OLIFANT EN MUIS 28: Stom geweest?
Korte inhoud van het voorafgaande
Olifant en Muis begonnen vol hoop maar hun relatie wordt steeds slechter. Ze zijn inmiddels in therapie bij het Paard. Olifant heeft een voorstel gedaan, waardoor hij meer gaat bijdragen aan de kosten van het huishouden.
Was hij stom geweest, vroeg Olifant zich af. Muis had op geen enkele manier laten merken dat ze zijn “eerlijk delen voorstel” waardeerde. Ze had net gedaan of het de gewoonste zaak van de wereld was en als een generaal die merkt dat het tegenover hem staande leger terugtrekt had ze onmiddellijk de vrijgekomen positie bezet om van daaruit verder te vechten.
Ze zouden allebei even veel zakgeld krijgen, dat was mooi, maar het zakgeld moest wel lager, vond ze. Als zij er van kon overhouden, waarom hij dan niet? Hij gaf te veel uit. Het huishouden en alles wat daarbij hoorde was het belangrijkste in een relatie. Privé eetpartijtjes met vrienden en vriendinnen waren leuk als je er het geld voor had. Als hij er anders over dacht was er maar één mogelijkheid: Muis zou weer op zich zelf gaan wonen.
“Pas op, ze manipuleert je,” had zijn zuster hem geschreven. “Muis gaat heus nooit bij je weg, daar dreigt ze alleen maar mee.”
Onzin, dacht Olifant, Muis manipuleert niet. Ze is bang dat ze terug naar haar eigen huis moet. Het is tenslotte mijn huis waar we wonen. Maar waarom had ze niet laten blijken dat ze hem dankbaar was? Was ze hem dan dank verschuldigd? Nee, natuurlijk niet. Waarom wou hij die dank dan toch?
“Als jij extra dingen wilt doen die je niet van je zakgeld kunt doen dan teer je maar in op je spaargeld,” had Muis gezegd , “dat doe ik ook.”
“Ik wil niet interen op mijn spaargeld,” was Olifants antwoord geweest, “Ik wil mijn extra uitgaven gewoon van mijn inkomen kunnen betalen dan kunnen mijn kinderen wat erven.”
“Onzin,” had Muis gevonden. Je leeft maar eens. “Na je dood hoeft er geen geld over te blijven.”
Muis had geen kinderen. Ze had makkelijk praten.
Al deze gedachten gingen door Olifants hoofd terwijl ze naar het Paard liepen. Het was een zonnige dag. De eerste crocusjes waren gesignaleerd, al was het pas Januari. In de grachten glansde het water.
Toen ze aanbelden stond het Paard nog te stofzuigen. Haar paardenstaart wapperde achter haar aan. Ze liepen door naar de wachtkamer.
‘Moet je eens kijken,’ zei Muis, ‘het uitzicht is telkens anders.’
Olifant kwam naast haar staan. Ze keken uit op een stuk van de stad. De lucht was licht. De dakpannen van de belendende huizen, die er bij somber weer oud en vervuild uitzagen hadden nu een fris oranje kleurtje. De torens en de koepels van de kerken waren helder en scherp zichtbaar. Olifant vond het fijn daar zo te staan, samen met Muis. Zij klein en solide, hij groot en een beetje onpraktisch. Samen keken ze naar de stad waar ze allebei van hielden.
‘Je zou hier een webcam moeten neerzetten,’ zei hij.
‘Dat hebben ze op de stadstelevisiezender ook,’ zei Muis, ‘’s nachts rijdt er een wagen rond met een camera. Er wordt niks gezegd, er zijn alleen maar beelden. Ik heb gisteren nacht zitten kijken. De hele tijd denk je: straks gaat er wat gebeuren, maar er gebeurt niks. Het is gek, maar dat is erg spannend.’
Het Paard kwam hen ophalen. Ze had een goed humeur en putte zich kirrend uit in verontschuldigingen omdat ze weer eens uitgelopen was.
De dieren liepen achter haar aan en namen plaats op de bank.
Om beurten moesten ze een aantal vragen over geld beantwoorden. Daarna deed Muis verslag van het gesprek dat ze gehad hadden. Ze vertelde het zakelijk en correct. In het voorbijgaan noemde ze het feit dat Olifant met een eerlijk voorstel was gekomen wel, maar net als thuis ging ze daarna onmiddellijk op de aanval over. Olifant werd er verdrietig van. Misschien had hij zijn kaarten wel te vroeg op tafel gelegd.
xs4all.nlGeplaatst in de categorie: partner
therapie
187
Geef je reactie op deze inzending: