Alle inzendingen van Mohair

‘Soms moet je investeren in die liefde….’ Meisje ik wacht op jou, altijd als je langs loopt… Nee dit is niet net zo, nee dit is al lang zo….’ Ik kijk op. Zoons kinderstem klinkt melodieus en serieus door de kamer. Maarten heeft zijn koptelefoon op, frommelt met zijn handen aan het snoer, zingt zacht en vol overgave. Met zijn knieën opgetrokken, zit…

‘Jij bent Dafne Schippers en ik Usain Bolt. Kom, rennen!’ Als een katapult schiet zoon uit zijn zogenaamde startblok. Al snel heb ik het nakijken. Het is volop herfst in park Oudegein. Ik zie rode, gele, paarse kleuren, hier en daar nog groen. Blauwe lucht, dampige atmosfeer, de zon schijnt. Aan de omgeving ligt het niet. Tijdens het rennen probeer…

Mijn moeder en ik hebben een ritueel samen. Althans, hier begint het serieus op te lijken. Dit jaar gaan we voor de vierde keer naar de Margiet Fair. Niets komt hier tussen. Zelfs Sinterklaas niet. ‘Mama, jij en Oma kunnen niet naar de Margriet, want Sinterklaas komt aan in Nederland, zegt zoon. Oma en ik gaan naar onze afspraak, zeg ik onverbiddelijk…

Zoon en zijn vriendje zitten samen op de bank. Ze nemen een pauze van de voetbalwedstrijd op de nieuwe Playstation, maar blijven staren naar het scherm. ‘Dat zijn hoogtepunten’ zegt Maarten, waarna hij een slok van zijn limonade neemt. ‘Weet je wat dat zijn?’ ‘Nee, niet echt’ antwoordt Lucky, zijn stem klinkt schor. ‘Hoogtepunten zijn alle spannende…

Ik sta bij de kassa van de plaatselijke supermarkt. De man voor me in de rij, is op leeftijd. Hij staat sterk gekromd, het kost hem zichtbaar moeite om de boodschappen op de band te zetten. Het is druk bij de kassa. Ik kijk wat om me heen. Al die gezichten. Sommigen kijken ronduit wezenloos. Naast me staat een vrouw onderuitgezakt, haar mond staat open…

Er wordt gebeld, ik doe open. Er staat een man voor me, met een wit pak aan. Het lijkt op een overall. Ook zijn hoofd is bedekt. Voor zijn gezicht draagt hij gaas. Zijn ogen kijken me vanachter het rooster aan. Ik kijk terug. Er klinkt een wijsje in mijn hoofd. Even ben ik van mijn stuk gebracht. ‘Dit is dus mijn beschermpak’ zegt Stefan. Oh…

Het plaatselijke Sufferdje komt door de brievenbus. Maarten pakt ‘m op en leest, terwijl hij naar me toe loopt. Die vrouw ken ik, zegt hij met overtuiging. Oh? reageer ik gedachteloos. Ja, die werkt bij de Gemeente. Ik stop waar ik mee bezig ben, kijk hem peilend aan. Ja, knikt zoon nog eens. ‘En jij kent haar? vraag ik. ‘Ja, ze werkt bij de Gemeente…

We zitten te eten. Zoon loopt van tafel om iets anders te doen. Het is niet de eerste keer. Maarten, zeg ik, je bord is nog niet leeg, we zijn nog aan het eten, kom aan tafel. ‘Je bent snel afgeleid, mannetje’, laat ik me ontvallen als hij weer gaat zitten. Ik lijk op een hulphond, zegt zoon. Hij kauwt moeizaam. Een hulphond? vraag ik. Ja, als je…

T. zit achter het computerscherm, hij klikt met zijn muis en muziek vult de kamer. Ik luister. ‘Dit is de achtergrondmuziek bij de spelletjes van Maarten, op de tablet, zegt T. Het klinkt vrolijk. Een lekker ‘niets aan de hand deuntje’, zeg ik. Zoon zit aan tafel. Hij eet ondertussen een cracker met smeerkaas. Hij kauwt gretig, kijkt dromerig voor zich…

Tijdens het omkleden in het badhokje, kletst zoon wat af. ‘Weet je wat leuk is? zegt hij, terwijl hij zijn spijkerbroek uittrekt. ‘We staan op de bowlingbaan. Dan staan we op een rijtje, iedereen laat zijn blote billen zien. Dan gaan we op een rijtje allemaal poepen. We pakken de drol op en gaan er mee bowlen’. Zijn heldere stem klinkt door de ruimte…

‘Ik zal jullie eens een poepie laten ruiken’ zeg ik met een bravoure, die ik niet meen. Zoon schatert het uit. We zitten in de auto op weg naar de ijsbaan. Ik heb sinds kort nieuwe schaatsen, verjaardagscadeau van T. Met het huren van schaatsen hield ik nog een slag om de arm. De toon is gezet, nu moet ik wel. Als we even later het gebouw binnenlopen…

Zoon en ik zitten aan tafel. Het bordspel ‘Dolfje Weerwolfje’ staat tussen ons in. Ik vind het een waardeloos spel. Teveel regels, teveel wendingen. Zoon loodst ons er doorheen. Hij spreekt me af en toe streng toe. Ik speel liever ‘Mens erger je niet’. Daar hoef ik niet bij na te denken. Dan kan ik ondertussen mijmeren. Mijmeren doe ik graag. Mijn…

‘Ik lijk wel een heks’ zeg ik tegen mezelf in de spiegel, terwijl ik met mijn handen aan mijn haar pluk. ‘Zal ik je bezem vast klaar zetten', zegt T. als ik de kamer binnenkom. Vader en zoon zitten naast elkaar op de bank. Ze kijken me grijnzend aan. Ja, doe maar, grap ik mee, want ik nam me voor om me niet langer uit het veld te laten slaan door…

De vrouw neemt hijgend plaats tegenover me. ‘Dit is toch de trein naar Amsterdam Centraal?’ ze kijkt me vragend aan. Ik knik bevestigend, wend mijn ogen af en kijk uit het raam. Zonder het te zien, voel ik dat de vrouw mijn blik zoekt. Als ze even gebogen zit om iets uit haar tas te pakken, kijk ik naar haar. De vrouw heeft een fors postuur. Haar…

‘Hebben jullie wel door dat jullie nu echt helemaal alleen roeien?’ zegt onze zesjarige zoon op vaderlijke toon tegen ons, halverwege de terugweg naar Rhijnauwen. ‘Ik doe namelijk helemaal niks’ roept hij triomfantelijk. We zitten in de Canadese kano en hebben er anderhalf uur roeien opzitten. We waren bijna in Bunnik, zijn toen iets eerder omgekeerd…

‘Ik hoop dat Art en Jan-Jaap morgen weer mee mogen doen, mama’, zegt zoon na afloop van de uitzending. Zijn ogen schitteren. Hij spreekt de namen van de BN’ers vertrouwelijk uit, alsof ze familie van hem zijn. Vanaf dat moment is hij bevangen door koorts. We kijken iedere avond naar ‘de Slimste mens’, het programma met zowel benullige als onbenullige…

Ik lever zoon af bij zijn nieuwe badmeester, die net als de vorige, een hartverwarmend vriendelijke indruk maakt. ‘Wat zijn die jonge badmeesters toch van een ongelooflijk soort, zeg ik tegen T. ‘Ja’, knikt hij: ‘pedagogisch verantwoord, vriendelijk maar niet te klef, optimistisch, enthousiast, motiverend. Totdat je na twee jaar verneemt dat hij ontmaskerd…

Het is midden in de nacht. Slaapdronken ga ik op de tast richting badkamer. Dan krijg ik een enorme dreun tegen mijn hoofd. Alsof ik met mijn rechterslaap tegen een muur aan knal. In een reflex leg ik mijn hand over mijn oog en kreun. ‘Jezus, wat gebeurt er’, brult T. plotseling naast me. ‘Ik heb mijn hoofd tegen de deur gestoten omdat ik niet wist…

Ik stap de paskamer in, hang de hangertjes met uitgezochte kleding aan het daarvoor bestemde rek, en zet mijn tas in een hoek. In de kleine ruimte bevinden zich twee lange, smalle passpiegels. Ik draai ze naar me toe, totdat ik het volle zicht op mezelf heb. Zowel en profil, als mijn voor- en achterkant heb ik nu goed in beeld. Geen zelfbedotterij…

We hebben een muis in huis.‘Ik hoorde hem knagen’ zegt T. als ik beneden kom. De volgende dag tref ik piepkleine, zwarte flubbertjes aan, in de gang op de grond. Ze lijken op kleine, opgedroogde verfkloddertjes. Ik pak stoffer en blik, veeg ze bij elkaar en schud ze uit boven de afvalbak. De dag erna zie ik snippertjes op het aanrecht in de keuken.…

Maarten rent de roltrap op. We volgen bedaard, stappen uit op de tweede etage. Zoon neemt de roltrap weer naar beneden. We kijken hem na. Kom je zo weer terug, gebaar ik naar hem. Hij doet het nog een keer. We wachten. Bovengekomen, schiet hij zigzaggend de winkel door. Zijn energie is benijdenswaardig. Het zou ons goed uitkomen als hij iets minder…

Ik haal mijn zoon op van de bso. ‘Papa is er niet’, zeg ik, ‘die eet samen met zijn collega’s, in de stad’. ‘Maar ik wil hem vertellen over het vrachtschip wat ik heb gemaakt van K’nex, samen met Michael’, zegt hij sip. ‘Misschien kun je dat morgenochtend doen bij het ontbijt’, opper ik. ‘Slaapt papa wel thuis?’ vraagt hij. ‘Natuurlijk’, zeg ik kordaat…

Ik zit in de wachtruimte van de gipskamer poli 72 en pak een tijdschrift. ‘Zin’, heet het. Ik lees een interview van Rick de Leeuw met Gerrit Komrij. Er staan mooie, wijze woorden. Ze stellen me gerust. Ik kijk even op, zie een echtpaar aankomen dat tegenover mij plaatsneemt. De vrouw heeft een strakke, rode broek aan. Haar haar glimt van de gel…

In een busje, samen met een cameraman, reist Jelle Brandt Corstius van het ene gebied in de Kaukasus, naar het andere. Hij maakt kennis met de bewoners achter de bergen van Sotsji. Het zijn stuk voor stuk ontmoetingen waarin hij door zijn vriendelijke houding en wonderlijk lichte ogen, makkelijk contact maakt. Een gave, wat mij betreft. Wat helpt…

Als ik beneden kom, zitten vader en zoon tegenover elkaar op de bank. Het schaakbord staat tussen hen in. Het is zondagochtend, tien voor half acht. ‘Zo, jij bent lui’, zegt zoon, terwijl hij zijn koning een zetje geeft. ‘Wij waren als eersten beneden’. ‘Heb je al gewonnen, Maarten’, geeuw ik. ‘Ja, ik heb net al gewonnen, het vorige spel’, zegt…

’Kijk’, wijs ik naar het scherm: er plopt een schilderij van Rothko* in beeld: Rood roze met groen. Ik had hem al even in de favorietenbalk gezet. Triomfantelijk kijk ik T. aan.‘Dit zou volgens mij goed staan op de muur boven de t.v. Kijk dan: deze roodtinten passen precies bij de gordijnen. En die kleur groen’, ik tuur de kamer rond, totdat ik…

Ze kijkt naar het schaaltje met brokjes, op het blauwe dienblad met de geschilderde, tropische vissen. Het staat op zijn vertrouwde plek op de vloer, tussen de afwasmachine en de prullenbak in de keuken. Door het raam ziet ze de dikke, rode kater van de overbuurman nuffig snuffelend in hun tuin rondwandelen. Daar is die andere rooie ook. Ze heeft…

Na schooltijd lever ik mijn zoon af bij zijn vriendje en spring weer op mijn fiets. Thuisgekomen pak ik de topzware Yucca uit de pot en sleep hem naar de tuin. Daar zaag ik de grote plant in stukken. T. heeft het niet zo op weggooien. Dit keer laat ik me niet kennen. Snel google ik naar een geschikte, nieuwe kamerplant. Ik ga voor de Kentiapalm. Hup…

‘Hier, kun je lezen?’, vraagt mijn zoon aan zijn Oma. Hij schuift haar de handleiding van het spel ‘Dolfje Weerwolfje’ toe. ’Ik zal het spel uitleggen, maar je moet het wel zelf lezen want dat kan ik nog niet goed’ zegt hij. Maarten draagt zijn geruite blouse met stropdas. Hij heeft hem zelf uitgekozen, alvast voor het kerstdiner op school. Na het thuiskomen…

Deze ochtend pak ik de spitstram naar Utrecht. Het moet er toch een keer van komen. Sinds eind vorig jaar mijn vertrouwde buslijn is opgeheven, onderzoek ik alternatieven om van huis naar werk te reizen. Die blijken er te zijn. (Nieuwegein lijkt saai, maar vergis je niet). Afgelopen week heb ik de sneltram genomen. Wat op zich een rare naam is voor…