Alle inzendingen van I.Broeckx

Het atelier voor kunstzinnige vorming is gevestigd in de kelderruimte van een cultuurtempel in het nabijgelegen dorp. Bij binnenkomst begroet mij een levensgrote pop met een lichtblauwe, flodderige badmuts op het hoofd en met een lange, lichtblauwe jurk aan, die weggelopen lijkt uit een...

Gedurende twintig jaar had de machine trouwe diensten verricht. Hij droeg de trotse naam "Oko-Lavamat". Was het onbegrijpelijk dat mijn tranen rolden toen twee stoere "body-builders" van "Paulissen Witgoed" hem kwamen halen en de trappen afdroegen? Ik had het gevoel dat met hem twintig...

Een late oktober is aangebroken. De wereld is stil en verstild. Mijn goede tante, die nog naar me omziet als weinigen, is naar me toe gekomen en heeft een klein en fleurig boeketje in een fragiel glazen vaasje naast andere goede gaven meegebracht. We zouden naar het De Pont Museum gaan en...

In mijn studententijd werd ik tijdens mijn studie psychologie doordrongen van de wellicht heden ten dage gedateerde leer van professor Skinner over stimulus en response en al dan niet operante conditionering en als studenten moesten we de arme, kwetsbare, witgevederde duiven africhten in 'Skinner...

De enige brief van Haar, die ik vond in mama's oude bureautje, bewaard en overgebleven na de verhuizingen, is gedateerd: januari 1945 en geschreven in haar keurige en sierlijke handschrift van onderwijzeres en ze is ondertekend met de erenaam "moedertje". Ze was mijn oma en 55 jaar oud toen...

Weggestuurd bij mijn huisarts op een vroege, besneeuwde morgen; bij mijn huisarts die na haar lange carrière, overspoeld door nooit ophoudend en altijd aanhoudend menselijk leed van oneindige variëteit, en vooruitziend op haar aanstaande pensionering, zich de hardheid en beroepsdeformatie tot...

Een elegante zuil van doorzichtig glas draagt op de afdeling "Longziekten" van het E.Ziekenhuis de gelijknamige, macabere tekst. Toch heeft men meestal niet af te wachten dat men hier onmiddellijk op middeleeuwse wijze gevierendeeld zal worden, de duimschroeven aan zal krijgen of zijn laatste...

Vandaag gaat de oudere mevrouw uit de Bisschop Ophoviusstraat ook weer met ons mee die zoveel klaagt over haar eenzaamheid. De bus hobbelt schokkend, optrekkend en remmend voort door de straten van onze stad die aan de inzittenden veel herkenning en jeugdsentiment bieden. Later strekt zich aan...

In de bescheiden en armoedige kapperszaak, gesitueerd vlak naast het oude kerkhof, sinds jaren brandpunt van mijn trouwe bezoeken, is het rommelig en er staat zelfs voor de kinderen een auto op een standaard; er is een massagestoel die mijn vriend, de Turkse kapper, steevast aanprijst (hij serveert...

Men moet het nooit prefereren rond te dwalen of rond te dazen in Winkelcentrum Westermarkt te Tilburg, zeker niet als het alweer Blue Monday is (en dat schijnt het tegenwoordig iedere week te zijn) en als de hemel boven ons hangt als een vuile dweil die ons dreigt neer te drukken en te verzwelgen....

Het kleine restaurant aan de Noordstraat ademt een Franse sfeer en eveneens Franse, lang-vergeten chansons weerklinken er. Een nieuwe dag scheen aangebroken en een onverwachte, lente-achtige atmosfeer hing in de lucht die scheen te duiden op de voorspoed, zo lang al verwacht, die was uitgebleven...

In het herenhuis (het studentenhuis aan de Korte Heuvel) hielden de langharige studenten het tot diep in de nacht vol onder de ondoordringbare walm van hun sigaretten die als een mist in het vertrek met het hoge plafond hing en onder de in mijn oren disharmonische klanken van Jimi Hendrikx, Joan...

Ik noem haar "tante Greet" en hoop dat de liefkozing in mijn stem hoorbaar is. Ze is een lady die met haar sterke geest hoog uittorent boven het leed en de rouw die haar overvallen maar nooit omver geworpen hebben en zij is mij nog als enige gebleven als de eenzame noordelijke ster die...

Terugkerend van de bibliotheek trof ik in lijn zeven een jongeman die een zwarte, kleine hond met rafelige vacht en met kleine witte vlekjes op de poten knuffelde en tegen zich aan klemde en die zijn hoofd begroef in de warrige vacht van het dier. "Het is een schat" merkte ik op en ik vroeg...

Het interieur van Café-Restaurant "Boerke Mutsaers" kan men met recht bewonderen. Na de verbouwing is een sfeervolle ambiance tot stand gekomen. Ik was er met een "jaargenoot"; we delen hetzelfde geboortejaar en maakten in onze afzonderlijke omstandigheden de woelingen van de laatste halve...

Plotseling stond hij vóór me en ik kon zijn naam wel uitschreeuwen: "Sjoerd!". Hij was de zoon van mijn tante en hij droeg de gelaatstrekken van de moeder en van de opa, mijn goede oom Gérard. Na lange jaren van ijzingwekkende vervreemding en eenzaamheid, en na een leven, geleefd in sferen en...

Alzheimer had toegeslagen. Ze was uit haar huis verdreven. Maar zelfs het merkwaardige artefact, een soort kunstwerk, dat ondanks alles reminiscenties opriep aan de Natuur, de Natuur die zij zozeer liefhad, het artefact dat aangebracht was in de kale gang van het Zorgcentrum waar zij verbleef, kon...

Het natuurgebied "De Drunense Duinen" strekt zich uit zoals voor onze geboorte en ongetwijfeld zoals lang na onze dood. Rondom de stammen van de oude eikenbomen heeft het zand zich opgehoopt en taai wortelen ze in de ondergrond. We nemen voetsporen van reeën waar op ons eveneens zanderige pad...

We waren genodigd in een huis; in een appartement in een van die straten die gekenmerkt worden door de strakke, functionele en welhaast demonisch aandoende bouwsels; kortom door de architectuur die razendsnel verrezen is na het afscheid dat ik heb moeten nemen van mijn allerliefste, in een wijk...

Van het Wagnerplein in Tilburg maakt men zich wellicht - en ten onrechte - een idyllische voorstelling. Na de renovatie is het Winkelcentrum getransformeerd tot een gigantische betonnen "koopgoot" die een welhaast demonische indruk maakt en waar de adepten van de koopverslaving rondsjouwen in hun...

Van de Soestdijkerstraatweg en van het ziekenhuis had ik mij een voorstelling gevormd in mijn verbeelding die in het geheel niet in overeenstemming bleek te zijn met de werkelijkheid. Deze werkelijkheid heeft na mijn bezoek de plaats ingenomen van mijn fantasierijke voorstelling. Ons brein...

De "Veolia"-bus draaide de hoek om bij het Rosmolenplein en sloeg de troosteloze Hoefstraat in (ook hier wordt de onwillige passagier "getrakteerd" op de vele "ups and downs" in het wegdek die nog steeds niet zijn weggewerkt door ijverige stratenmakers). In het vluchtige voorbijgaan ziet men...

Sinds ze op de cursus geleerd heeft hoe ze de poppen moet maken is er al een hele collectie uit haar handen gekomen, bestaande uit onder meer een voetballer met als onmisbaar attribuut de bal, bijna klevend aan de schoenpunt, en verder beelden van mannen en vrouwen in diverse poses, elkaar omarmend...

Het was een uitspraak aan haar adres van de radioloog van het Verbeeten Instituut, bij uitstek een oord van onheil en verdoemenis, door stadsbewoners gemeden als de pest: "U is niets bespaard gebleven". En zo was het ook. Ze had veertien jaar geleden voor mij gekozen om samen te wandelen op...

Ach, hoe lieflijk en melodieus heeft de stem van de doktersassistente steeds geklonken als zij verklaarde: "De situatie is ongewijzigd. Er is geen spoor van kwaadaardigheid in uw borsten aangetroffen", of als mij iets medegedeeld werd van een dergelijke strekking of betekenis. Zal het eenmaal...

Ik wilde de kobaltblauwe vazen met de leuke, parmantige leeuwtjes op hun dekseltjes wegbrengen, ik wilde ze verkwanselen, maar het was niet zonder tranen dat ik probeerde dit besluit te nemen, omdat de vazen het blauw droegen van de ogen van mijn liefste, overleden oma, van wie ze een erfstuk...

In de laden van mijn oude, eikenhouten bureau, dat mijn moeder voor mij kocht toen ik te midden van mijn familie nog de erenaam "studiehoofd" droeg en zestien jaar oud was, vond ik een lichtgroene kaart, waarop de trotse zwarte tekst in zwarte letters prijkt: "Bergsteigen und wandern im...

Misschien hadden ze me altijd al voor een sukkel aangezien, voor een slappeling, zwakkeling, zombie, psychotica, neurotica of nog anders, maar het moet gezegd worden dat bij mijn laatste bezoek aan de mij sinds lange jaren zozeer vertrouwde bibliotheek stond ik inderdaad te wankelen en te beven op...

De eerste jaren op het lyceum waren niet onaangenaam. In de klas zat ik op de voorste bank naast dikke Taetske uit Goirle die zich niet waste en die vioollessen kreeg. Tijdens de Engelse les reciteerden we: "John Robinson is a boy. He is twelve years old". We mochten kalligraferen met een...

Tegen haar, tegen mijn vriendin, had ik vaak en uitgebreid verhaald over "my secret love" die "no secret anymore" was maar mijn vriend verdween in verre tropische sferen en zocht onpeilbare, onnaspeurlijke, verre horizonten om daar zijn heil te zoeken.... Met lege handen, met een leeg hart en...