De Oranjelaan (3)...vlooien
Naast het vissenverhaal speelde mijn vader ook een hoofdrol bij het vlooienprobleem. Hij heeft de moord op één van onze katten op zijn geweten al was het geen moord met voorbedachte rade. Twee katten hadden we en het waren eigenlijk mijn katten omdat de rest van de familie nou niet bepaald diervriendelijk was en dan druk ik mij nog voorzichtig uit. Waarom ik wel op dieren gesteld was en de rest niet heeft mij lange tijd behoorlijk bezig gehouden maar ik kwam er niet uit. Ik kon me niet voorstellen dat ik geen kind van mijn vader was vanwege de “negen maanden” feiten van het Indië verhaal (zie verhaal Oranjelaan). Het was natuurlijk geen waterdicht bewijs maar dna testen deden we nog niet aan. Ik had besloten dat ik een diervriendelijke mutant moest zijn.
Die twee katten sliepen ook regelmatig bij me in bed. De een boven bij mijn kussen en de ander bij mijn voeten onder de dekens. Die scheiding was noodzakelijk omdat ze anders elkaar halverwege het bed in de haren vlogen en daar had ik geen trek in. Een nadeel van katten in die tijd was dat ze in feite rijdende bussen vol vlooien waren. Ik had een redelijke immuniteit tegen vlooienbeten opgebouwd maar fris was anders. Die vlooien bleven niet in de bus zitten maar stapten bij alle haltes in en uit.
Kort gezegd ons huis stikte van de vlooien. Wij vermaakten ons zelfs af en toe met vlooienvangwedstrijdjes. Je trok dan je sokken uit en ontblote je onderbenen. Je ging op een stoel in de kamer zitten en wie de meeste vlooien binnen een uur van zijn benen had gehaald was de winnaar. Als je er één had dan verzoop je de vlo, nadat je hem of haar vakkundig had geplet tussen twee nagels, in een kopje met water zodat achteraf de uitslag nauwkeurig kon worden bepaald. Ik weet nog dat ik op een avond 32 vlooien op die manier had gevangen hetgeen geen slechte score was.
Zelfs jaren later heb ik nog mijn voordeel kunnen doen met mijn vlooienvangervaring. Als ons hondje zich begon te krabben dan hoefde ik maar even op de krabplek met de toppen van mijn vingers over de huid te gaan en had ik de boosdoener zeer snel onder mijn nagel te pakken. Ik had een feilloos fingerspitzengevoel ontwikkeld waarbij ik blind vlooienpoepjes of andere kruimeltjes en ongerechtigheden met honderd procent zekerheid kon onderscheiden van een vlo. Kijk brailleschrift lezen is ook niet voor iedereen weggelegd. Daar moet je ook lang heel lang voor oefenen wil je het onder de knie krijgen. Daar is het ongeveer mee vergelijkbaar volgens mij. Als ik nu nog aan het vangen van vlooien denk dan treden mijn speekselklieren automatisch in werking. Ik denk dat dit echter te maken heeft met een gewoonte die onze voorvaderen, een of andere apensoort of oermens, er op nahielden. Elkaar vlooien was een gezellige bezigheid en natuurlijk stopte je een gevangen vlo in de bek waarop de speekselklieren prompt reageerden. Die Pavlovreactie zit nog ergens diep in mijn brein verscholen, en waarschijnlijk ook in de uwe al stelt u daar wellicht geen prijs op, vermoed ik. Terug naar het verhaal.
Mijn vader vond die score van 32 ook wel aan de hoge kant zodat hij de volgende dag met een grote bus DDT aan kwam zetten. DDT was toen nog ongevaarlijk en kon tegen elk soort ongedierte worden ingezet. De plekken waarvan hij vermoedde dat het wel eens broeinesten van vlooien zouden konden zijn werden rijkelijk bepoederd. Het kwam er op neer dat bijna het hele huis aan de binnenkant van een witte uitslag werd voorzien. Hij bedacht zich dat de katten ook een lading poeder moesten ontvangen om zo de toekomstige verspreiding in de kiem te smoren. Eén kat was binnen en werd van kop tot staart in de poeder gezet. De andere kat ontsprong de dans.
Waar mijn vader niet bij had nagedacht was het feit dat katten zichzelf geregeld een poetsbeurt geven. Het arme beest had getracht zich schoon te wassen en dat was gedeeltelijk gelukt. De volgende morgen lag ie versuft in de keuken. Mijn moeder heeft hem naar buiten getild en geprobeerd hem met een plakje worst weer bij zinnen te brengen. Hij is met de worst in zijn bek gestorven hetgeen op zich wel een aardige kattendood was. Ik moest er echter om janken en heb mijn vader die onbenulligheid pas veel later kunnen vergeven. De vlooienpopulatie was echter wel gedecimeerd. De DDT werd na dit voorval niet meer gebruikt en zelfs later bij wet verboden.
Gelukkig hadden we Afrika nog waar het spul met open armen werd ontvangen. Wisten die negers veel.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: algemeen
Zuidlaren
606
Geef je reactie op deze inzending:
Het verhaal is wel leuk geschreven.