Het Crematorium Revisited
Kennelijk had de overleden mevrouw een aula vol mensen op de been weten te brengen, mij allen onbekend, die nu als een schijnbaar krachtige achterban solidair zat te zijn met het leed van haar familie en met dat van de zus in het verre Nieuw-Zeeland, die, als een noodlottig en ongelukkig, finaal brevet van onvermogen, slechts op schriftelijke wijze acte de présence kon geven.
De menigte kwam te laat, onherroepelijk en voor altijd te laat; de in het geheel niet toepasselijke teksten kwamen te laat; de overigens flauwe en lusteloze muziek kwam te laat en de onschuldige, fleurige boeketten kwamen te laat.
Het bidprentje hield slechts een papieren schim in "leven", een flauw, vaag en hoogst ontoereikend substituut voor haar levendige, krachtige ogen met de pretlichtjes, voor het warme, levende lichaam, voor het ingewikkelde samenstel van ervaringen, kwetsuren en verbittering dat haar persoonlijkheid had uitgemaakt.
En een verdwaasde, krankzinnige wereld holde voort in een verdwazing en krankzinnigheid die ook door de integriteit van mijn vriendin niet gekeerd had kunnen worden....
Geplaatst in de categorie: afscheid