zich over de gehele lengte van haar bovenbeen de tekst "Givenchy" "Het is nep" verklaarde ze terwijl ze haar mobiele telefoon checkte. Een bos donker haar bevond zich in warrige wanorde op haar schedel. Ze stapte op en verdween uit het zicht.…

Een meneer met een rossige baard die zijn kin als een aureool omlijst, maakt aanstalten om onze brede Cityring over te steken bij het Stadhuisplein. Ik bevind me weer op de Tilburgse markt.
De "Openluchttentoonstelling" is er weer met de uitstalling van de planten en bloemen, de levendige vrolijke vogels in hun te kleine kooien, de vis, het fruit, de kazen en vooral de mensen, mijn mede-Tilburgers

Sinds hij getroffen was door het motorongeluk was hij "veroordeeld" tot de Zorgboerderij waar hij knutselde aan houten molentjes en huisjes.
Zijn liefhebbende broer vond het erger dat de geest van de broer beschadigd was dan dat zijn been eraf was; een voor mij dubieuze gedachte.
Ze moesten de man niet.
Het onheil, zo wijd verbreid, dat overal de waarachtige medemenselijkheid en liefde zozeer in de weg staat, deed zich ook hier voor.

Ze noodde me naast haar te komen zitten in buslijn twee op weg van het Stadhuisplein naar het Station. Ik keek in twee glanzende, bruine ogen die mij aanstaarden boven haar mondkap. "Nee, de cursus voor depressieve ouderen waar we samen aan deelnamen had inderdaad niet veel resultaat" bevestigde ze "maar ik was toen pas weduwe en nu heb ik een nieuwe liefde gevonden. Dat verandert alles" Dit leek mij ook waarschijnlijk. Toch was mijn gesprekspartner niet positief over de Corona-crisis. "Het…

Een zomeravond neigt ten einde
Een lichte bries zet het geboomte aan mijn venster in beweging
De donder rommelt in de verte
Vandaag ben ik achtenzestig jaar oud geworden…

Ons Tilburgse Wilhelminapark, doorsneden door bochtige, zanderige paden en omringd door monumentale herenhuizen, ligt met haar grillig aandoende, bijna ronde vorm centraal in de wijk "Theresia".
Met een vriend bezocht ik op een milde zomerdag met bedekte hemel het nu gerenoveerde Café "Mimi", genoemd naar de voormalige Koningin, althans naar haar bijnaam. We konden de fraaie "Portugese" tegelvloer bewonderen, alsmede de nieuwe wandschildering en de tapkast.
Enthousiaste kinderen vertederden…

En dan is daar de Tour de France, het wielerspektakel waar menig man ( en vrouw ) voor gaat zitten, drie weken lang. Het is niet anders in huize T natuurlijk behalve dat ik nog wel mijn blik van de tv kan afwenden, met andere woorden: ik kan nog wel een stukkie missen! Meneer T niet, tenzij ( duurt te lang misschien?) zijn ogen even dichtvallen…tja het zijn heel wat pedaal trappen die je moet blijven volgen natuurlijk….op de twee enorme valpartijen na dan en dat was dus iets waar ik niet…

Ik ben altijd wel graag in onze oude bibliotheek aan het Koningsplein gekomen waar een monumentale trap de ruimte in twee compartimenten deelde en het bleef mij enige tijd onduidelijk welke bestemming het gebouw zou gaan krijgen nu onze fameuze nieuwe LocHal de taken heeft overgenomen.
Toen ik echter, zoals wel meer voorkomt ronddrentelde op onze veelbezochte markt zag ik dat het pand van de vroegere bibliotheek onttakeld is. Een forse hijskraan torende er bovenuit en de ramen vormden zwarte…

Het was in lijn zeven dat ik een mevrouw aantrof met een forse cocker-spaniel op schoot met langs de lieve snuit neerhangende flaporen en een cognackleurige vacht en open bek die een roze tong en een gezond, goed verzorgd gebit liet zien. De hond had zich genesteld op de schoot van mevrouw en ze verklaarde aan de chauffeur dat het dier dat toch het allerliefst deed en zich zo senang voelde. Ik liet niet na op te merken: "Wat een mooie hond" en werd bedankt voor dat commentaar. Tranen die…

....en zo keerde de vloed van het steeds opnieuw aanwassende water, figuurlijk gesproken, steeds weer terug. Wellicht kent u het sprookje van de Tovenaarsleerling dat verhaalt hoe de leerling altijd tevergeefs met een bezem het water probeert weg te werken.
Zo streed ik tegen de grillige, onvoorspelbare, steeds terugkerende astma-aanvallen, tegen de zware hoest die mij telkens weer overviel. Maar de goedgunstige artsen waren bereid de strijd met mij aan te gaan en ze schreven de heilzame…

Ieder jaar opnieuw wordt er een pest-ei uitgevonden, elk jaar opnieuw wordt er een methode gelanceerd waarin het pesten, het discrimineren en het abnormale gedrag van een aantal mensen moet worden besproken. Pest gedrag, discriminatie, maf gedrag elke keer opnieuw in het middelpunt van de belangstelling, soms met zogenaamde kamervragen, soms worden er opnieuw acties opgezet waarvan men dan; vooruit al bedenken kan dat dit geen zoden aan de dijk zet. Diezelfde dijk, die geen stand houdt bij een…

De kooi die zij tevergeefs aangeschaft had voor het onschuldige, weerloze dier; voor de hamster die bleek te bijten en die zij omschreef als een "kwaad ding" had nog driehonderd Euro gekost en zij wilde deze nu weer van de hand doen. Zonder enig respect voor het medeschepsel, voor het mysterieuze en achtenswaardige wezen, voor de ziel en het eerbiedwaardige leven van het dier had zij het, omdat het haar niet aanstond, willen doden, willen vergiftigen, veronderstellend dat het een kwaadaardig…

De eenvoudige, zeer gevoelige vrouw die mijn moeder was, sleepte zich in haar getormenteerde leven door diepe dalen van vertwijfeling en wanhoop tot het bittere einde kwam....
In haar half-religieuze sentimenten en uit haar zeer beperkte literatuur van het "Onze Vader" destilleerde zij een zinsnede: "Uw Rijk Kome", daarmee doelend op het door haar met haar intens-goede karakter en aard zozeer gewenste Godsrijk op aarde dat altijd zo ver van ons zal blijven. Nooit heb ik enig kwaad in haar, die…

Aan het begin van de lange laan, wachtend op het voertuig dat ongetwijfeld zou arriveren, in de tropenzon, had de tante "aan wie het leven niet onopgemerkt voorbij was gegaan" volgens eigen zeggen, geluisterd naar het verhaal van de nicht over haar onbeantwoorde liefde en ze had als weinigen begrepen.
Beiden opgegroeid als ambtenaarsdochters in de chique straten, in de elitaire wijk rond het oude ziekenhuis hadden tante en nicht elkaar in een late fase in hun levens gevonden. Hun vaders hadden…

De welhaast negentiende-eeuwse foto's, vervaardigd door een vooraanstaand fotograaf, die haar lang-overleden ouders tonen; statig, trots en trouw; zij aan zij, waren nog altijd in mijn bezit en toen ik mijn eenennegentigjarige en laatst-overgebleven tante bezocht, overhandigde ik haar deze
Haar dorp had er op die morgen stil en sereen bijgelegen als nietsvermoedend, als onwetend, als onschuldig en het op een afstand rommelende onweer was allerminst een onheilspellende, vreeswekkende voorbode…

Tot mijn verrassing trof ik in de brievenbus een dezer dagen een klein, leren etui aan waarvan ik dacht dat het een boekje zou bevatten. Echter, toen ik het opende, kwam een loepje tevoorschijn, een curieus instrumentje van helder glas afkomstig van een vriendin die de natuurwetenschappen bestudeert en het voorwerpje vormt in al zijn bescheidenheid en toch ook kunstzinnige charme eveneens een bijdrage tot onderzoek maar ook een "thing of beauty". Ik zal het bewaren als herinnering aan mijn…