Martelgang
Blauwe lippen verkrampen, als het grind knarst onder zolen.
Ik ril voor de hamer die trilt in de zwetende vuist, onder neonlampen.
Je hoort hoe hij een knie verbrijzelt, botsplinters in weefsel.
Zijn adem jaagt onder koud neon en houdt me gegijzeld.
De tang wringt de gouden kies uit mijn kaak, de bel van bloed spat open, een gorgel in de haard van mijn strot. De schakels snijden de hals, ze knakken in zijn wurggreep. Hij grimlacht naar de steen,
het rode ei van jade dat glanst onder het sleutelbeen, boven de knoop van mijn hemd. Hij perst het zegel in mijn billen, een smeulende ster.
Zijn blik bevriest mijn gewrichten. Zijn hand rust op de kolf aan zijn heup. Ik wankel en kantel van mijn sokkel, kruimels van was aan de toppen van zijn laarzen. Hij gruwt van de bedelende blik, diep verscholen in holle oogkassen. Het heft kriebelt in de vuist. Met dichtgeperste ogen, met afgewend gezicht wachten op de genadesteek.
Afgrijselijk was de reutel. De zweep klakt in het zand.
Mijn sluitspier houdt het niet meer. Ik kniel en kruip naar de rafels
aan de zoom van zijn spijkerbroek. Ik zag een lotgenoot in een hoek van het veld, een karkas op een gistende berg. Hij schatert en pookt in de etter van mijn striemen. In de haven van de avond…de loop, het staal op mijn slapen. Een klik verlengt de brand in het merg.
Ik pis langs mijn broekspijpen, het dringt in mijn sokken. Zijn knechten lallen en lummelen bij de kuil die ruikt naar roet, ergens in het midden van mei. De modder kleeft aan mijn wreef. Het kan hun geen reet schelen. Na mijn val slurpen ze koffie, vegen de schilfers van hun schouder, huppelen als kleuters na de schoolbel naar hun boksbeugels en duimschroeven en de maan blaakt als ze benzine over mijn lompen gieten. In de verte, achter prikkeldraad loeit een oud orgel. Een stem kraakt. De wraakengel zingt vals en uit de maat, iets wat moet lijken op een wiegelied.
telenet.beGeplaatst in de categorie: geweld
martelgang
767
Geef je reactie op deze inzending: