Alle inzendingen van I.Broeckx

De naam 's-Hertogenbosch, de naam van de middeleeuwse stad met haar imposante geschiedenis, die er was vóór wij er waren en die er zal zijn, lang na ons schamele leven, is levensgroot aangebracht op de gevel van haar station. Het plein ervóór, met haar terras met rieten stoelen, vormde het decor voor onze ontmoeting. Een verwoestende huidziekte had…

We hadden koers gezet naar Tilburg zuid en naar de sombere appartementen uit donkere stenen die met hun prominente, naar voren springende balkons gelukkig wel uitzicht bieden op het kabbelende water van de Piushaven, bekroond door de nieuwe brug.... Te langen leste hadden we ook het troosteloze winkelcentrum nabij de voormalige AaBe-fabriek bereikt…

Plotseling stonden we oog in oog te midden van een menigte. Even ontmoetten onze gezichten elkaar, daarna wendden we ons af. Ik droeg nog het jack dat ze me gegeven had en dat ik ter herinnering aan haar zou bewaren: het "bomberjack" met de bontkraag en in mijn binnenste, in mijn hart en in de ladekasten van mijn geheugen draag ik twintig jaar herinnering…

Nu is er nog de haven met de kleurige boten die we samen bekeken tijdens de wandeling. Nu strekken de straten van de stad zich nog om me heen uit; nu scheiden ons nog maar negen luttele maanden, maar de tijd zal reuzensprongen maken. Jij blijft altijd bij me, onverminderd, in je gedaante, in je gestalte van je laatste uren. Je laatste blikken vergezellen…

De T'ai-Chi-lerares was ongetwijfeld vervuld van de beste bedoelingen maar ik kon nooit begrijpen wat ik moest doen als ik mijn behasluiting in een flukse horizontale draai vijfenveertig graden moest verplaatsen in de ruimte of als ik mijn linkerpols in mijn verbeelding moest omwikkelen met w.c.-papier waarna mijn oorlelletjes op wonderbaarlijke wijze…

Een luie, lamlendige kat met snorharen die als door een begenadigd kunstenaar getekend zijn, sluipt rond in de gezellig verlichte woonkamer tussen het luxe meubilair en gaat als het haar zo uitkomt languit op de vensterbank liggen om spiedend de straat af te turen en iedere beweging daarin waar te nemen. Het brein van haar bazin is geolied als een…

Ik ben met mijn jonge vriendin die tanden heeft als parels en ogen als diamanten en haar als zijde naar een dansuitvoering geweest. Nadat in de concertzaal de zuurstokroze, mintgroene en botergele staven van de neonverlichting ver boven ons hoofd waren gedoofd, hingen we eensgezind naast elkaar over de "reling" van de hoge galerij met de goedkoopste…

Vervuld van heimwee sla ik het oude album open. Daar is mijn moeder met op haar schoot onze zo geliefde Driekus, een donkerbruine hond, die we hadden ingelijfd, die tot onze familie was gaan behoren, die evenveel rechten had als de andere gezinsleden, maar die minstens zoveel bij te dragen had tot de sfeer, de liefde en de harmonie tussen ons. Het…

De zilverkast herinner ik me uit mijn vroegste jeugd. Een weelde aan glaswerk en een romantisch aandoend servies was zichtbaar achter haar glazen deuren. In de kamer waarin ik mijn "gouden jeugd" beleefde was zij prominent aanwezig en ik spiegelde me in haar als ik aan tafel met cederhouten purperen potloden tekende en kleurde. Ze heeft de glaasjes…

In Berkel-Enschot liggen, ingebed te midden van het weelderige groen van de eerste, om onbekende redenen fors vervroegde zomerdag, de luxueuze villa's met carport en al even luxueuze auto voor de deur. Individuele levens en lotgevallen ontrollen zich schijnbaar onafwendbaar binnen de solide muren van ieder individueel bastion, binnen ieder uniek brandpunt…

Van de Soestdijkerstraatweg en van het ziekenhuis had ik mij een voorstelling gevormd in mijn verbeelding die in het geheel niet in overeenstemming bleek te zijn met de werkelijkheid. Deze werkelijkheid heeft na mijn bezoek de plaats ingenomen van mijn fantasierijke voorstelling. Ons brein koppelt willekeurig ideeën en voorstellingen aan elkaar zodat…

De ferme handdruk van mejuffrouw H. op de eerste schooldag luidde het (welbekende) tijdperk van "Aap, Noot, Mies" in. Op die dag stond ik met mijn rug tegen de houten, gelaagde muur van het schoolgebouw in de W.-laan, waartegen de planken waren aangebracht als de schubben van een vis en sloef ik vanaf een afstand het wilde, woelige spel van de klasgenootjes…

Uit de verhalen van mijn moeder weet ik dat men mijn oma voor haar aanzag wegens haar jonge en florissante uiterlijk als ze mij in het ziekenhuis in ogenschouw kwam nemen. Als fragiele, kwetsbare baby lag ik in het glazen broeikasje dat men couveuse noemt. Later zocht ik in de armen van mijn oma instinctief naar haar borst. Ze moest me teleurstellen…

Plotseling zag ik haar in de bus; mijn oude naailerares; in niets veranderd na 30 jaar en even plotseling was ik weer op het kleine, betimmerde zoldertje als vijftienjarig meisje te midden van de andere, oudere en jongere dames, die allen ijverig in de weer waren met papier en potlood, krijt, stof, naalden, spelden of de centimeter of schaar. In die…

Als toegift en extraatje na de massage plaatste de therapeut nog even de klankschaal op het middenrif van de cliënte die willoos en kwetsbaar lag uitgestrekt op de massagetafel. Wie weet immers welke tot nu toe verborgen gebleven, interessante en mysterieuze (jeugd-)sentimenten en gevoelens op zouden wellen uit het diepste innerlijk van de gedupeerde…

Met de handen, met de eens zo kleine, ongeschonden, tedere meisjeshanden, met de handen waarmee zij geschrobd en gedweild heeft, gestoft en gepoetst, met de handen waarmee zij meestal streelde en soms sloeg, met de oude handen waarop het patroon van de opgezwollen aderen zich aftekende als blauwachtig marmer op een renaissancistisch schilderij: met…

Het boertje van Delfts blauw aardewerk, dat met zo'n kwetsbare en argeloze uitdrukking op het gezicht de wereld scheen in te kijken vanonder zijn pet van kobaltblauw glimmend glazuur, scheen met kennelijke noodzakelijkheid bestemd te zijn voor mijn Engelse correspondentievriendin, toen ik het aantrof te midden van andere spulletjes op een drukbezochte…

Een paar jaar na de zusjes werd het broertje geboren. Het ontving de naam Matthias, naar de lang overleden grootvader. Zijn moeder had de sterren en de maan voor hem van de hemel willen plukken en zijn vader zag hem in zijn dromen als sterke en wijze grote broer zijn zussen verdedigen en voor hen door het vuur gaan.... Maar het zoontje werd de teleurstelling…

In de Fatimastraat rijgen zich de voormalige fabriekspanden aaneen, dichtgetimmerd met bruin, generfd hout, als oude Koningsgraven, die hun geheim niet prijsgeven. Maar eens, in vroeger jaren, kon je nog vagelijk achter de hoge, brede ramen de ijverige meisjes zien, in de weer met de bonte, pluizige dekens. Een zwartgevlekte kat sluipt omzichtig…

Zoals een klein, grijs lokje aan de slapen de oude dag aankondigt van overigens nog jonge en lieftallige personen, zo was te zien aan enkele geel en bruin verkleurende bladeren aan de bomen dat de herfst inzette. En zo trad de winterkou in bij je terugkomst.... Je warrige, grijze haar overdekte je schedel nu in een krans In de kamer van onze langjarige…

Had zij de armband gedragen om haar slanke pols toen alles nog schittering en schoonheid was in haar leven? Ik kan alleen fantaseren over de armband die visioenen oproept van de balzaal, van Bouquetreeks-achtige jongemannen in een gesoigneerd kostuum die met elegante gebaren de vrouwen meevoeren in een werveling van danspassen, begeleid door bovenaardse…

"Armoede en eenzaamheid","Eenzaamheid en armoede"; de woorden liggen op je lippen, je spreekt ze hardop en in gedachten uit, je zendt ze in de ijle, luchtledige ruimte die ze niet weerkaatst of beantwoordt, je proeft ze en savoureert ze als een tot nu toe onbekend buitenlands gerecht, dat opgediend wordt in een ver, vreemd restaurant in een vakantieland…

Daar, aan de Hoflaan, geeft een imposante plaquette, bevestigd aan het traliehek, met trotse letters aan: "Gemeente Tilburg, Centrale Begraafplaats Hoflaan" alsof zij, die voorgoed het leven ingewisseld hebben voor de dood, zij die voorgoed de drempel zijn overgegaan, zij die voor altijd het mysterieuze rijk achter de horizon betreden hebben, eveneens…

Het was in zijn HBS-tijd: de man met het verwoeste gebit en de asgrauwe haardos die zijn schedel als een helm omgeeft, vertelt over de Gouden Droom van geluk die hem nog altijd voor ogen zweeft, die al zijn gedachten in beslag neemt Maar de secondewijzer vernietigt genadeloos en meedogenloos de atmosfeer van geluk, het exotische parfum dat wij mogen…

De silhouetten van langgerekte aken tekenen zich af in het zwarte water van de Piushaven. Een enkele visser heeft de zondagsrust opgezocht en staart over het kalme en vlakke water terwijl hij een beetje filosofeert en mediteert boven zijn hengel..... Sneeuwwitte meeuwen fladderen krijsend, met voorwereldlijk aandoende vleugels, rond een kunstwerk…

De Professor Cobbenhagenlaan in Tilburg toont de laatste maanden een ronduit ruïneuze aanblik die zelfs in de verte en met enige fantasie aan een "oorlogssituatie" doet denken, nu de gebouwen van het Theresialyceum en dat van Bureau van Spaendonck goeddeels of gedeeltelijk onttakeld zijn en nu de drilboren en andere zware mechanische apparatuur het…

Een gigantische kroonluchter waarvan de verschijning al naar gelang iemands gevoelens als huiveringwekkend of heerlijk kan worden geïnterpreteerd, hangt stilzwijgend en majesteitelijk boven de menigte die in de voormalige, verbouwde bioscoop is samengekomen voor het personeelsfeest en zij schijnt eveneens stilzwijgend en zonder enige overtuigingskracht…

Eens zag ik een oude man voortschuifelen door de sneeuw: in de driehoekige uitsparing van zijn jas was een das geknoopt. Was hij het? Was hij degene met wie ik dertig jaar daarvoor onuitgesproken, alleen via mijn opstellen, had gecommuniceerd, alsof wij twee gevangenen waren die slechts via heimelijke briefjes contact hielden? Was hij het: mijn…

Ik had me niet opgemaakt voor de gelegenheid en met mijn kleding kon niet geadverteerd worden in "Elle", "Cosmopolitan" of "Vogue" De korte afstand tussen onze ogen in het helverlichte café moeten hem overduidelijk mijn leeftijd getoond hebben die ruim twintig jaar hoger lag dan de zijne Zijn situatie was minder florissant dan mijn uiterlijk…

Kennelijk had de overleden mevrouw een aula vol mensen op de been weten te brengen, mij allen onbekend, die nu als een schijnbaar krachtige achterban solidair zat te zijn met het leed van haar familie en met dat van de zus in het verre Nieuw-Zeeland, die, als een noodlottig en ongelukkig, finaal brevet van onvermogen, slechts op schriftelijke wijze…