Alle inzendingen van i.Broeckx

Mijn arme, dierbare stad verwelkomde mij opnieuw. Het zonlicht van maart glansde op de beide grijze leistenen torens van de Heuvelse Kerk en de blauwgele vlag van Kroatië wapperde trots en fier aan haar gevel. Bonte duiven trippelden opgewekt op het plein. Het standbeeld van Koning Willem II was getooid met een schertsartikel. Een practical joke van…

Café-Restaurant "Zomerlust" vormt als het ware een verlengstuk van de langgerekte Oisterwijksebaan waar mijn voorouders resideerden tot hun rampzalige doodvonnis werd geveld; in het buitengebied dat onze stad omgeeft als een groene, weelderige oase en aan de andere zijde van de oude draaibrug die het zwarte water van het Wilhelminakanaal overspant…

Gezeten op de bank vóór de Copyshop kon ik de hond niet goed zien, maar het dier huilde hartstochtelijk en zo deerniswekkend dat de jammerklacht in de hele winkelgalerij te horen was. Het geluid drong overal doorheen, als regen die een jas doorweekt. Bij nadere inspectie bleek het om een klein dier te gaan met ruig, rafelig haar dat daar stond aangelijnd…

De conversatie verloopt vlot, als een kabbelend en ruisend beekje dat over rotsblokken springt in een lokaal van Wijkcentrum "De Poorten" op een lentedag in 2022 als de dames van het knutselclubje bijeen zijn gekomen maar heikele onderwerpen zoals ziekte- en sterfgevallen worden in het gesprek niet geschuwd. Moeders praten over hun geliefde kinderen…

Een ongetwijfeld Mongoloïde meisje staart me kennelijk verbaasd en zeer hardnekkig aan in Woonzorgcentrum "De Heikant" en de dames en heren in de eetzaal lijken ook hoogst verwonderd over mijn verschijning. De grote eetzaal is sfeervol ingericht en zeer ruim met een kunstwerk gelardeerd met rode tulpen aan de wand en kasten waarin enkele huishoudelijke…

Het is een komen en gaan van reizigers en passanten bij de uitgang van ons Tilburgse station aan het Burgemeester Stekelenburgplein op een zaterdag in de vroege lente van dit jaar. Sommigen hebben plaatsgenomen op de stenen balustrades aldaar. Daar wachten ook drie heren, gekleed in het blauw-gele uniform van de Stadsgidserij, op mij. We zullen vandaag…

Zachte voorjaarsregen tikt tegen mijn vensters en trompetgeschal weerklinkt uit de speakers. De trompetten heffen een treurige melodie aan; een treurnis die correspondeert met het verdriet in mijn hart; beter gezegd met mijn dode hart dat in mij rust; dat niet kon genezen, niet kon herstellen van de slagen, schokken en kwetsuren, haar toegebracht door…

De Tilburgse Veldhovenring bevindt zich zonder dat men het weet, dus onvermoed ongeveer op de kruising met de Besterdring die men welhaast moet passeren om daar te arriveren (Ik had nog aan de buschauffeur gevraagd welke bus koers zou zetten in die richting en bij de bushalte geluisterd naar het geluid van een opgewekte luid krassende kraai in de nog…

Naast het vele dat Tilburg biedt, hebben wij tevens de "Stadsgidserij", bemand en "bevrouwd" door enthousiaste Tilburgers die belangstellenden liefdevol rondleiden door hun eveneens zozeer geliefde (geboorte-)stad.... Vandaag vertrokken we bij het bronzen standbeeld van Koning Willem II op de Heuvel (aan zijn martiale voeten de eveneens uit brons…

De mannen overweldigen en overspoelen de wereld; stoer en zelfbewust, vrolijk en kordaat; allen met een andere haardracht, als het ware voor ieder van hen speciaal bestemd en gemaakt. Velen van hen tref ik aan in onze onvolprezen LocHal en op een dag, toen de automatische deur om onbekende redenen "weigerde" open te gaan verklaarde ik aan een jongeman…

De vaste stamgaste van de diverse cafés waar ze iedere dag in alle godvergeten en ijzingwekkende eenzaamheid naar toe wandelt, mijn voormalige overbuurvrouw, ontmoette ik vandaag weer bij "De Katterug", gebogen over haar gebruikelijke lectuur. Ze verklaarde dat ze onverwacht en ongezien de Nassaustraat had verlaten en nu in de Berlagehof een aanleunwoning…

Men herkent mij doorgaans aan mijn stem. Deze draagt ver en reikt ver, dus was het hoorbaar in de hele bus, dat ik vroeg naar "De Hovel" in Goirle (Het naburige dorp Goirle bezoek ik van oudsher met enige regelmaat en ik heb er vele voetstappen liggen). Enkele medepassagiers bleven na mijn verzoek lusteloos, onverschilig en apathisch voor zich uit…

De taxi, die op tijd gearriveerd is, zal hobbelend en schokkend, hotsend en botsend haar weg afleggen tot mijn ergernis, zodat mijn hele lichaam in opstand zal komen en de auto zal haar weg vervolgen door mij onbekende en onbestemde villawijken waar echter ongelooflijk kapitale villa's het uitzicht uit het voertuig zullen bepalen. Tot mijn verbazing…

Op een mooie, nog koude dag aan de vooravond van de lente, toen her en der al paarse, gele en witte krokusjes waren verschenen, nam ik naast haar plaats bij de halte van lijn zeven. Ik begon maar voetstoots met de openingszin: "Het valt niet mee", altijd een voltreffer. Mevrouw was allerminst de slankste, ze droeg een soort wijnrode baret en ze…

In het Twee Steden Ziekenhuis had ik een inkijkje in de ziekenkamers waarin verschillende patiënten uitgestrekt lagen op de witte bedden met bijpassende hoofdkussens en men beantwoordde mijn blikken eveneens; nieuwsgierig dan wel belangstellend. In de kleine, langwerpige wachtkamer aan het eind van de gang vloeiden plotseling mijn uitbundige tranen…

In het heldere en warme zonlicht dat binnenvalt door een opening tussen de gedeeltelijk gesloten gordijnen zie ik de stofdeeltjes dansen die me herinneren aan mijn vroegste jeugd toen ik, gezeten op de trap die de verdiepingen van het huis verbond en die voerde naar de met roodbruin hout betimmerde zolder (daar stonden de gele dozen met briefpapier…

Ook Tilburg, tegenwoordig vóór haar station getooid met grote, lichtgevende cijfers - de cijfers 013 van zijn kengetal - kent een labyrint van straten, mij zelfs nog gedeeltelijk onbekend, die ik met mijn vriendin moest doorkruisen om de Willem II straat en bioscoop "Cinecitta" te bereiken. Een grote variëteit van panden biedt huisvesting aan vele…

Op de pasfoto, aangebracht op de collegekaart uit 1972, die ik nog altijd bewaar, is het portret afgebeeld van het meisje dat ik was (lang haar rond het glimlachende gezicht; een hippie in de flower-powertijd, die nooit echt hippie werd). De barakken, collegezalen, gangen en trappenhuizen van wat toen nog de Katholieke Hogeschool was, hebben mij in…

Wij, kinderen van een bescheiden ambtenaartje, bezaten nooit veel, maar de Sinterklaastijd vormde steeds een hoogtepunt in het jaar. Het vormde een uitdaging voor onze creativiteit om aan de surprises te werken waarmee we elkaar op de grote avond zouden gaan verrassen en we deden ons best op de bijpassende gedichten. Zo gebeurde het eens dat Sinterklaas…

In de kapsalon waar ik sinds lange jaren vaste klant ben en waar een Turkse kappersfamilie de scepter zwaait, verwelkomt men mij op gastvrije en hartelijke wijze met de erenaam "mevrouw Ineke", een vererend "epitheton ornans". Mijn vriend Ali werkt zorgvuldig baard en snor van een der aanwezige heren bij en het gesprek gaat over het momenteel op…

Mevrouw heeft haar domicilie gevonden in Woonzorgcentrum "Joannes Zwijsen". Zij heeft zich in haar zware rolstoel geposteerd bij de receptie waar de zwarte indrukwekkende buste van Joannes Zwijsen, de grote Tilburgse coryfee, als uit graniet gehouwen, kennelijk met het doel de eeuwen te overbruggen, nog altijd als het ware schijnt te waken over…

Het speelde zich af in de tijd dat Nederland getuige was van de begrafenis van Koningin Wilhelmina. We schreven 1962. Ik zag het op de televisie bij klasgenote Ria thuis, in de Leenherenstraat. Daar was toen ook de hond genaamd "Lady", een glanzend-bruine cocker-spaniel. Het was mij duidelijk dat Ria meer speelgoed bezat dan ik en dat ze in grotere…

In jonge jaren liep ik aan haar zijde. Het woord "lusteloos" had haar steeds vóór op de tong gelegen en daarmee omschreef ze haar toestand die nooit verbeterde en die momenteel, nu ze de oude dag heeft bereikt, is als een rivier die verzand, verdroogd en verdord is, als een eens bloeiende boom waarvan de bloesem, die ter aarde ligt, is afgevallen.…

De gestalten zijn harmonieus gerangschikt op de zwart-wit-foto. De fotograaf uit dat verre jaar, 1963, had zeker gevoel voor compositie. Helemaal links zie je mijn zusje op de schoot van onze elegante, jonge moeder. In het midden sta ik. Met wijd opengesperde, waakzame ogen kijk ik in de lens. Mijn zusje en ik dragen beiden jurkjes die we ongetwijfeld…

In onze jeugdjaren; jaren van onschuld, getekend door armoede, hadden we niet veel, maar eens bezochten we met onze ouders bij uitzondering Den Haag, Scheveningen en Madurodam. Hoe goed herinner ik me nog de aanblik van het trotse en monumentale Vredespaleis, gesitueerd te midden van haar parkachtige omgeving! Madurodam was ook bezienswaardig en curieus…

Daar zijn ze, bij de bushalte; de jongeren, vertegenwoordigers van een nieuwe, stralende generatie; ze schertsen levendig met elkaar; hun ogen stralen van vibrerend jong leven; ze zien opgewekt, vol van vertrouwen en enthousiasme hun leven en hun toekomst tegemoet; een toekomst die mij zal ontgaan, nu mijn jaren ten einde lopen; nu harde grenzen zijn…

Toen ik van huis ging verwelkomden mij de narcissen, in keurige colonnes wachtend op de aanstaande lente, in het plantsoen naast mijn flat..... De ijverige dames waren samengekomen in een lokaal van het nabijgelegen Wijkcentrum, en gezeten rond een lange tafel volvoerden ze hun knutselwerkjes. Een van hen werkte aan een klein geborduurd mandje met…

Bij "Panaché" kun je terecht voor een kop thee of koffie en voor veel meer zaken die ik hier niet alle onder woorden kan brengen. Na mijn gebruikelijke boodschappen bezocht ik het genoemde etablissement in redelijk goede stemming en signaleerde vóór mij aan een tafeltje een meneer met grijze pet boven zijn gehoorapparaat tegenover een dame die een…

Bij "Vincentius" aan de Veemarktstraat in Tilburg kun je altijd wel iets van je gading vinden. Mijn oog viel daar op een zwart vierkant klokje met gouden wijzers (inmiddels siert het een van de beide bureaus die mijn woonkamer rijk is). Het klokje zal trouw en in een gestaag ritme de uren wegtikken; de seconden, uren en minuten van mijn leven, van…

Na de mislukkingen, de teleurstellingen, de afwijzingen en de pesterijen werd mijn parool: "Don't shoot at me, I am only the piano player" Daarom ging ik me als uiterst zwijgzame notuliste op de achtergrond houden en ging ik me "schuilhouden" in gezelschappen en vergaderzalen tijdens de vergaderingen waarvan ik verslag legde. Mijn verslagen toonden…