....en zo rusten mijn ogen vaak op het merkwaardige maar zo mooie en architectonisch zo geslaagde gebouw dat enkele jaren geleden verrees aan de overkant van de snelweg die mijn woning flankeert en daarnaast zie ik de onschuldige kinderen met hun skeltertjes en stepjes op een smalle geasfalteerde strook met schijnbaar willekeurige bewegingen rondrijden, zoals nu eenmaal hoort bij onschuldige kinderen. (En ook de schommel wordt vaak bezet)
Het tafereel herinnert me aan de jaren van mijn vroegste…

Het was in die tijd dat ons gezinnetje de bovenverdieping bewoonde waar de zwarte, ronde haard een centrale plaats innam en het bankstel met de goudkleurige bekleding domineerde en de radio op een tegen de wand geschoven tafel het chanson "Que sera" van Doris Day liet horen.
Raadselachtig waren voor mij de woorden van de "Waterhoogten" die weerklonken als ik me 's morgens samen met mama in de warme kamer aankleedde (Wat werd toch bedoeld met de woorden "Grave beneden de sluis?").
Ik bladerde…

Het is in feite toch wel wonderlijk hoe sinds jaar en dag in vele cafés en restaurants het suikerzakje circuleert....
En zo verschafte men mij een wondermooi exemplaar bij mijn bezoek aan Café-Restaurant "De Rustende Jager" met een kleine, petieterige afbeelding erop, als een klein, kunstzinnig verantwoord tafereeltje of schilderijtje en natuurlijk de trotse naam van het etablissement, gelegen aan de rand van de duinen....
Zo herinnert dit kleinood mij aan mijn jong overleden oom, broer van…

Mijn beste vriendin schonk me een maiskolf. Ze adviseerde me de langwerpige vrucht te ontdoen van het groene blad dat haar als beschermend omhulsel omgaf en haar te verwarmen.
Daarna kon ik knabbelen aan de zo toepasselijk "maisgeel" genoemde bolletjes en ik vroeg me af hoe toch een Onbekende ons de edele, gave en zo mooie vrucht geschonken heeft, kennelijk voor ons welzijn.
Na mijn consumptie resteert slechts, als een afgekloven bot, als een onteerde, vernederde en weggeworpen vrouw het…

Kleine haiku-cyclus:
De hond loopt snuivend
door het veld, drukt elke bloem
tegen de grond aan.…

Daar ligt, tussen het geboomte, tussen de oude, hoge dennen die Tilburg West opluisteren, een oude speeltuin met vervallen en verroeste speeltoestellen: een glijbaan, een wip en een draaimolen. Vanuit het snel passerende voertuig kan ik er nauwelijks een blik op werpen; men noemt haar de "Karin Weening Speeltuin". Geen kind zal nog enthousiast en vrolijk afstormen op wat eens,in lang vervlogen tijd een paradijs van spel en plezier betekende. Tussen de oude, hoge boompartijen, in een uithoek van…

Ook Café-Restaurant "De Rustende Jager", grenzend aan de "Drunensche Duinen" in Biezenmortel, onlangs nog gehonoreerd met haar honderdjarig bestaan, mag er zijn en biedt met haar langgerekte en mooie serre een prima gelegenheid om samen te komen.
Toen de herfst was ingetreden met slagregens en kou verpoosden wij daar en dronken thee en koffie en genoten van kaassoufflés en mayonaise.
Toen de middag ten einde liep passeerde aan de brede vensters een optocht van paarden met ruiters die…

....en weer strekten de weilanden zich uit zover als onze ogen reikten met aan de horizon de rustieke windmolens die kalm hun rondjes draaiden....
Café-Restaurant "Peerke Donders" bevindt zich te midden van wat men echter bezwaarlijk een "woestenij" kan noemen.
Binnen verwelkomden de jonge serveersters ons met voor de verandering een doorzichtige plastic mondkap op die hun eclatante glimlach onverlet liet en mijn halfblinde ogen deden het kleurige assortiment van de drankflessen achter de bar…

Het kleine lokaal waarin we waren samengekomen en dat men met enige moeite ook wel een "huiskamer" zou kunnen noemen bood uitzicht op een feeërieke tuin met "Engelse" hagen en in de verte een schattig huisje dat bij nader inzien een volière bleek te zijn waarin vogels zich amuseerden die ik wel graag eens van dichtbij had willen bezichtigen.
En toen het die middag ging regenen glansde het loodgrijze dak van de kleine volière.
Was het echter inbeelding dat de Tilburgse dames en heren in de…

Wie zich van de omgeving in Tilburg Zuid een aangename voorstelling maakt, zit ernaast. Merkwaardigerwijs zijn er twee huisnummers 22, een op het Transvaalplein en een verderop in de Oerlesestraat en ongelukkigerwijs belde ik aanvankelijk aan op het verkeerde adres alwaar een jongeman, kennelijk student, de deur voor mij opende.
Hoe het ook zij, op het "andere" huisnummer 22 is "Pedicuresalon Patricia" gevestigd en Patricia deed in hoogsteigen persoon open.
Een steile trap voerde naar de eerste…

Op die storm volle zondagen, dat blaadjes met een noodgang de bomen uitvliegen alsof ze haast hebben, de dag begon met regen, die inmiddels gestopt is dat dan weer wel maar het er niet aanlokkelijk op maakt om eruit te gaan, juist zo’n zondag, waarop ik niks moet, niks hoef en wel alles mag? Oké, in redelijkheid dan natuurlijk, maar zo’n dag maakt dat je terug denkt aan toen, aan ooit en aan vroeger. Zulke dagen dus. Iedereen heeft die dagen, dat kan niet anders, het lijkt me sterk dat ik…

In de woning die in Engelse sfeer is ingericht, waarin zij mij nooit eerder uitnodigde, ontving zij mij nu. Ze was in de steek gelaten door anderen, die haar valse beloften hadden gedaan en vroeg mij nu samen boodschappen te gaan doen. Ook de leden van haar "Christelijke" kerk hadden het blijkbaar af laten weten. Haar lange, grijze haar dat mogelijk eens, in lang-vergeten tijd helblond is geweest, draagt zij steevast opgestoken en met schuifspeldjes bevestigd op haar achterhoofd....
Men kan…

....en zo herinner ik me nog goed hoe in die jaren (de zestiger jaren) vaders vriend van kantoor, genaamd Wim, bij ons aan huis kwam en Shakespeare voor hem reciteerde ("To be or not to be") om vader te troosten met zijn ongelukkige zoon; mijn broer Matthias....
Wim, of "meneer Lem" zoals we hem noemden zou mij tevens bijles algebra geven, maar dit experiment luidde mijn "ongelukkige liefde" voor de exacte wetenschappen in (de eerste repetitie had, geheel buiten verwachting een drie opgeleverd…

Een heel natte, naargeestige, donkere, sombere, trieste en regenachtige dag, jawel dat was het vandaag! Oktober startte op precies deze wijze. Het licht in huis is amper uit geweest, zo donker was het binnen, maar we hebben spaarlampen dus het positieve deel is dan: dat we vandaag extra gespaard hebben, want die lampen hebben gebrand, domweg omdat het binnen te donker was. Een dag die je dan alleen zelf maar kunt opleuken door positief te blijven, te lachen ondanks de zieke mensen om ons heen,…

.....en zo staat het beeld van het huis mij vaak helder voor de geest; het beeld van mijn dierbare geboortehuis. Het droeg de namen van mijn voorouders in zwarte letters op wit email: "Broeckx-Schmitz". Haar drie verdiepingen waren met elkaar verbonden door bochtige trappen met wit gelakte leuningen en de zolderkamer was mijn "domicilie" en latere meisjeskamer.
Dat huis had mijn opa gehuurd na de teloorgang van zijn zaak in huishoudelijke artikelen aan de Oude Markt door de verpletterende…

Het was een rommelige bedoening in ons Tilburgs ziekenhuis dat sinds 1983 haar muren verheft aan de Hilvarenbeekseweg en een plaatsje in het restaurant was niet gemakkelijk te vinden. De schermen die ons voor erger leed moeten behoeden zijn nu opgesteld tussen ons.
De longarts lachte charismatisch en in feite zou ik hem voor al zijn inspanningen een groot en feestelijk boeket willen laten bezorgen maar ik zie hiervan af wegens mogelijke ongewenste "amoureuze" connotaties.
Maar aan mijn…

Het virus amper te temmen zo lijkt het althans want het nieuws van gisteren liet ons weten dat: de kracht van het monster af lijkt te nemen? Mensen zijn, in tegenstelling tot het begin van de narigheid niet zo vreselijk ziek meer, dat op zich zou al mooi zijn, pure winst natuurlijk, vooropgesteld dat het klopt en we willen daar maar al te graag aan geloven natuurlijk. Een paar maanden geleden was zelfs het Ahoy al voorzien van een fors aantal plekken waar men; zieke en besmette mensen op kon…

Opnieuw rinkelt de telefoon in huize T, ditmaal de apotheek die met een anoniem nummer belt. Ik zat al schrap vanwege het Eneco verhaal natuurlijk maar dat waren ze dus niet en de dame vraagt of meneer ook thuis is? Jazeker is die thuis maar of mevrouw het ook met mijn persoontje af kan? Dat kan en ze vraagt naar een bepaald medicijn dat inderdaad door hem gebruikt werd, altijd in huis is maar alleen bij hoge uitzondering moet worden gebruikt en zo kan het dus gebeuren dat: zoiets over de datum…

In mijn zwarte vitrinekast met de glazen deuren staat het beeldje, misschien aangeschaft op een rommelmarkt, voorstellende twee volumineuze vissen. ZIJ schonk het mij, ZIJ die nu de "verkorte" weg naar de dood in versneld tempo wenst te bewandelen en zij heeft er ongetwijfeld onze Rubensiaanse vrouwenlichamen mee willen symboliseren die wij vaak overgaven aan de stroom waarop wij dobberden, deinden en dreven....
Veertig jaar liep zij aan mijn zijde, veertig jaar strekte de depressie zijn…

Zo togen we vanmorgen richting ziekenhuis, ik had een date, eega niet dus die mocht niet mee, maar de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ie dat ook veel beter niet kan doen, dus hij wachtte braaf een soort van buiten, niet helemaal juist want buiten was het heel guur en binnen stond ie verdekt opgesteld dus dat kon geen kwaad. Als de afspraak achter de rug is en ik gelijk een nieuwe krijg voor volgende week ga ik zijn kant op en met zijn tweetjes rijden we naar de markt, nemen er nog wat…