De weg kwijt
Ik sta bij het water. Een verademing, de rivier zo dichtbij. Aan de overkant de contouren van Vianen. De Grote Kerk, de Pannenkoekenboerderij. Ik zie een clubje koeien mooi gegroepeerd in het zand liggen. Paar meter verderop, nog iets dichter naar het water toe, een torenhoge boom. Ik herken de soort niet, natuurleek die ik ben, maar het is er een met allure. Precies op de juiste plek, voor een groots uitzicht. Rechts in de verte, de boog van de Oude Lek brug. Het verkeer schuift, de lucht erboven is egaal blauw.
Ik staar naar het containerschip, de Duitse vlag wappert nauwelijks. Door de druk van de boot, klotst het water even hevig tegen de kant. Rimpelige golfjes, de geur van fris water. Een ademteug en de zorgelijke wolk in mijn hoofd lijkt in te zoomen. De basalten blokken doen me aan de Pier in Hoek van Holland denken. Van de gedachte aan Hoek van Holland kom ik automatisch op mijn vader. Talloze keren liep ik met hem op de Pier richting het strand, langs de Noordzee. Met mijn moeder en broer. Mooi weer, geen weer. Die wandelingen staan gemarkeerd in mijn geheugen als pionnen langs de veilige weg door mijn jeugd.
Die ene keer, ik liep met hem samen. Het was noodweer, code oranje bestond niet. Het water golfde letterlijk over de Pier het strand op richting de duinen. We waren halverwege, konden niet verder. We zijn teruggekeerd, traag, duwend tegen de storm in, af en toe keken we achterom, onder de indruk van het spektakel. Mengeling van ontzag en bravoure in mijn vaders ogen. Nat van de golven zout water die als een regenbui op ons was neergedaald. Snel de auto in, weer naar huis, niet voordat hij zijn bril haastig had droog gewreven.
Naast me zie ik een groepje eenden. Ze kijken naar dezelfde boot, draaien hun snavels langzaam mee. Ik tel de donzige koppen, het zijn er vijf. Beweeg mijn tenen in mijn slippers, mijn voeten zijn roodverbrand.
Ik denk aan het telefoongesprek met mijn moeder, gisteravond. Haar stem had energiek geklonken, levenslustig. Ze was bij haar broer op verjaardagsvisite geweest. Zonder tomtom was ze naar hem toe gereden. Op de terugweg echter, was ze de afslag naar huis voorbij gereden. ‘Zo stom, toen wist ik het niet meer. Ben af en toe gestopt, heb het aan mensen gevraagd. Iedere keer zocht ik het bord Maassluis, maar nee, het kwam maar niet. Dan sloeg ik toch maar af, reed weer richting Hoek van Holland wat natuurlijk niet klopt, om gek van te worden’. Jezus Ma, reageer ik weinig diplomatiek. En toen? ‘Nou ja, weer uitgestapt. Weer vragen, wel aan zes mensen. ‘Zes?’ echo ik. ‘Ook aan een clubje jonge jongens, ze waren vriendelijk, pakten hun…hoe het ook weer, zo’n ding wat jij ook hebt.’ ‘Samsung’ antwoord ik en denk aan mijn eigen gebrekkige richtingsgevoel.
Behulpzaam iedereen, echt.’ Er klinkt oprechte blijheid in haar stem. ‘Daar was ik van onder de indruk!’ Ik heb haar lang niet zo gehoord, vol vertrouwen. Alsof ik weer even mijn oude moeder spreek. Zou het van opluchting zijn. of heeft ze stiekem genoten van het avontuur? Die laatste gedachte schrap ik snel. Ze is waarschijnlijk hyper van opluchting, dat ze weer thuis is.
‘Tot eindelijk die mevrouw tegen me zei: je moet Rotterdam volgen. Blijven volhouden, dan komt het goed. En dat was ook zo’. Weer die kracht in haar stem. ‘Ik was zo opgelucht!’ Hoe laat was je thuis? vraag ik haar. ‘Half zes’. Maar, hoe laat vertrok je dan van oom Henk? Half drie, ongeveer.’ Ma, dat meen je niet. Dan heb je drie uur gedwaald’. ‘Dat zou zeker kunnen’ reageert mijn moeder. Dat weet ze dan weer heel precies. Ze blijft me verbazen. Vond je het niet spannend, was je in paniek? vraag ik haar voorzichtig. ‘Nee hoor, ik was kwaad op mezelf. Heb wel gevloekt hoor in die auto. Je vader aangeroepen, dat ook.’
Goed zo, denk ik. Beter boos dan bang. ‘Maar, vervolgt ze met overtuiging ‘ik heb nog steeds vertrouwen, ben niet bang om te rijden’ zegt de moeder die zo ongeveer alles moeilijk en eng vindt, de laatste tijd.
Emoties en gedachten buitelen over elkaar heen, ik slik mijn eerste woorden in, zeg dan, tenslotte is het waar ‘Wat heb je het goed opgelost, Ma’.
Inzender: Monique Louis, 10 juni 2018
Geplaatst in de categorie: ouders