Alle inzendingen van Nico Noorman

Het moest er maar eens van komen. Als je in Groningen bent geboren ben je haast moreel verplicht om het museum tenminste één keer in je leven met een bezoek te vereren. Een tentoonstelling over het werk van Hendrik Nicolaas Werkman verleidde mij om de stap te maken. Over het gebouw zelf is veel te zeggen en is veel gezegd. de Italiaan Mendini heeft…

Sinds wij op het Groningse platteland wonen kom ik hem af en toe tegen gedurende mijn ochtendwandeling met de hond. Meneer Maalder heeft ook een hond. Zijn hond is met een lange lijn verbonden met zijn fiets. Die fiets is niet zomaar een fiets. Het is een dubbel geveerde Koga Miyata met een originele lederen Brook zadel en een elektrisch bedienbaar…

Ik heb een ’akkefietje’ met de belastingdienst. Na remigratie uit Zweden in 2013 had ik keurig, begin 2014, digitaal aangifte gedaan. Zo daar ben ik voorlopig weer vanaf dacht ik. Na een aantal maanden kwam er een blauwe envelop. Omdat het remigratie betrof kon ik niet op de gebruikelijke wijze digitaal aangifte doen maar moest het M13 formulier…

Een vriendin van mijn vrouw had weer eens wat gewonnen bij de postcodeloterij. Zelf winnen wij nooit iets bij de postcodeloterij omdat ik te beroerd ben om ons lot over te laten schrijven naar ons huidige adres. Al die ‘prijsjes’ vallen dus in de bus bij de nieuwe bewoners van ons oude huis en ik heb daar volkomen vrede mee omdat de kwaliteit van die…

Met verbijstering zie je het aan. Suárez die voor de derde keer een medespeler bijt. Een niet gebruikelijke overtreding op het voetbalveld. Toen de verbijstering langzaam wegebde vroeg ik mij af waarom een beet blijkbaar zoveel erger is dan een doodschop, elleboog of kopstoot in de voetbalwereld. Als je na de gevolgen kijkt dan valt zo’n beet behoorlijk…

“Zullen we vandaag eens naar Winschoten gaan, daar zijn drie rommelwinkels heb ik op internet gezien”, zei mijn vrouw. U snapt het: mijn vrouw houdt van rommel. Deze keer werd de jacht geopend op goedkope bloempotten voor binnen. “Schrijf de adressen even op dan kan ik ze in de tomtom zetten”, vroeg ik redelijk beleefd. Mijn vraag was niet beleefd…

Ik maakte indruk op de buurmeisjes, Marjan had nog twee zussen, door mijn uitgebreide ornithologische kennis. Ornithologie is een moeilijk woord voor vogelkennis. De zusjes kenden maar twee soorten vogels. Grote mussen en kleine mussen. Mus is trouwens piaf (zie vorige verhaal) in het Frans maar dit terzijde. Als zich op het balkon wat vogels verzameld…

Elselien, de dochter van mijn Tante Annie, had een platenspeler en ze had net een plaatje van Jaques Brel gekocht toen ik in de zomer weer kwam logeren. Die Brel bezong het Vlaamse platte land met een sterk Frans accent maar het was goed te verstaan. ‘Het Vlakke Land’ was de titel van het nummer. Als hij dat vlakke land bezong kon je met gemak Vlaanderen…

Geregeld ging ik in de zomervakantie een paar weken naar mijn tante Annie in Groningen. Ze woonde met haar dochter aan de Louise Henriëttestraat wat ik wel deftig vond klinken. Oom Pouwel, haar man, was al op jonge leeftijd overleden en ze is nooit hertrouwd. Mijn eerste grote liefde was het buurmeisje van mijn tante. Ze heette Marjan en rook altijd…

Op de kermis had je natuurlijk wel wat geld nodig want anders werd het toch wel een beetje een saaie boel. Dat geld verdiende ik met bessen en aardbeien plukken bij een fruitboer in de buurt van Tynaarlo. Dat was in meerdere opzichten dus een vruchtbare bezigheid te noemen. De verdiende munten brandden altijd in mijn broekzak maar toch kon ik er maar…

Toen ik een jaar of acht was voltrok zich een klein drama op de markt dat een grote invloed had op ons gezinsleven en vooral op mij. Mijn moeder was op een avond met m’n oudere zus nog even naar de kermis gegaan. Het was zoals gewoonlijk behoorlijk druk en ze wilde de kortste weg nemen door over een dissel van een zware aanhangwagen te stappen die tegenover…

Zuidlaren was natuurlijk meer dan de Oranjelaan. Een jaarlijks terugkerend feest was de Zuidlaarder paardenmarkt waarvan we op school leerden dat het de grootste paardenmarkt van West-Europa was. Het is maar dat u het weet. Buiten de paarden was er ook een hele week kermis en ik kon me daar uren vermaken. Het was vertier van de bovenste plank. De…

Op een mooie zomermiddag verscheen er een auto in de Oranjelaan die voor onze deur stopte. Het was oom Ebel met z’n vrouw tante Truus. Ebel was een oudere broer van mijn vader en had door zijn vooruitziende zakelijke blik redelijk fortuin gemaakt met het drukken en verspreiden van ‘De Groninger Gezinsbode’. Hij was eerst zetter geweest bij het ‘Nieuwsblad…

Naast het vissenverhaal speelde mijn vader ook een hoofdrol bij het vlooienprobleem. Hij heeft de moord op één van onze katten op zijn geweten al was het geen moord met voorbedachte rade. Twee katten hadden we en het waren eigenlijk mijn katten omdat de rest van de familie nou niet bepaald diervriendelijk was en dan druk ik mij nog voorzichtig uit.…

Kooistra woonde links van ons en aan de andere kant woonde de familie Klop. Klop was politieagent en beschikte over een dienstgeweer. Dat geweer is een keer zeer oneigenlijk gebruikt om buurman Kooistra een handje te helpen. Kooistra had een oude kat die wat mankeerde en die eigenlijk een spuitje diende te krijgen om hem uit zijn lijden te verlossen…

Eén van mijn favoriete bezigheden was vissen en dit bij voorkeur op paling. Voor het avondeten werden de pieren met een schop uit de grond getrild. Dat was nog een ware kunst want je moest natuurlijk wel weten waar je de schop de grond in moest duwen en hoe je moest trillen. Ik was daar, na jaren ervaring, aardig bedreven in dus was het jampotje vaak…

‘Zo nu eerst een kop koffie’ zei mijn vader die daaraan, naast zijn Caballero, behoorlijk verslaafd was mede omdat andere verslavende middelen in die tijd nog niet zo voorhanden waren en drank te duur was. Later, na zijn hartproblemen, nam hij elke avond twee glaasjes vieux. Dat moest van de dokter beweerde hij omdat het zijn bloed lekker dun hield.…

Een paar keer zijn mijn vader en ik samen wezen vissen. Dat was niet zo maar een vispartijtje nee dat werd goed voorbereid. De avond vooraf was mijn vader al bezig mooie deegballen te kneden van brood en een beetje koffiemelk. Van havermout, oud brood en melk werden stevige voerballen gemaakt. Dobbers, draad en haakjes werden aan een laatste inspectie…

En dan z’n dochter die achter mij zat, daar zou ik op terugkomen. Het gezin van meester H. was met flink wat kroost gezegend. Lida, die bij mij in de klas zat, was de jongste geloof ik. Haar broer Albert had ook bij mij in de klas gezeten. Echter door mijn eerder vermelde gebrek aan inzet en werklust was ik in de eerste klas van de ULO blijven zitten…

Dat schrapen van de keel was ook een belangrijk ingrediënt van een grap die hij eens vertelde. Het ging over een weddenschap tussen drie mannen waarbij degene zou winnen die de grootste fluim, dat woord bezigde hij, kon produceren. De eerste, een stevige gezette man, schraapte zijn keel en spoog een fluim op de kastwand voor hem. Niet onaardig maar…

‘Let nu even heel goed op’, zei ik tegen mijn vrouw die net terug was van de supermarkt en daarna snel koffie had gezet. De minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap sprak de Nederlandse vrouw toe. Niet alle vrouwen maar het gedeelte dat vrolijk en vrij een beetje aanhobbiet in de veilige haven die ‘thuis’ heet. ‘Hoor je dat?’, zei ik nog maar…

Ik had de onhebbelijke gewoonte om geen huiswerk te maken. Ik had wel wat beters te doen in m’n vrije tijd. Dat was niet volgens de spelregels van de school en al helemaal niet volgens de regels van het Hoofd der School en dat is mij op zekere dag op een niet mis te verstane wijze duidelijk gemaakt. Meester H. kwam op een morgen, om een niet nader…

‘Like a bridge over troubled water’ zong ze joviaal mee met Nick en Simon tijdens het bevrijdingsconcert. Haar koning murmelde voorzichtig en schuchter doch verre van overtuigend mee. Moet hij nog steeds een beetje wennen aan zijn frivole echtgenote? Koninginnen zingen niet dagelijks mee met liedjes. Nee, een doorsnee koningin luistert, met al of…

Meester H. was het hoofd van de Christelijke LO en ULO in het schilderachtige esdorp Zuidlaren gelegen op de Hondsrug in de kop van Drenthe. Hij kwam tot ons neergedaald uit het kleine Groningse dorp Loppersum als de verpersoonlijking van Onze Lieve Heer. Streng en rechtvaardig maar soms ook onbarmhartig in het bestieren van zijn koninkrijkje. Al…

Als vierjarige verhuisde ik van Groningen naar Zuidlaren. Mijn vader werd na z’n Indië periode overgeplaatst naar de Adolf van Nassaukazerne in het dorp. De kazerne was vlak voor de oorlog gebouwd toen Adolf nog een geschikte naam was. Over die Indië periode heeft hij niet veel verteld. Acht jaar eerder wilden, na de overgave van de Jappen, Soekarno…

Mijn vijf jaar oudere broer was een bijzonder schepsel. Hij deed alles minstens tien keer beter dan ik. Hij behoorde tot de besten van zijn klas en zittenblijven, zoals ik later herhaaldelijk deed, was er niet bij. Ik trok niet veel met hem op omdat het leeftijdsverschil daarvoor net iets te groot was. Door mijn vader werd zijn gedrag regelmatig…

Een honderd meter verwijderd van ons huis, aan de overkant van de straat, woonde meester Bokelmann. Hij was een vrij lange magere man en verder was er niet veel spannends aan hem op te merken behalve dat hij af en toe wat krom liep door een sluimerende hernia. Hij had een hoogblonde vrouw, die om onverklaarbare redenen, nogal op mij gesteld was. Het…

Mijn vijf jaar oudere broer gedroeg zich meestal als een brave jongen. Toch had hij af en toe de neiging, in zijn verder gezapige leventje, mij als gewillig slachtoffer uit te zoeken voor één van zijn snode plannen waarbij hij wel zo slim was dat mijn vader hem achteraf nooit de schuld in de schoenen kon schuiven. Hij liet mij, na zijn weldoordachte…

Gefeliciteerd Paus Franciscus. Zijn eerste daad zou zijn bekering moeten zijn. Iedereen weet toch dat God gereformeerd is.…

Er woonden uiteraard veel gezinnen in de Oranjelaan waar wel het een of ander over te verhalen valt maar dat komt later. Eerst steek ik even de straat over, langs ons voetbalveldje en de ‘dikke steen’ naar de Margrietlaan. De ‘dikke steen’ zoals we de enorme zwerfkei noemden, had een prominente plaats op het grasveld tegenover ons huis gekregen…