Schaduw ontmaskerd

Ik kan weer ademen.
Het is voorbij, sinds een uur of 24. Ik ben verlost. Bevrijd. Van het wurgende gemis, dat me in zijn greep hield, me het zicht ontnam, dat vasthield aan iets wat al zolang geleden voorbij is gegaan.

Het ziekelijke gevoel van in-compleet zijn maakte me tot een idioot, verzuipend in zelfmedelijden.
Misschien had je me nog langs neus en lippen door gevraagd, of ik je berichten zou, als ik de bodem had bereikt...
Ik heb me al die tijd gefocust op het laatste moment, totdat er een moment aan zou breken dat zich liefkozend "hereniging met" mocht noemen.
Ik bleef wachten,

op een moment

dat nog moet komen.

Geisoleerd van alles wat zich maatschappij liet noemen. Ronddwalend in de vele herinneringen die me steeds opnieuw lieten herbeleven, dat jij van me hield. Als een stille bevestiging dat de liefde nooit zal doven, zolang er een vlammetje wakkert.

Ik heb mezelf bij elkaar geveegd, op de fiets gezet, en ben naar het RIAGG gereden. Om daar een uur de patient te spelen, gebukt onder de zorgen en lasten, die mevrouw de psycholoog toch niet zou begrijpen, dus waarom zou ik het vertellen.
-Toch niet helemaal verstoken van gevoel-
voelde me tamelijk genegeerd toen ik moest vechten tegen de slaap-
Zouden ze die alom bekende sofa daarom de deur hebben gewezen?
-Onbegrepen- knikte ik haar begrijpend toe, en maakte een nieuwe afspraak.

Maar nu? Voorbij is het tellen van cijfers die me eigenlijk niets zeggen. Voorbij is het tellen van de dagen, die allemaal hetzelfde zijn -raak de tel steeds kwijt-
Voorbij is wachten met zijn, tot ik ons wij kan noemen. Omdat ik besef dat wij, een ik `en een jij zijn.

voorbij is het snotteren in een stuk stof dat straks nog wel als werkshirt door moet kunnen gaan.....

Maar wassen kan ik het nog niet....

Schrijver: stephanie-Joy, 28 juni 2007

susannaxxxhotmail.com

afscheid voorbij jij voorbij jij

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.9 met 7 stemmen 1.133