Gewoon natuur...
‘Als ik nou een steentje naar hem had gegooid, mam, was hij misschien nog op tijd weggevlogen!?’ Bedremmeld staart hij naar de rode plek op de rails aan de overkant van het perron. Net was dat nog een vogeltje. Even daarvoor zagen we het beestje tegen de glaswand vliegen. Versuft viel het neer. Toch verzamelde het weer moed, fladderde weg en streek op de treinrails neer. Tot die voorbij razende sneltrein het platwalste. Dood.
Dat was gisteren. Vandaag drijft er een dode vis in het aquarium, zo'n grote discusvis. Zorgvuldig schept mijn man hem uit het water, wikkelt hem in een krantje en deponeert hem in de afvalcontainer. Het gaat hem aan zijn hart.
‘Nu heb ik achter elkaar twee dieren zien doodgaan’ constateert mijn jongste sip.
Hoeveel zagen we er al gaan in de loop der jaren? Vele. Huisdieren, waaraan we gehecht waren. Menig kindertraantje is gelaten, menig diertje kreeg uiteindelijk een plekje in dat ene stukje grond. Hamster, cavia, kanarie, konijntje. Maar ook dat musje dat tegen de autoruit fladderde, via het open dak op mijn schoot belandde en daar ter ziele ging. Verdriet ook om dat jonge poesje dat ondanks een operatie bij de dierenarts moest achterblijven. Niet alleen kinderverdriet. Nog zie ik voor me hoe ontdaan mijn man was toen hij dat briefje vond van één van de zoons: ‘De kanarie is dood, ik heb hem meteen maar even begraven’. Het beestje dat mijn eega jarenlang had vertroeteld. Zo maar weg, ineens, zonder afscheid…
Terwijl ik dit schrijf ligt Mops de kater naast me te spinnen. Dezelfde Mops die vorige week trots een dood muisje naar binnensjouwde. Instinct of niet, op zo'n moment kan hij maar beter vluchten.
De dood van een diertje, gewoon natuur. En toch doet het je er even bij stilstaan dat aan alles een einde komt. Ik ril en geef Mops een aai: ‘Jij blijft toch nog een tijdje bij ons, hè?'
xs4all.nlGeplaatst in de categorie: dieren
huisdier
2.661
Geef je reactie op deze inzending: