Alle inzendingen van melvijn

Korte inhoud van het voorafgaande Olifant en Muis begonnen vol hoop maar hun relatie wordt steeds slechter. Ze zijn inmiddels in therapie bij het Paard. Olifant heeft de opdracht een onderwerp aan te snijden waar hij het thuis niet met Muis over durft te hebben. ‘Twee jaar geleden is mijn moeder overleden,’ begon Olifant, ‘Ik heb twee zusters…

Korte inhoud van het voorafgaande: Olifant en Muis begonnen vol hoop maar hun relatie wordt steeds slechter. Ze zijn inmiddels in therapie bij het Paard. Ze stonden bij de bushalte. ‘Heb jij wat voorbereid voor het Paard,’ vroeg Olifant. ‘Ik vind dat we het moeten hebben over die luisteroefeningen van ons,' zei Muis,’ Vind jij ook niet?’ ‘Ja…

Muis keek grimmig. ‘Waarom doe je zo flauw,’ vroeg Olifant. ‘We deden een luisteroefening, weeet je nog. Ik ben iets aan het vertellen wat moeilijk voor mij is en dan loop jij weg om koffie te halen.’ ‘Sorry! Maar dat heb ik al een paar maal gezegd. Nou ja, kunnen we niet gewoon doorgaan?’ ‘Ga jij maar door. Ik kan even niet meer’ ‘Ik ook niet…

‘Wanneer zullen we die luisteroefening nou eens doen,’ vroeg Olifant ‘Ik weet het niet op het ogenblik, Olifant. Ik ben leeg,’ zei Muis. ‘In het weekend misschien? ’ ‘Dat moet dan maar.’ ‘zondagmorgen?’ ‘We zien wel. Het ligt er helemaal aan hoe ik me voel.’ Olifant kende Muis goed genoeg om te weten dat hij er maar beter niet op terug kon komen…

Katherina ‘Katharina Schmier,' klonk de stem van het Paard door de geluidsbox. ‘Wij zijn hier... Olifant en Muis,' zei Olifant. ‘Ja, alsjeblieft, loop maar naar boven als je wilt.' Ze liepen de steile trappen op naar vierhoog. De kleine wachtkamer had kale wanden. Het klonk er hol. Van hieruit kon je het Paard in haar behandelkamer horen praten…

Het hotel stond aan een drukke weg. Het was een luxe hotel maar ze hadden korting gekregen. Het slaperige stadje waar het hotel stond dankte zijn roem aan een grote schrijver die hier zijn leven had doorgebracht. Ze hadden rondgelopen in het park. Overal waren plekjes waar hij had zitten schrijven. Er was een route uitgezet met citaten uit zijn werk…

De volgende drie dagen hing er een akelige sfeer. Als Olifant thuiskwam lag Muis met zo’n gezicht op de bank. Zodra hij binnen was stond ze op. ‘Ik ga even naar buiten,’ piepte ze boos. Olifant hoorde de voordeur dicht slaan. Even later kwam ze weer binnen en ging door met het huis stofvrij maken. De radio stond keihard aan. Weemoedige songs. Olifant…

De zomer ging voorbij. Het najaar kwam. Af en toe dacht olifant aan de buren, waarmee ze zo leuk gebridged hadden. Die hadden beloofd na de vakantie op te bellen, maar ze waren al lang terug en ze lieten niets van zich horen. ‘Misschien moeten ze eerst wat acclimatiseren,’ zei Muis. Een paar weken later kwam Muis de buurvrouw tegen. ‘Ze stond te…

Ze liepen over het pad naar het huis een eindje verderop. Ze waren op een prettige manier opgewonden. Muis had de buurvrouw een keer gezien. Olifant kende haar helemaal niet. En toch woonden ze vlakbij. Vele keren was Olifant voorbij het huis gelopen, zonder het een blik waardig te keuren, maar nu hij er goed naar keek was het groot en comfortabel.…

Muziek is iets dat aan me voorbij gaat. Zoals anderen doof zijn of blind, zo is voor mij de wereld van de klank een gesloten boek. Af en toe dringt er een flard van tot me door. Dan word ik geraakt, dan zwijmel ik weg, maar zo’n gevoel houdt zelden aan. Vrij snel ga ik over tot de orde van de dag. Ik weet dat ik iets mis, iets groots ... iets meeslepends…

Muis bleef de hele dag in bed. ’s Middags om vier uur had ze 38. Olifant belde de dieren van het bridge op. ‘Je spreekt met Olifant,’ zei hij, ‘We zouden van avond met jullie komen spelen.’ ‘Wat zeg je me nou Olifant,’ zei de vrouw aan de andere kant van de lijn,‘je zegt zouden. Is er iets mis. We hadden ons er zo op verheugd.’ Er klonk een lach…

‘Het gaat helemaal niet,’ zei muis, ‘ik breng er niets van terecht vanavond.’ ‘Het zal wel meevallen,’zei olifant. Hij had een kopje koffie voor muis neer gezet op het lage tafeltje. ‘Nee, het valt helemaal niet mee. Geloof me nou toch eens.’ Muis keek bezorgd. Ze had een beetje een opgezet gezicht. ‘Ik geloof je wel,’ zei olifant sussend, ‘ maar…

‘Ik maak me ongerust over Fons,” zei Muis. “Die komt wel weer terug,” zei Olifant. “Hij is nog nooit zo lang achter elkaar weg geweest.” “Denk je dat hij de weg niet meer terug kan vinden?” “Nee, dat geloof ik niet. Maar er kan van alles gebeurd zijn. Hij kan in het water liggen of in een schuurtje opgesloten zijn. Misschien is hij wel in een auto…

“Ik moest over spokenspinsels schrijven vanavond,” zei Olifant toen hij weer thuis was. Muis keek minachtend. “Je vindt het zeker niets hè,” “Dat heb je goed geraden. Ik zou er helemaal niet tegen kunnen.” “Nou ik zat ook behoorlijk in de moeilijkheden. Als het nou nog hersenspinsels geweest waren.” “Ja, hersenspinsels heb jij genoeg” Muis keek…

Na de lunch liepen ze verder. Het was een uitgestrekt gebied. Ze hadden er een kaart van. Muis had geen kompas bij zich. Volgens zichzelf had ze een aangeboren richtingsgevoel. Olifant had zijn kompas toch maar meegenomen. Nergens waren borden of wandeltekentjes die je door het gebied leidden. Het netwerk van paden was eindeloos vertakt. Ze konden alleen…

“Hee, hee,” zei Olifant. “Wat is er,” vroeg Muis “Oh nee, niets….nou ja….ik dacht dat we hier rechtsaf moesten, maar ik zat verkeerd, ” “Wil je me niet meer zo laten schrikken.” Ze naderden een voorrangskruising. Olifant zat op de kaart te turen, maar kon het kruispunt zo snel niet vinden. “Wat moet ik nu,” vroeg muis geagiteerd. “Eh …eh…ik…

Vroeger deden Olifant en Muis ‘het’ vaak met elkaar. Maar de laatste tijd was daar verandering ingekomen. ‘Ik ben tegenwoordig niet meer zo in de stemming,’zei Muis, ‘als jij wilt dat dat weer anders wordt moet je me in de sfeer brengen.’ ‘Moet ik dan soms een bloemetje voor je meebrengen?’ ‘Ja, zei Muis,’ een bloemetje zou helpen of een een kaarsje…

‘Zullen we lopen?’ vroeg Muis. ‘Dat is goed,’ zei Olifant. Het was avond. De lantaarnpalen maakten lichtkringen in de mist. Olifant ademde de frisse lucht in. De hakken van Muis klikten naast hem op de stoeptegels. Voor en achter hen, langs de rivier, liepen groepjes dieren. ‘We zijn niet de enigen,’ zei hij. ‘Nee, had je dat dan verwacht?’…

‘Ik heb er schoon genoeg van,’ zei Muis, ‘de hele tijd dieren over de vloer. Ze zijn heel aardig maar ze gaan me toch op mijn zenuwen werken. ’s Ochtends al die geur van zware shag, dat komt helemaal tot in mijn slaapkamer en die stemmen … ze kunnen niet zachtjes praten. Maar het ergste is het stof. Overal gaat het in zitten. In de kleren, in de boeken…

Van eten kwam niks. Ze konden allebei geen hap door hun keel krijgen. De hond was eng, maar helemaal omlopen zou meer dan een uur kosten. ‘Wat wil je Muis?' vroeg Olifant. ‘Nee, ik vraag het aan jou' ‘Maar ik wil niks.' ‘Dat heb jij nou altijd Olifant. Jij verschuilt je achter mij. Je durft zelf geen beslissingen te nemen.' ‘Dat is waar'…

‘Ik voel me niet goed,' zei Olifant,‘ ik moet al weken kuchen.' ‘Maak je je weer ongerust,' vroeg Muis. ‘Ja' ‘Nou, ga dan naar de dokter.' Ze liepen over een klein dijkje in de buurt van Waternis. Olifant trapte voortdurend naast het pad. Hij lette nooit op waar hij zijn poten zette. ‘Ik kijk het nog een week aan,' zei hij. Op dat moment…

‘Moet je eens kijken,' zei Muis. Ze haalde een plastic doosje te voorschijn met een knuffelbeest,‘ Als je het aait gaat het miauwen.' ‘Maar je zou toch geld geven,' zei Olifant. ‘Dat heb ik ook bij me, maar dit kon ik niet laten liggen. En ik weet zeker dat Gerrit en Mientje het ook leuk vinden.' ‘Ik wil niet te laat komen,' zei Muis, ‘je…

‘Ik wil onze verhaaltjes opschrijven,'zei Olifant. ‘Nou dan doe je dat toch,' zei Muis. Zij liepen over het dijkje waar ze altijd hun wandeling maakten. Het was koud winterweer. Muis had haar sjaal om haar hoofd gebonden als een Turks vrouwtje. Ze liep stevig door. Olifant kon haar haast niet bijhouden. ‘Ik schaam me er een beetje voor,' zei Olifant…

‘Wie wil er nog wat over zeggen?’ Onze docent kijkt de kring rond. Het is stil. ‘Ik vind het prachtig,’zegt de blonde man naaste me en hij steekt zijn duimen omhoog. ‘Ja, werkelijk prachtig.’ Hij zegt het heel definitief als of hij van iets hogers heeft geproefd. ‘Wie nog meer?’ Nu buitelen de superlatieven door het vertrek. ‘Spannend, dichterlijk…

Hij trok het rolgordijn omhoog. De lucht was wazig blauw. Dit werd een warme dag. Tine lag naakt boven op haar dekbed. Ze ronkte een beetje. Hij stond op om een grote kop cappuccino te maken. Beneden in de kamer lag Alex languit voor de tv. Op het scherm waren een aantal meiden aan het dansen. House of beat, hij wist het nooit. In ieder geval gedreun…

Ik had toneel gespeeld en geschilderd. Henny was te moe. Ze was in haar tent gebleven. ‘Verdomme,’ had ze geroepen, ‘ik heb ook altijd pech.’ Ik keek naar haar benige, sterk vermagerde gezicht. We hadden elkaar hier ontmoet. Toen was ze in goede doen, maar beetje bij beetje velde de ziekte haar. Het greep in in onze verhouding. Van vriend was ik…

Het was een eenvoudig eethuisje in de Ardennen: stenen vloer, vrolijk snorrende kachel in de hoek, geen gasten. De hele dag hadden we gewandeld onder een grijze regenlucht. Onze sokken waren klam. Ze hingen te drogen voor de kachel in ons weekendhuisje. Wij hadden ons omgekleed voor een feestmaal en we troffen het: de patron kwam bij ons zitten. In…

Ze had al kanker, maar ze wou zich er niet onder laten krijgen. En dus gingen we fietsen. Zij op haar oude damesfiets, ik op de Sparta die zij me had gegeven om van het station naar haar toe te komen. Meestal kwam ik om een uur of elf; tegen de wind in langs het kanaal. Ik begon met puinruimen. In de keuken stonden de borden en pannen hoog opgestapeld…