Alle inzendingen van katty

Nog even en de akkers kijken weer heimweëend uit naar de klaprozen. Maisvelden rijken als grote deinende zeeën naar de hemel , hun gouden rijpen zwangere trossen roepen om geoogst te worden. Het kleine beekje vervolgt onverstoorbaar en kronkelend zijn weg. Het kabbelt rustig de herfst door de winter binnen. Ja de zomer is zachtjes voorbij aan…

In de diepe roerloze stilte van het bestaande "Zelf" is er niets of niemand nodig. Slechts het "ego" kan zich verliezen in zijn "echo". Het "ZELF" heeft geen weer-galm nodig.... HET IS...! Binnen in de stilte van deze rijkdom, laat ik mij deinen op het dragende leven !…

Met een soort van weemoed voel ik het natte zand onder mijn voeten wegslippen. Zandkorrels glijden en glippen tussen mijn tenen. Mijn voetzolen zakken dieper weg , terwijl het zeewater klotsend in kleine golfjes, op en af in schuimende kopjes mijn benen omcirkelen. Een stukje van mijn kindertijd zweeft voorbij en zoekend rakel ik de beelden op van…

Mijn blik verzacht om de glans van d'avondzon en de bedenking dat je als kind leerde praten en je als ouderling opnieuw leert zwijgen, luisterend naar je eigen hartslag die over het leven vertelt en waarbij je denken in de fluisterende stilte blijft hangen. Speels laat je je even vangen in de armen van de zomerwind om met een zucht de lucht als een…

Heb net de auto op de oprit geparkeerd (inkopen gedaan), dat de regen in grote pletsende druppels naar beneden duikt. Ik heb geen zin om uit te stappen. Het voelt even goed in deze kleine ruimte ... en ik luister en luister. Ook de regen heeft zoveel geluiden, kent zijn eigen ritmes van traag, zware, legato drup op het ijzeren dak, naar pletsende staccato…

Jouw hand lag in de achterkant van mijn nek. Haar warmte is nog voelbaar aan de onderkant van mijn schedelhuid. Jouw vingers zochten een weg door mijn haren, alsof ze op zoek waren naar de gedachten die door mijn hoofd dwaalden . Misschien weet je het nog niet, maar toen je mijn hand aanraakte raakte je ook mijn binnenwereld aan, mijn hart en ziel…

Wanneer ik de wanhoop van de wereld in mij voel groeien omdat ik er mij luttele seconden werkelijk mee verbind, word ik bij het minste geluid in de nacht wakker en voel de angst voor wat ikzelf en mijn kinderen in deze chaos van het leven zouden kunnen vinden en meemaken. In mijn gedachten, zoekend naar rust, ga ik dan liggen waar de zwanen in…

Vanmorgen had ik dat gevoel aan de zee ... Het schelpenstrand, het water dat zijn weemoed achter laat, dood uitspuwt in verloren opeengestapelde, lege, gekleurde schelpen ... maar in zijn voortdurende veranderlijke beweging van eb en vloed zijn levendige zichzelf blijft, geworteld in zijn vloeibare authenticiteit !…

Gracieuze munt het beeld uit in het verbergen van de verboden vrucht en met een mond vol parelende prikkeling bijt ze in haar goddelijkheid ....proeft haar bittere mildheid en verdwijnt in ultieme intimiteit !…

De zon vond nog steeds het hoge blauwe laken. Ik lachte toen ze me een warme zoen gaf. Zomaar, ergens tussen neus en lip. Beetje flirterig voelde het. Ook het strand werd gezoend. Een kleine windvlaag blies tussen schip en wal een korte fluittoon en magisch werd het toen schrompelend geel en stervend rood rollebolden naast diep donkergroen en grijnzend…

Sommige gezichten zijn als archieven, boeken die je (bijna) niet kan lezen, begrijpen of doorgronden. Elke bladzijde heeft een verborgen verhaal...!…

Ik crash op de kortsluiting tussen de vele lijnen, die verstrengeld liggen rond de omhelzing van het non-verbale, waarbij de naaktheid van het lichaam, in maanlicht, op het rimpelend vijveroppervlak weerkaatst en zilverig doorschijnend wordt. "Je me sens nue comme un verre vide...!"…

Vanmorgen door mijn slaapkamer-dakvenster beleefde ik een magnifiek dag-ontwaken.. "De rijzende zon steekt vingers van licht door de bleek witte ochtendmist en kortstondig kleurt de lucht oranje goud op plaatsen waar ze in warme doorbraak zichzelf achterlaat. Vluchtig tussen de nevelslierten paleteert ze behoedzaam haar ochtendschilderij tot in…

FB staat zo vol van de 'positiviteit', soms schijn positiviteit... schrijnend hoe velen zich verbergen achter de opgehangen beelden. Het is natuurlijk ook waar, dat ook dat deel een stuk reflecteert en deel uit maakt van ieders leven. DEEL of DEELTJE.....? En dan ga je leren lezen tussen de regels, ga je voelen achter de verhalen en doen vele profielen…

Een natuurplekje (Badefols sur Dordogne),een oord van heerlijk zweemzoete stilte en in mijlen-omstreken geen mens te zien. Tijdens een 2 ingelaste stilte-dagen schreef ik deze beleving... De dageraad glijdt hier over de wouden en heuvels en kleurt de wakker wordende natuur-wereld van indigo naar groen. Bleekwitte mist bespeelt dan schuchter de met…

Hoe verlichtend het soms voelt van weer een stukje achter te laten..... In de broze vergeelde bladzijden van het oude versleten dagboek, vervagen de aaneengeregen letters tot nog slechts schimmig verleden. Als trosjes spelende beelden worden ze verdrongen door het nieuwe heden en verdwijnen ze als vlinderende scherven uit de grachten van het thuisfront…

Hoe het ego soms spreekt vanuit alle hoeken,in zo vele talen,met zo vele gezichten en vormen...Hoe gemakkelijk het is van te falen en verloren te geraken in je eigen verhalen. " In het spel der 1000den angsten ,danst het egoritme een regengordijn van maskers en schijn " "Ook een schildersdoek kent zijn schaduwkanten en zou zonder niet af zijn…

In het contrast van ZWART WIT blijkt grijs haast onvindbaar !…

Stille gedachten ontsproten bij het kijken naar deze foto. Met klotsende schuimende kousenvoeten golf je over me heen om in ontelbare druppels uiteen te spatten. Duizend keren zullen jullie sterven in die eeuwig durende tijd van seconden, om het mystieke mysterie van miljarden jaren samenwerkende erosie tussen water en het zilte zand en steen te…

Elke schaduw-dood die je dood gaat is al een geschenk en een ademtocht in geboorte naar nieuw leven!…

De vochtige lucht hangt als een klam wollen deken over het land. Het veld voelt als een weidse leegte, reikend naar de horizon, waarop de maïshalmen zich rimpelen als golven bij elk zuchtje wind, deinend als een zee van natte, gouden, lonkende trossen. Alleen bij valavond, onder de dalende oranje zonneschaduw, gaan hun gele harten verkleuren naar warm…

Een weekje voor mijn verjaardag (10 mei) werd ik uitgenodigd en onwetend via auto en tram naar hartje Antwerpen geleid. Niet wetend naar waar de weg mij bracht en wat het doel was van deze dwaaltocht, was op zich al een avontuurlijk en hart-kloppend gebeuren, omdat ik wel wist dat het een weekend-voor-proever was van mijn verjaardag het weekend daarop…

Aan de oever van een roerloze poel, met zijn wortelvoeten tussen het riet, stond een van ouderdom kromgegroeide treurwilg, die kraakte van lentevreugde in de speelse wind. Hij was peinzend over zijn spiegelbeeld gebogen, terwijl een warme lichte bries ritselde door zijn jonge, nieuwe, lichtgroene wilgenslierten. Onder zijn oude gebarsten bast had…

Naar een plekje van stilte, bewandel ik het kronkelende pad van zand en grint, terwijl gevoel in emoties als seizoenen in beelden voorbij glijden en koude en warmte mijn lijf doorstromen. Kleine gebroken takjes, door vroege vrieskou, raken mij en vertellen hoe gevoel in leven kan gesmoord worden,afgesneden, door gebroken zijn, van voedend bestaan…

Het zachte volle holle van jouw beweeglijkheid, gelegen in mijn schoot , brengt een ongelooflijk gamma van trillingen en een wervelende ontspanning te weeg. Het helende werk van de voor het oog onzichtbare scheur, van de nauwelijks merkbare craquleuze tot bijna wagenwijde kloof, ga je in het NU-moment met hemelse vibraties toedekken. Je healt...…

Even de winkel binnen aan het marktplein in Keerbergen. De kerk lonkt mij.... soms kan ik daar de stilte gaan opzoeken. Met een trage beweging klap ik de zwaaideur open en voel de rust als een mantel over mij heen trekken. Aan het altaar zit een oud vrouwtje. Haar hoofd lijkt te zwaar voor haar schouders die helemaal doorgezakt zijn en voorovergebogen…

"Blijf gewoon, nu maar even gewoon heel stil staan" fluisterde ze aarzelend, net alsof ze in een trance was. Het leek als dat het heldere buitenlicht zachter werd en ons omhulde met een warme oranje avondgloed. Het gras aan de oever rook geuriger dan daarvoor en de lucht voelde warmer aan. Twijfel... en dan toch vertrouwend meegaand. Haar handen gleden…

Wanneer jouw schaterende klater-lach weergalmt in de lucht is het jouw eigen echo die jouw levensvreugde bezingt.…

Het mistige tranendal vertroebelt de zich los-wrikkende beelden uit de wurggreep van verborgenheid. In breekbaarheid gaan gedachten zich openvouwen en de zegels verbranden van het verleden, terwijl ze wandelt door de straten van gebroken dromen waarin haar jeugd is vervlogen... Adembenemend pijnlijk wordt de nabijheid van wat zo lang vergeten was.…

Ik voel mij geborgen in de kom van het malse bekken dat mij omringt als vloeiend duinzand in water. Water als oneindige wisseling in zachte eb en vloed van de zee. Ik wentel mij in jouw schoot en proef helend leven in verbondenheid. Het is de bron, oase van schroom, mysterie, bevangenheid en wonder. In het oerspronkelijk weten laat mijn betekenisvolle…