De verbroken belofte
Ik stond naast het sterfbed van mijn opa. Zijn klamme warme handen lagen op het laken. Ik keek ernaar. Ik hoopte op een wonder, maar wist dat dit er niet zou komen. Opa zou sterven. Zijn ademhaling ging steeds sneller en onregelmatiger. Een traan gleed over mijn wang, en drupte op het laken. Opa keek mij aan. ‘Kind…ik hou van je’. Het kwam er heel moeizaam uit. ‘Ik ook van u opa’, fluisterde ik. ‘Lees.. brief..nachtkastje’, fluisterde hij. Ik boog me voorover en probeerde te begrijpen wat hij bedoelde. ‘Wat voor brief opa?, vroeg ik. Maar hij antwoordde niet. ‘Opa!’ schreeuwde ik. Zijn vredige glimlach vertelde mij dat hij nooit antwoord meer zou geven. Ik kon me niet meer inhouden en liet mijn tranen zien aan de duisternis. Aan een dode die geen antwoord meer gaf. Aan de stilte die mij uitlachte. Ik huilde totdat ik niet meer kon. Toen stond ik op, en gaf opa een kus op zijn wang. Zijn wang voelde nog warm aan. Ik pakte mijn mobiel en begon niet mijn moeder maar de begrafenisondernemer te bellen.
Ik dacht pas weer aan de brief toen mijn moeder - het enige kind van opa - een hand op mijn schouder legde. Ze toonde geen emotie, het verbaasde me niet. Ik was de enige die opa begreep. Zelfs zijn eigen broer heeft hem nooit begrepen. Alleen oma wist van zijn verleden af, waar hij niet veel over zei. Maar met haar kon ik ook niet meer praten, ze was al tien jaar niet meer op deze aarde. Toen mijn moeder koffie begon te zetten, snelde ik naar opa’s kamer, naar het nachtkastje en opende het laatje. Ik zag drie brieven in plaats van één brief. Dus stopte ik ze alle drie in mijn broekzak.
Mijn moeder keek me vreemd aan toen ik zei even naar mijn eigen huis te willen. ‘Wil je niet naar ons huis, kindje?’ ‘Nee, ik wil even alleen zijn’, en zonder haar antwoord af te wachten liep ik naar buiten en stapte mijn auto in. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen, maar bedacht dat het beter zou zijn om de brieven thuis open te maken. Ik voelde me leeg, net of alles mij afgenomen was. Wie had ik nu nog op deze wereld? Opa was mijn steun en toeverlaat geweest. Hij had me de liefde geschonken die ik bij mijn ouders altijd tekort had gehad. Hij had me getroost toen ik alleen nog maar zakdoeken had om mijn tranen mee te drogen. En die dingen zou ik nu allemaal moeten missen.
Drie enveloppen lagen naast mij op de bank. Op de eerste envelop stond: ‘Aan Herbert Koche’, en op de tweede stond opa’s naam. De derde was aan mij gericht. Ik pakte die op en scheurde hem open. Ik begon te lezen:
Aan mijn lieve kleindochter,
Als je deze brief leest, weet je dat ik er niet meer ben. Treur niet om mij. Dat ben ik niet waard. Je hebt mij nooit zien huilen, maar weet dat ik vroeger elke dag huilde om het leed dat ons land is aangedaan. Daarbij doel ik op de tweede wereldoorlog. Door die tijd is mij het lachen vergaan, en zijn mijn tranen overstroomd. Ik heb je verteld dat ik altijd heb gevochten in de oorlog. Maar ik heb je nooit verteld wie ik in werkelijkheid was. Ik heb velen joden zien sneuvelen in een strijd die ze zelf niet hebben gezocht, maar ze aan moesten gaan. Ik heb met een baby in mijn handen gestaan die een week oud was. Een schotwond vertelde me dat het kind vermoord was. Ik heb meisjes van jouw leeftijd zien sneuvelen in de strijd. Je zult het nooit van me hebben verwacht maar jouw opa, de gevreesde generaal, kreeg een oorlogstrauma. En dat trauma heb ik nooit overleefd. Mijn hart is niet nu gestorven, nee mijn hart was gestorven op de dag dat ik mijn vrouw verloor in de oorlog. Nu zul je wel heel vreemd opkijken over wat ik je nu ga vertellen. Maar jouw echte oma was niet de oma die je hebt gekend, maar de oma die op 21 jarige leeftijd is gestorven in de oorlog, en een dochter achter liet. Die dochter kreeg pas op 42 jarige leeftijd een kind. Ook een dochter, een lief klein baby’tje. En die baby ben jij Mathilda. Ik heb de vrouw die jij moeder noemt beloofd nooit te vertellen dat zij jouw moeder niet is, maar je tante. Jouw tante is uit mijn tweede huwelijk geboren, maar kon geen kinderen krijgen. Jouw echte moeder is twee weken nadat jij geboren bent spoorloos verdwenen. We weten niet waar ze is gebleven. Drie jaar later trouwde jouw vader met je tante. Jij mocht het nooit te weten komen. We hebben het aan elkaar beloofd.
En die belofte heb ik nu verbroken, je hebt het recht te weten wie je echte moeder is. Ze leeft nog, waar.. dat weet niemand, we hebben gezocht en ik heb haar niet kunnen vinden. Nu, Mathilda, ik laat je geen fijne erfenis na, maar ik hoop dat je ooit verenigd wordt met je moeder. Zij die dezelfde naam draagt als jij. Zoek je moeder voordat het te laat is. Ik weet dat je het kunt. Ik ben trots op je. Het ga je goed!
Je liefhebbende opa.
Ik wist niet hoe ik moest reageren toen ik deze brief had gelezen. Ik voelde me bedrogen, en was vooral boos op mijn tante die altijd had gedaan alsof ze mijn moeder was. Ze was dus de jongere zus van mijn moeder. Een halfzusje. Mijn hand rustte verkrampt op de brief. Toen gleden mijn ogen naar de overige brieven op de bank.
Zouden die ook voor mij bestemd zijn?
Wordt vervolgd…..
Geplaatst in de categorie: oorlog
oorlog
806
Geef je reactie op deze inzending: