biografie: leen veldeman

Elke keer je ziek bent, bedenk je je wel eens hoe het zou zijn moest je je nooit meer beter voelen? Dat je eigenlijk op sterven ligt. En dat je dat gevoel van gezondheid zo mist. Je beseft het nooit op het moment zelf dat je gezond bent, maar het slaat in als een bom als je met je hoofd boven de pot hangt. Je zou alles geven om weer naar gisteren te kunnen reizen. Wanneer je nog gezellig met hem in de zetel lag en een pak friet verorberd had. Je denkt dat een nachtje wel zal helpen, maar je ligt uiteindelijk al een hele dag in bed en maakt in je hoofd je testament al op. Je ligt onzichtbaar geketend aan je bed en plots gaat iedereen in je omgeving winkelen, naar de cinema en iets drinken. Je voelt je zo machteloos. Langs de telefoon probeer je nog wat contact te hebben met de buitenwereld maar ze leggen al gauw de telefoon weer neer omdat ze nog wat nutteloze dingen moeten doen en zelf niet beseffen dat ze gezond zijn. Jij zou na deze keer elke dag fruit eten en beginnen sporten. Maar je weet dat die voornemens je ook weer in dezelfde positie al eens hadden gebracht. Je vergeet het toch meteen.
Ziek zijn kan haast niet meer in deze maatschappij. Vooral als student in ‘den blok’… Maar deze keer zal de ziekte je niet vellen en je zet je met ongelooflijke maagpijn en hoofdpijn aan het werk. Het put je uit, maar je wil slagen voor je examens. En je wil ook binnen een paar dagen naar vrienden gaan voor oudejaar. Je probeert ook eigen diagnoses te stellen van je toestand en je kan het je ook niet laten een beetje te zelfdoctoreren: cola zonder bruis, boterham met speculaas… Het zou moeten helpen afgaande op google. Je wijt het bijna op een depressie. Het psyche moet er toch ook iets mee te maken hebben?
Waarom is het verdomme allemaal zo zwaar?...

Je moet na een dag of 2 nog eens buiten en hebt in geen 4 dagen je haar gewassen. Met deze voorkennis sleep je jezelf naar de badkamer. Je merkt dat nog een paar opgezwollen chipsresten in het bad rusten.
Ok, misschien was je idee van gisteren om chips te eten terwijl je een boek las in bad, niet zo'n denderend idee. Vooral de dag erna niet, want wanneer jij de deur achter je dichtslaat en ziet dat de mensen je aanstaren, denk jij meteen aan het uitpuilende vet onder je dikke trui dat iedereen wel moet kunnen zien. De dagelijkse buikspieroefeningen hadden die dag ook weer verlof. Even later bedenk je jezelf dat je wordt bekeken omdat je gezicht niet bepaald op vrolijke modus staat. Je tovert meteen een glimlach tevoorschijn –al dan niet gemeend- en rent naar de bushalte. Onderweg toetert er een auto op jouw achterwerk en zie je een paar hoofden tegen de achterruit plakken van desbetreffend voertuig, naar jou lachend. Je weet dat ze je niet uitlachen en ook al waren het weer die typische jongens van “Whahaha, we doen wat we willen, zolang het niet op school is”, geeft het je zelfvertrouwen, dat op een vreselijk laag pitje stond, een boost.
Op de bus zit dan weer hetzelfde soort type, alleen nu wel in klasvorm. De meester op de bus wil de gemoederen bedaren maar dat lukt niet wanneer jij geen zitje vindt en rechtop moet staan. De bus giert het uit. De meester is zo vriendelijk om zijn zitje aan je af te staan en jij gaat dankbaar zitten. De bus maakt een soort aanmoedigend wolfgeluid naar de meester. Je rijdt met een leeg hoofd richting station.
Die ellendige feestdagen komen er weer aan, dus die stijltangen, krultangen, parfums, haarlakken, scheermesjes, nylonkousen, korte kleedjes, galakleedjes, glitteroogschaduw, lip gloss, jingle bells, kersttronken, rudolfen, natte zoenen, zweterige handen en zatte familieleden zullen je weer om de oren vliegen. ...

Soms overmant dat stomme gevoel mij van zelfmedelijden. Ik heb dan weer een stomme avond gehad waarin ik me dus ongelooflijk onnozel gedragen heb, en ‘s morgens sta je op met een vreselijk gevoel. En ja hoor, ik ben de hele dag binnen gebleven met mijn kamerjas aan. 1 dag van zelfmedelijden is nog gepermitteerd, maar helaas daarna moet de knop omgedraaid worden.
Gedachten als “Ik denk dat mooie muziek alleen maar gemaakt is zodat andere, leuke mensen erop kunnen dansen en met elkaar feest kunnen vieren” worden verbannen naar een plaats die na weer zo een avond toch weer opgerakeld zullen worden. Maar ik dacht het echt. Vrolijke muziek wàs niet voor mij gemaakt en ik was er zeker van dat anderen zich nu kostelijk aan het amuseren waren. Ik voelde me misselijk.
Op zulke dagen ga je op zoek naar de zekerheden in je leven. Wie of wat is er een constante en zal me heus nooit meer pijn doen? Ik heb altijd beweerd dat dat mijn konijn moest zijn geweest –hoe lief- maar het is helaas een paar maanden geleden gestorven. Neen, aan levende dingen heb je niets. Het pluspunt aan haar was dat ze uren kon luisteren. Ze bleef me lief aankijken en kwam ook steeds naar mij gerend als ik met haar op het gras zat. Melige tijden en zoete tijden, ja, dat wel. Maar ze stierf. Alles sterft.
Ik moet haast gaan geloven dat enkel mijn cyste in mijn pols mijn vriend zal zijn voor de komende maanden, en hopelijk jaren. Ze doet geen pijn en ze is goed zichtbaar. Dus als ik weer zo een dag heb, die overigens ieder normaal mens al eens heeft, zal ik kijken naar mijn pols en weten dat er toch nog iets rekening met mij houdt en mij zelfs nodig heeft. Het gebruikt immers mijn gewrichtsvocht en niet dat van iemand anders....

Aandacht, aandacht!
Kunnen we alstublieft doorgaan met leven? Kunnen we aub niet te lang stilstaan bij lege momenten? Kan de groep beter aansluiten daar waar loze woorden zijn gevallen? Dank u
Hier ziet u dan de ruïne van het hart. Voor verscheidene jaren is hiermee gespeeld en is het misleid. Het heeft nog een paar keer geprobeerd er weer bovenop te komen, maar de renoveringswerken waren tevergeefs en de kosten te hoog. Deze zwarte kamer was trouwens oorspronkelijk diep rood geverfd.
Aangekomen bij de hersenen, ziet u meteen dat deze ook de voorbije jaren wat te verduren kregen. Vooral bij de gebieden van “logisch nadenken” en “is het wel juist wat ik doe?” kan men zo de werkuren aflezen. Al de rest bleef nog goed bewaard en intact....

Hoe ga je om met ondraagbare pijn? Pijn die je niet sinds een dag voelt, maar al een hele tijd? Pijn waarvan je weet dat je hem niet kan omschrijven en je al geen moeite meer doet om het uit te leggen? Pijn die je handelingen belemmert en vooral je gedachten? Hoe ga je daar mee om?
Is een avondje Bridget Jones kijken, eenzaam en alleen voor je tv, de beste oplossing? Of met 5 vriendinnen naar Sex and the city kijken en bij elke oneliner roepen à la “You said it, girl!” of ‘Right on!” en triomfantelijk je glas wijn in de lucht heffen alsof je Carrie moed wil inspreken, terwijl je alleen maar jezelf wil troosten en jezelf wil vinden in deze vrouwenmiserie?
Misschien is het wel beter zélf de Bridget Jones uit te hangen en niet voor de tv te luieren als je een tegenslag te verwerken krijgt, maar op stap te gaan met je dichtste vrienden en je laten omringen door hun liefde en cynisme over het leven. Niets is zo heerlijk als puur praten met elkaar aan een ronde tafel over het leven.
Maar eenmaal thuis na zo’n verhelderend gesprek en complimentjes van je vrienden en een paar onbekenden op café, stap je weer alleen je appartement/huis/kartonnen doos of nog erger: je ouderlijke woning binnen en wanneer je merkt dat niemand thuis is, kan je je niet meer bedwingen luidop tegen jezelf beginnen te praten. Je vraagt jezelf ‘waarom?’ en ploft je neer in de zetel. Anderen gaan voor de spiegel huilen. Nog anderen beginnen wanhopig weer rond te bellen om nog extra raad omdat ze vanwege hun dronken toestand de helft al niet meer herinneren maar wel nog dat het geniaal gevonden was. En dan nog anderen slepen zich tot boven, zetten hun laptop aan en beginnen te typen om te achterhalen wanneer het fout ging. Net als ik....

4.00: Water!...Ik ben aan het uitdrogen. Ik voel mijn hersenen ineen krimpen, smachtend naar een laatste drupje vocht. Vreemd toch: hoe meer je drinkt (vooral wijn en cocktails dan), hoe meer kans op uitdroging. Misschien moet ik daar maar eens over schrijven. Hopelijk ga ik overmorgen geen uiteenzetting geven aan alle Amerikaanse geïnteresseerden over hoe een kater ontstaat en hoe traag die wel niet weggaat. O, nee! Waar is Pieter? Mijn Nederlandse collega...Ik herinner me nog dat hij mee in de suite is gekomen! Gelukkig is hij niet in mijn bed te bespeuren, dat zou wel helemaal fout zijn. Ik zal hem morgenvroeg wel zoeken, ik heb nu echt teveel hoofdpijn.
09.00: Aw, gewekt door de ochtenddienst die ik gisteren om onbekende redenen heb gevraagd me wakker te bellen. Waarschijnlijk om mezelf een gezond ontbijt te gunnen omdat ik gewoon wist dat ik de avond ervoor een feestje zou bouwen. Ik zie Pieter op de grond liggen voor mijn bed. Alsof hij gewoon voorover is gevallen, plat op zijn gezicht. Hopelijk is hij niet dood. Dat kan ik best wel missen in New York, een lijk in mijn suite. Haha, ik ben goedgezind.
Gisteren zijn we naar een bar geweest. Echt iets poepchic, met een pianospeler. De eerste tequila ging erin. Pieter en ik hadden het over de inhoud van onze job. Niet dat er bij mij veel te vertellen was uiteraard, ik geloof zelfs dat hij een half uur langer over zijn job heeft gepraat dan ik over de mijne. Hij is hoofdredacteur van een blad in Nederland. Ik moest meteen denken aan Moeraert. Pieter was veel jonger, ongeveer mijn leeftijd. Pieter had waarschijnlijk niet te kampen met zo iemand als Moeraert. Want hij is de enige persoon die mij tegenhoudt van die functie in te nemen. De volgende tequila's lieten niet op zich wachten.
De volgende bar was al meteen een soort dancing....

De Gentse Feesten heb ik helaas moeten missen. Ik lag de hele dag ziek in bed, kijkend naar verscheidene belspelletjes op tv. Fascinerend gewoon, hoe iedereen steeds hetzelfde antwoord geeft en het toch steeds fout is(!). Hoe dan ook, ik geef er nooit meer 50 euro aan uit, ik raak toch nooit binnen.

De volgende dag was in tegenstelling tot mijn bad-belspelletjes-day geweldig. Ik dacht dat ik het nooit zou zeggen maar: Moeraert is fantastisch! Hij heeft me een opdracht in New York gegeven! En nu zit ik hier op mijn hotelkamer in hartje New York City, genietend. Deze badjas zit zo lekker. Hij is zo groot dat ik mezelf er haast in verlies. De verschillende bodylotions naast het bad maken mijn huid echt zijdezacht. Uiteraard heb ik deze pas geconsumeerd na een verkwikkend jacuzzi-bezoekje in mijn eigenste badkamer. Moeraert heeft koste noch moeite gespaard, dit is de suite! Het kan me zelfs niet schelen dat ik vrijgezel ben (in het contract stond dat 'de partner' meemocht), zo heb ik alles voor mezelf! O, het is 18.00, de bar gaat open!
09.00: Dit alles lijkt wel een aflevering van De Mol ofzo. Beneden aan de receptie kreeg ik een enveloppe waar mijn opdracht instond, opgestuurd door Moeraert. Eigenlijk moet ik wel gek zijn, ik vertrok gisteren hals over kop zonder ook maar te weten waarom ik hier eigenlijk naartoe kwam. De glitter en de glamour hadden zich eerder dan rede een weg weten te banen naar mijn 'kom-in-actie-sensoren'. Nu blijkt dat hier overmorgen in New York een groots evenement wordt georganiseerd voor alle magazines in de hele wereld. Ieder hoofd of een afgevaardigde van een magazine mocht hierheen komen om zijn magazine te promoten. Waw, dat dat aan mij wordt toevertrouwd! Misschien was Moeraert gewoon te lui om dit zelf te doen. Of misschien stelt dit helemaal niets voor en vindt het plaats in een oude schuur met allerlei stripfans, verscheidene hamburgerkraampjes en een heuse kermis. Bibber....

Gaan we naar Brugge?
Neem je me mee naar een romantische stad die al bezaaid is met kerstbomen en kerstmannen voor de etalages? Waar je de chocomelk nog ziet dampen op de lipjes van kleine kinderen? Waar mannen in tavernes zitten, lallend van de Glühwein? Waar ik zal uitschuiven over de kasseien door de ijzel en waar jij me zal opvangen? Waar we samen zullen lachen om alles wat was, is en zal komen? En vooral lachen om die andere wereld, die wereld die ons niet kan raken, die wereld waar we even niet bijhoren, waar we buitenstaan. En gaan we samen dat stekende gevoel voelen wanneer we giechelend door de steegjes lopen en jij me een kus geeft op het grote marktplein, in front of all people?
Ga je mee in die droom?
Ga je mee morgen?...

Duistere schemering. Ochtend. Vroege ochtend en ik lig wakker en naakt in mijn bed ergens in een afgelegen stadje in Italië. Jij bent beneden, in de kroeg. Mijn ramen zijn gesloten. Ramen uit horizontale stukken hout. Over de houten vloer zie ik de zon haar hart ophalen.
Een accordeon speelt uit een oude radio. Een viool komt hem gezelschap houden. Ja, ik luister Oblivion van Astor Piazolla en herinneringen overspoelen me weer. Ik denk aan de fout en het plan die ik maakte. De fout was een vergissing maar het is iets dat rechtgezet kan worden. Het plan is onomkeerbaar. Het is in gang gezet. Ik moet van mijn hart een steen maken. Ik moet doorgaan hiermee.
Ik draai me om op mijn zij naar het nachtkastje en wikkel me makkelijker in de witte lakens. Het glas absint dat er nog van gisterenavond staat, wordt als een magneet naar mijn hand gezogen net als mijn ogen naar het groene spul. Mijn ogen worden groter van verlangen. Verlangen. Een gevoel dat een mens tot waanzin kan drijven. Ik wil het gevoel wegduwen, wegblazen, wegdrinken…maar het lukt me niet. Toch staat het in de weg van mijn plan.
Ik ben nog steeds wie ik vroeger was. En ja, ik geloof er nog steeds in. Maar het verdween toen jij kwam....

1. Oostende
In 5 uur en 29 minuten heb ik 36 treinen en 6851 reizigers geteld en 30 minuten gewacht door vertraging. In al die tijd gebeurt er vanalles om je heen en besef je dat er duizenden levens naast dat van jou ook aan de gang zijn:
"Fuck you", en na deze uitspraak word ik haast omver gelopen door de jongen waarvan deze uitspraak afkomstig was. Lustig tel ik de reizigers verder die van de trein stappen maar volg ik met m'n ander oog waar die jongen zo gehaast naartoe loopt. Iets verderop zie ik een meisje hem tegemoet lopen en hem passioneel begroeten. Ik kijk geamuseerd toe maar toch met een steek in m'n hart.
Als m'n collega's en ik even wachten op een bankje op de volgende trein, komt er een slecht verzorgde vrouw 5 euro vragen. Tania, heet ze en 'woont' in het station. Haar dagindeling: drinken, een zalige roes beleven, bedelen, drinken,... Haar enige luxe die ze kent en ooit zal kennen: opgepakt worden door de politie en daar gewassen worden om 24u later weer vrij geld te kunnen bedelen....

1. De Panne
Ik zag België ontwaken.
Een vroom kapelletje verloren in een uitgestrekt veld.
Grasvelden met wilde konijntjes....

Gisteren nog uren gebeld met Lisa. Ik denk dat we 10 minuten over dat feest gepraat hebben en dan weken we alweer af naar vrouwenzaken, typisch. Ik kon de slaap erna niet vatten en heb dan maar een sudoku-marathon afgelegd. Straks naar de winkel achter een nieuw boekje want m’n oud is helemaal opgelost.
“Jazeker, meneer Moeraert…hoofdredacteur Moeraert, sorry voor de verspreking…ab-so-luut volkomen gelijk in…ja…ik begin er meteen aan.”
Ik kletter de telefoon terug in de haak, stamp op 5 knoppen op het faxapparaat, zet mijn computer aan, draai 3 keer aan mijn scherm want het staat nooit goed, smijt potloden en balpennen achter mijn computer en als laatst grijp ik met mijn handen naar mijn haar en probeer mijn frustratiekreet te dempen door mijn hoofd naar beneden te buigen. Rustig zet ik me weer recht en zie 5 mensen me aanstaren. Ik denk dat ik er als een holbewoner moet uitzien: haren in de war, 3 potloden in mijn rechterhand, faxapparaat dat verscheidene, niet gezonde geluiden maakt en ik buiten adem. Ok, dat is allemaal misschien wat overdreven maar ik was lichtjes geïrriteerd. Ik was namelijk al 2 uur druk bezig aan een artikel over hoe je zilver het beste poetst en dan belt Moeraert even om doodleuk te zeggen dat het niet over zilver moest gaan, maar over koper. Ik zoek gauw een artikel op internet, pas het wat aan en daar moet hij maar tevreden mee zijn. Hihi.
12.00: Simon schoof bij ons bij. Het zijn Genste Feesten en hij wil deze avond zeer graag met ons gaan....

“Wake up in New York, put a comb trough your hair. Don’t you ever want to lie down; when there’s no one else around?…I wanna say this to you…”
Op weg naar mijn werk staat mijn iPod loeihard bij dit nummer van Craig Armstrong. Hans was nooit zo het romantische type en we hadden dus ook geen liedje van onszelf. Maar dit nummer had ik dan maar zelf gekozen als ons liedje. Dat is behoorlijk zielig als ik het me nu even realiseer, maar er zijn wel meerdere dingen die ik ontdek die zielig waren. Hans werkte bijvoorbeeld normaal tot 6u ’s avonds maar de laatste drie maanden werd dat steeds 9u door ‘overuren’ en ik thuis maar wachten… Hij had me zo overtuigd van al zijn bouwplannen, dat hij daarom zoveel uren klopte, en ik geloofde alles zo graag.
Het is 20 minuten rijden met de auto naar Brussel en het is het eerste liedje dat ik steeds opzet. Ik word er gewoon helemaal wakker van en het bezorgt me inspiratie. En nu gedaan met dat depressieve gedoe. Ik was herboren.
De voormiddag verloopt zeer saai. Moeraert was weer naar goede gewoonte compleet zichzelf: negerend heersend. Ik had hem bijna tot mijn bondgenoot gebombardeerd door zijn compliment van gisteren, het ontroerde me echt, maar dat is allemaal vergeten. We zijn terug vijanden: twee wilde leeuwen die om iets vechten, maar dat is nog onduidelijk. Om duidelijker te zijn: een leeuwin en een leeuw want ik word niet graag vergeleken met het mannelijke ras. Waarom zijn we trouwens rivalen? Hij hééft zijn hoge functie toch gekregen waar hij zo lang op aasde en hij heeft ze uiteindelijk gekregen door eens met wat geld te wapperen voor de neus van de grote baas. Waarom mij steeds dwarsbomen?...

Maandag:
Vrijdag was heerlijk! Toffe groepen en een fijne sfeer. Als ik thuiskwam, stonden er 5 berichten op mijn antwoordapparaat. Ik heb ze niet beluisterd, gewoon in mijn zetel geploft en naar een romantische komedie gekeken. Ik wou gewoon dat heerlijke gevoel behouden van populair zijn. Ook al waren die 5 berichten hoogstwaarschijnlijk allemaal van mijn moeder. De fles wijn was trouwens een goed gezelschap bij de film: troostend, zacht en toch droog en vooral: rustig. Champagne daarentegen zou te bubbelig zijn. Kortom: een goeie vriend, die wijn.
Moeraert kwam daarnet naar mijn bureau. Ik dacht dat hij me ging vermoorden vanwege dat artikel over die bloembollen. Met een dodende blik stapte hij op me af. Dat was raar want normaal is hij zo pretentieus om iemand te sturen die me uiteindelijk komt halen om tot bij zijn bureau te gaan. Deze keer kwam hij in hoogsteigen persoon. “Mijn ontslag is nog maar 2 seconden verwijderd”, dacht ik. Maar hij legde zijn hand op mijn bureau en zei: “Dat is ook de eerste keer dat je iets persoonlijks laat doorschijnen in zo'n objectief onderwerp. Goed gedaan.” En liep dan weer door om 5 mensen af te blaffen. Zalig!
Die middag schoof ik aan bij Simon aan tafel. Lisa had een vrije dag gekregen, geen idee waarom. Het gesprek verliep goed, hij vertelde over zijn laatste verovering, maar ik kon het al horen donderen in Keulen. De volgende vraag brandde gewoon op zijn tong: ...

Op de redactie. Julie is 23, redactrice en heeft een job met regelmatige uren. Net gedumpt, vol wraak, is ze van plan zich te wreken op haar baas, die duidelijk laat merken dat ze niets waard is, en haar ex, die haar op afschuwelijke wijze heeft laten zitten door domweg te laten weten dat hij een ander heeft, al 3 maanden lang.
9h00: Ze kunnen allemaal de pot op. Net geprobeerd te parkeren op de parking van de firma, tot plots die ‘fancy’ auto van hoofdredacteur Moeraert mijn vaste plaats inpalmde. Zelf zit hij telkens te klagen op elke vergadering dat er aparte parkeerplaatsen moeten voorzien worden om, en ik citeer, ‘de hogere klasse van de lagere klasse te scheiden’.
Ik wed erop dat vanaf hij mijn auto zag (opvallend rood), optrok tot 100 per uur om mijn autootje voor te zijn. Ja, deze ochtend had ik zelfmedelijden. Daardoor heb ik mijn auto een stuk verder moeten parkeren want alle plaatsen waren bezet. Ik ben eens 2 minuten later, en dan is plots iedereen op tijd en krijg ik de volle laag als ik binnenkom: een immense stilte en 200 ogen op mij gericht.
Vreselijk hoe ik de voorbije week nu al opsta met tegenzin en lak aan de wereld. Nooit gedacht dat een realist als ik nog zo zou treuren om een verloren liefde. Maar volgens mij is dat niet de hoofdreden. Mijn vrienden betekenen namelijk zeer veel voor me, en net vorige week heeft Moeraert mijn beste vriendin die aan het bureau voor mij werkte, een verdieping lager geplaatst. Ik zal maar beginnen aan dat artikel over bloembollen en graskwaliteit in de winter. Heb echt zin om naar boven te gaan, op Moeraert zijn deur te kloppen en eigenhandig een bloembol in zijn strot te duwen met de woorden: “met al dat gekwijl van jou, zou het een mooie bloem kunnen worden, maar ik vrees dat hij een stinkende adem als die van jou als fataal zou ervaren!”. ...

De deur ging open. Een vrouw springt dartelend op de stoep en draait zich om. Twee handen komen uit de deuropening. De twee handen nemen haar hoofd beet en de handen trekken het schijnbaar terug naar binnen. Een man geeft een vluchtige kus op het voorhoofd van de vrouw. Snel, flitsend, nooit gebeurd.
Ze liep gauw de straat verder in. Ze veegt de uitgelopen lippenstift van haar kin en tovert een spiegeltje uit haar handtas. Haar wilde haren probeert ze weer glad te strijken en kan geen lach onderdrukken. Ze was jong.
Bij de deur staat nu een iets oudere vrouw. Twee handen grabbelen naar een huissleutel. Linkerhand, ringvinger: trouwring. De buurman had het allemaal wel gezien. Al 2 maanden was dit aan de gang. In het stamcafé om de hoek werd er wel al eens geroddeld. De man in kwestie kwam nooit te weten dat er over hem wel eens gepraat werd in het café, hijzelf kwam er nooit. Hij was zakenman, werkte thuis en bezat 5 bedrijven in Amerika. Zijn vrouw was bediende, een simpele kantoorjob met vaste uren.
Wat een schande. Dat hij zulke vrouwen durfde inhuren om zijn frustraties kwijt te kunnen… Het eerlijk verdiende geld daarin investeren?...

Morgen.
Misschien overleef ik deze nacht niet en zie ik je morgen niet. Wie zegt er trouwens dat ik levend uit dit station geraak? Ik voel het ijskoude staal tegen m'n warme lijf door er alleen nog maar in m'n ooghoeken naar te kijken. Waarom lijkt iedereen toch zo verdacht 's avonds? Een groep jongens met leren jassen circuleren op dit late uur bij een winkel die al lang gesloten is...waarom? Binnen 5 minuten zal ik snel chloroform gewaar worden en morgen pas wakker worden in the middle of nowhere en dan door een radio in de verte te weten komen dat ik me in Zud-Amerika bevind op een bloedhete zolder van en bouwvallig café.
Een oude bekende staat op perron 1. Een gevoel van veligheid omhelsde me want moest ik overmeesterd worden, zou ik weten dat zij me zou redden. Redden... dat klinkt zo Middeleeuws en zo mannelijk. Het hoort eeder toe aan een ridder op een bruin paard met een witte bles (ik vermijd clichés). 'Overmeesteren' zou ik dan in Middeleewse termen 'verschalken' noemen.
Er waren teveel getuigen op mijn perron en mijn ontvoerders hebben op hun kin moeten kloppen. De tweede fase van mijn reis is in actie getreden: helemaal alleen vertoef ik op de trein in eerste klasse. Deze keer overmant een gevoel van zelfstandigheid en verantwoordelijkheid me. Niet dat ik nog nooit alleen gereisd heb, maar toch. Een passagier die nu zou voorbijstappen zou een persoon zien schrijven en zou dat intellectueel vinden (ik vind dat toch zo ogen) of hij zou op z'n minst denken: "Aah, er zijn nog kunstenaars op deze aardbol...maar...wat doet zo'n jong meisje (ahum, vrouw!) zo laat op de trein?" Het heelal zou nog niet genoeg zijn moesten de gedachten van de mensheid 0.001 nanometer groot zijn. Ik vind het boeiend......

Zondagochtend. Je hoofd barst van de hoofdpijn en je beslist dat je ontbijt zal bestaan uit een fris glas water met een aspirientje. De meiden hadden je gisteren gevraagd om mee te gaan naar een verjaardagsfeestje in jullie vaste stek. Je ogen voelen zwart en zwaar aan en in de spiegel zie je dat je haar langs de linkerkant naar het plafond wijst en aan de andere kant helemaal plat tegen je hoofd ligt. Je tolt verder naar de keuken en kan je stomme grijns niet verbergen. Over een uur had je afgesproken in de fitness met de hele bende van gisteren incluis een paar nieuwe vrienden.
DEEL 3: Ontmoeting met ‘subtle’ Mister Right
Ontmoeting:
Als een bende pubers stort iedereen zich op alle toestellen in de fitness. Het is toch zo typisch dat als je net begint te fitnessen elk toestel zijn charme nog heeft en je zeker alles 20 keer wil uitgetest hebben in die 3 uur dat je daar bent. Je lacht je kapot en plots in een flits zie je hem. De man die jou gisteren wel 3 keer getrakteerd heeft. Je ziet dat hij naar jou aan het staren is en niet kan beletten van ook helemaal op te lichten wanneer je naar hem lacht. Hoe komt het dat je hem gisteren niet opgemerkt hebt? Je wil het voorzichtige, licht fijne gevoel in je hoofd laten rondspoken en fitnesst verder. Na 10 minuutjes raken jullie alweer in een gesprek verstrengeld. Na een uur zit jij alweer aan de automaten te prutsen omdat je even van hem weg wou. Je wil elk gevoel van zwakheid (verliefdheid dus) de kiem in smoren. Je bent bang geworden. Plots zie je in je ooghoeken dat hij naast je staat. Jullie raken weer aan de praat....

Je walst nog heerlijk verder op de lekkere feministische muziek van Chaka Kahn. Haar ‘I’m every woman’ is op jouw lijf geschreven en terwijl je je klaarmaakt in de badkamer voor een gezellig avondje stappen met je vrienden werp je een welgemeende middenvinger in de lucht wanneer The Pussycat Dolls hun ‘I don’t need a man’ zingen. Je hebt nog een uur voor de gehuurde limousine je komt oppikken en je plundert nog gauw de snoepkast. Morgen (zondag) fitness je er alles toch weer af. Het abonnement fitness heb je je meteen aangeschaft wanneer je Mister Wrong aan de deur gezet had. (Eigenlijk had hij jou aan de deur gezet maar je kan er beter mee leven wanneer je een beeld voor je ziet opdoemen waarbij je vergiftigd rattenvoedsel in zijn pint werpt.)
DEEL 2: Ontmoeting met ‘perfect’ Mister Gay
Ontmoeting:
Je geeft het beste van jezelf op de dansvloer. Je ziet een paar players jou richting uitkijken maar bij jou gaat er een sirene af en roept je geweten door een microfoon: “Players in the zone! players in the zone!” Die macho’s trokken niet eens je aandacht maar wel een knappe verschijning die rustig aan de bar iets staat te drinken met een groepje vrouwen. Hoewel hij een vrouwenmagneet blijkt te zijn, lijkt hij helemaal zo geen vrouwenversierder. Hij is fantastisch gekleed, net zoals je een man altijd al gekleed wou zien. Je herwonnen zelfvertrouwen doet de drempel verlagen en je stapt op hem af. Je stapt een tandpastalach tegemoet en je krijgt vlinders in je buik. Je herkent iemand uit de bende en het blijkt een oude vriendin te zijn. Je wordt aan elkaar voorgesteld en je fuift tot de volgende ochtend....

Elke vrouw ontmoet in haar leven 3 verschillende mannen: Mister Wrong, Mister Gay en Mister Right. Er is geen ontkomen aan, het is allemaal vastgelegd. No way dat Mister Right als eerste aan je deur staat. Om Mister Right ooit te ontmoeten, heb je de andere twee ook nodig, ze zijn als het ware een code voor the one and only. Moest je Mister Right al tegenkomen als eerste, dan zul je hem nooit als Mister Right aanzien. Een vreselijke tocht voor een vrouw.
DEEL 1: Ontmoeting met 'smoothy' Mister Wrong
Ontmoeting:
Hmmmmmmm. Fan-tas-tisch! Ik leef in een roes. Wat kan er in godsnaam fout gaan? Het gesprek verliep geweldig en zijn goddelijke lippen vormden woorden die enkel en alleen een gesprek konden vormen dat mij en mij alleen zou interesseren. Hij begrijpt mij als geen ander. Ik denk dat ik wel eens verliefd zou kunnen zijn. Hij heeft al geprobeerd om me te kussen net toen ik mijn huis wou binnenstappen en onze romantische date zou afsluiten maar ik heb hem zachtjes toegefluisterd dat het voor de volgende keer zou zijn....

Het leven is enkel overleven en ervoor zorgen dat je na elke tegenslag er maar snel weer bovenop komt. Diegenen die achterblijven, worden ook achtergelaten. Het is keihard en ik denk niet dat dat nog zal veranderen.
Lagere school. Je bent nog jong en je gelooft nog in alles: brandweerman worden/prinses worden, trouwen met een trouwe, lieve, mooie man/vrouw en 5 kinderen krijgen. Bovendien doe je het op school fantastisch! Je lacht met 90% en huilt met 80%. En elke vrijdag mag je op de speeltuin onder de kersenboom. De vakanties lijken elkaar te volgen alsof er maar één schooldag tussen komt. En wat maakt dat uit? Naar school gaan is een feest! Vakantie staat gelijk aan cadeautjes. Je ontvangt alles met open armen want alles wat erin wordt gegooid is met liefde gegeven. Je houdt van het leven hoewel je de definitie van ‘het leven’ nog niet kent.
Middelbare school. Waarom verloopt alles plots iets moeilijker? Alles raast door je kop, vooral die hormonen. Ouderen worden misselijk van je getwijfel en mijden je. Na het eerste rapport merk je dat je een lach kan opbrengen met 50%. Je wil plots een realistischere job uitoefenen dan prinses worden en je bent totaal niet verliefd en wil nooit trouwen, behalve dan met die jongen van het 6e jaar. Alles wordt onmogelijk en je mooie dromen worden aan diggelen geslagen. Dingen die in je armen worden gegooid blijken niet alleen met liefde gegeven. Er zitten zaken tussen waarbij je moet nadenken en je maakt de keuze het te elimineren.
Hoge school/Universiteit. Je wil van je hobby je beroep maken maar weet dat dat enkel een droom kan zijn. Het trouwen zit er niet meer in want je hebt al je vertrouwen kwijtgeraakt in de liefde door iemand die zelf niets van liefde afwist. Je weet dat niets nog in je armen wordt gegooid. Je wil dat ook niet meer omdat je je armen gesloten houdt. Hoe meer teleurstellingen, hoe meer je op je hoede zal zijn. Misschien is dat nog het slimste. Je wikt en weegt alles af en zal pas iets aanvaarden als je het met je verstand hebt beredeneerd. Wat is emotie nog? Slechts een gevoel dat enorm misleidend kan zijn. Je wil je kinderlijke naïviteit eigenlijk niet opgeven maar je hebt geen keuze. ...

31 december. Ochtend. Met volle moed begin je aan een dag die volledig in teken staat van de daaropvolgende nacht. Alles is nog onbeantwoord en spannend: zul je deze nacht op tijd je bed zien, en zo ja, zal het wel je eigen bed zijn? Hoe dan ook, van een stevige 10 uur in de ochtend tot een feestelijke 6 uur in de avond, vertoef je in de badkamer om je volledig klaar te maken op het eeuwenoude gebeuren: oudejaar. Hoe fantastisch lang kan een vrouw wel niet in een badkamer haar tent opslaan. Heerlijk toch.
Je worstelt je de hele avond door vervelende gesprekken en telt de uren af naar middernacht. Eindelijk wordt het wachten beloond en je hoort 8 minuten op voorhand al het vuurwerk. Je hart begint sneller te slaan en je wilt je compleet bewust worden dat je nog in het oude jaar zit. Je krijgt een benard gevoel trouwens, het lijkt alsof je het afgelopen jaar niets hebt gedaan en je wil het in die 8 minuten nog verwezenlijken. Je doktert uit wat je laatste actie zal zijn in 2006 want het moet een perfecte overgang zijn. “Zal ik nog een glas champagne drinken en zal ik die dan ad fundum leegdrinken zo van 23u 59min 58sec tot 00u 00 min 01 sec? Of zal ik nog eens huilen? Niets is beter dan het jaar slecht te starten want dan kan het enkel beter gaan.” De tijd tikt onverschillig voorbij en het lijkt of alles 53 keer sneller gaat. Plots is het middernacht en iedereen feliciteert elkaar. Je had er meer van verwacht, een spetterende verandering misschien die plots tevoorschijn zou schieten. Maar nee, alles is eigenlijk zoals daarvoor.
Uiteindelijk verlaat je het familiale gebeuren om je vrienden op te zoeken. Aangekomen op de afgesproken plaats, loop je je vrienden tegen het lijf die duidelijk al een paar uur op voorhand al waren beginnen feesten. Ze verwelkomen je met al hun liefde en duwen een glas champagne in je hand. Het gewenste gevoel van middernacht steekt nu gelukkig wel de kop op, al was dat met een uur vertraging. De bende loopt samen naar binnen en iedereen wenst elkaar een gelukkig nieuwjaar. Er wordt hard gefeest, gedanst, gedronken, gelachen,… Je hebt het best naar je zin. Er lopen immers mensen rond die van jou houden en waar jij van houdt maar tegelijkertijd lopen er ook een paar wezens rond die je het liefst een kerstbal in de strot zou duwen en al roepend “Jij gaat eraan!” terwijl je hem probeert te wurgen met een slinger. Ach, maar deze periode is toch een tijd van vergeving? Je vrienden proberen weer beweging in jou te steken en raden je aan je duistere moordplannen voor een tijdje op te bergen. Iets later zie je dat al je geld op is en je gaat op zoektocht naar bonnetjes. Je verzint de gekste verhalen om toch maar 20 bonnetjes te krijgen voor 5 euro. De persoon achter de kassa kan geen glimlach verbergen terwijl je zijn schuimwijn binnen kapt en het glas weer netjes neerzet. Je krijgt het deksel op de neus maar het was de wijn waard. Aan de toog probeer je het nog eens: 2 consumpties voor 1 bonnetje. Het zou je wel lukken want ‘je kent de barman’ maar helaas is ook hij streng. Gelukkig zijn er nog de vrienden die je maar al te graag iets aanbieden. Hoera!
Je loopt de wc even binnen voor verfrissing. Je werpt een blik in de spiegel en constateert dat je make-up van in betere tijden verdwenen is of op mysterieuze wijze uitgesmeerd is over heel je gezicht. Vermoedelijk hangt de helft aan iemand anders zijn gezicht in de zaal of aan iemand zijn kleren en loopt die nu nietsvermoedend verder te fuiven. Hoe fris je er wel niet uitzag als je thuis vertrok, des te walgelijker je er bijloopt na slechts 3 uur fuiven. De natuur is duidelijk niet in evenwicht....

Niet te geloven. Je opent teletekst, wil het nieuws lezen en daar zie je het dan weer staan: “Vliegtuig gekaapt”. Sinds 11 september 2001 is het een echte rage geworden. Bij elke aanslag die dezer dagen gepleegd wordt, wordt er terrorisme achtergezocht of een of ander indianenverhaal. Zolang het de kijker of lezer maar kan boeien.
Ik heb er niets op tegen eigenlijk. Men kan zijn eigen verhaal of interpretatie van de gebeurde feiten opmaken en er zich echt in verdiepen; je stelt je eigen theorie op, verkondigt die aan alle collega’s op werk en wacht dan af wie van je toehoorders je mening deelt en je hoopt natuurlijk dat dat het merendeel is. Alsof op het einde van de wedstrijd bekend wordt gemaakt welk verhaal klopt en wie gewonnen heeft. De winnaar krijgt dan uiteraard een enorme geldprijs en mag zijn winst verdelen onder de personen die hij overgehaald heeft van hetzelfde te geloven. Wat hebben we er toch een plezier in… misschien is het allemaal wat vergezocht.
De mens heeft niets liever dan rampen: bomaanslagen zorgen voor goedkope reisbestemmingen, mensen die van spanning houden... Mensen gaan er van houden. Ik moet natuurlijk eerlijk zijn. De weg naar een zalige vakantie in september volgend jaar lijkt nu iets minder moeilijk bewandelbaar voor mij. Bomaanslagen in Turkije, Turks passagiersvliegtuig gekaapt,… het zorgt allemaal voor goedkopere tarieven richting Antalya. En als hardwerkende student ontvang ik dat natuurlijk met open armen. Het is niet evident om als student zomaar een weekje Turkije te betalen om samen met je beste vrienden gezellig daar te gaan snorkelen en cocktails onder de zon te gaan drinken. We zijn toch allemaal profiteurs, nee? Zolang het drama een ver-van-mijn-bed-show is, kunnen we zonder schuldgevoel van de voordelen genieten.
De vraag is: kunnen we dit allemaal niet vermijden? Al die aanslagen, is dat allemaal wel nodig? Het antwoord is natuurlijk absoluut voor de hand liggend. We verdragen zo weinig van andere personen. Nog maar de reden van de kaping van dat vliegtuig spreekt voor zich: de paus zou een bezoek aan Turkije brengen en in één twee drie wordt er een vliegtuig gekaapt omdat er een paar niet mee eens waren. Een persoon die net geloof, verdraagzaamheid en respect hoog in zijn wit vaandel draagt, wordt buitengepest. Het geeft me een beetje een ontmoedigend gevoel. Wie welk land ook bezoekt, dat kan me niet zoveel schelen maar laat hen hun ding doen....

Een eenzame dans in een immense zaal.
Mensen staan maar wat te dansen en denken dat ze de tijd van hun leven hebben.. Maar was er iemand die wist wat er zich helemaal vooraan afspeelde? Buiten de organisator gerekend van dat alles, die zei dat het feestje wel al lang genoeg geduurd had, en dat het tijd was om de muziek stil te leggen en naar huis te gaan.. Neen, niemand had er oog voor.
Er is daar iets gebeurd. Buiten dat je twee mensen kon zien dansen in elkaars armen, de een misschien al wat meer beschonken dan de ander. Er was die vonk, die bijna zichtbaar was. Voor mij was ze zichtbaar: ik heb ze gezien, ik heb ze gevoeld, ik heb ze aangeraakt. Het was in een ratelbui, in een draai, in een halve ademhaling, in een ad fundum..slechts in die tijd kon het gebeuren.
Pas op, ik ga niet zeggen dat er geen ambiance was. Maar helemaal vooraan steeg de temperatuur door de trage bewegingen. En in mijn hoofd speelt alles zich in slow-motion af. We stonden er niet bij stil, maar vanaf dan zou niets meer hetzelfde zijn. Ik vergat dingen die ervoor gebeurd waren met anderen. Die anderen, die dus ook ergens anders waren en niet eens aan mij dachten. Maar wat kon het me schelen! Die pijnsteek zou pas later komen, wanneer ik mijn roes zou hebben uitgeslapen van slechts 2 wijntjes. Het had mijn hele brein aangetast. Slechts gedachten overmanden me helemaal. Ik wou niet meer denken aan ‘dat vroegere’. Ik had het toch niet meer nodig. Er was een ander iets binnengekomen, iets anders had op mijn deur geklopt. En die nieuwe vernieuwing kwam als geroepen. En misschien had ik ook wel geroepen, en heeft een soort van buitenaardse signaalontvanger deze kreet gehoord en erop gereageerd. Want misschien zie ik je zo wel: iets buitenaards. Ik kan moeilijk geloven dat het zo een toeval was. Alles was net op tijd, maar het verwarde me zelfs nog meer. En ik was eigenlijk op zoek naar het omgekeerde. Maar op zoek gaan is net hetzelfde als iets wegjagen....

Haar tranen smaakten zoet. Misschien, wie zal het ooit weten. Toch allesins hij niet, die haar die tranen berokkent had. Ze keerde zich weer naar het scherm van haar computer en wilde haar verhaal verder schrijven. Maar wie zou het lezen? Enkel zichzelf, die haar wou troosten door al die originele en eenzame woorden neer te typen? Wie zou haar kunnen helpen uit deze verdomde diepe put die blijkbaar enkel en alleen dieper werd. Maar het was haar schuld niet. Het was allemaal zijn schuld. Het liedje weergalmde in de ruitme waar de computer zachtjes stond te zoemen. Het lied dat ze zo typerend vond voor deze hele situatie. Ze moest huilen, ja ze moest vaak huilen bij de tekst van ‘The Googoo Dolls’ met Iris. Ze vond het vreselijk dat ze het weer uit zichzelf had opgezet, meer dan een jaar na de feiten die haar dat liedje hadden opgeroepen. Haar GSM ligt naast het toetsenbord. Het toetsenbord dat meermaals gebruikt werd door haar, voor haar verhaal en verdriet. Die GSM had haar de vorige nacht nog een bericht bezorgd. Een bericht waardoor ze de hemel kon kussen en te voet naar Australië zou lopen en terug, zonder het erg te vinden moe te worden. En deze dag had ze hem nog gezien. Het leek het vervolg van de dag ervoor. Weliswaar met minder gevoelens en signalen, maar tegelijkertijd toch meer. Ze had hem gezien en had gelachen. Ze lachte al de hele dag door. Maar was ze nu gelukkig? Wist hij dat ze gelukkig was geweest deze dag?
Ze was gelukkig, dat is een zekerheid. Maar hij wist het niet, of wou en kon het niet zien. Zijn blik gericht op steeds andere dingen dan haar, totaly gebroken en geraakt. Ze was ontroerd door de glimlach die hij haar geworpen had, maar gebroken door alles en alles wat er de voorbije drie harde jaren was gezegd en gebeurd. Maar nu was ze gelukkig, en leefde in een extase van hoop! Ze wou de hoop niet opgeven. Zoals een leerkracht eens zei: Laat de droom niet varen, ga ervoor! Dat had ze gedaan. Maar dat had ze nooit gedaan als ze wist welke gevolgen het had gegeven. Ze was gekwetst! En niemand zou het begrijpen. Maar niemand zou ooit kunnen raden of nog maar zelfs denken dat die twee, hij en zij, een band hadden. Een speciale band. Een band die nooit zou verbroken worden, ook al had hij haar duizendmaal pijn gedaan.
Haar dromen werden steeds wilder en wilder. Allemaal dankzij gisterenavond. En zelf werd ze zeer wild! Ze kon het niet meer aanzien: hij helemaal vrij, en zij helemaal vrij. Dat was gewoon te perfect om te kunnen. Het had zo lang al geduurd voor ze beiden vrij waren, en de kans er was dat ze samen verder zouden gaan! Ze wilde hem zou graag kussen. En na die 3 jaren en een half van een speciale band, was het er nog steeds niet van gekomen. Maar gisterenavond stonden ze er zo dicht bij, als haar vriendin er maar niet had bijgestaan. Ze vervloekt de plaats waar ze toen stonde, toen hij haar hals kuste. Maar ze zal de plaats eveneens aanbidden waar ze stonden en voor eeuwig koesteren. Als later een demente vrouw, met geen enkele capaciteit meer tot zelfstandig denken en lopen, er terug aan zal denken, aan een plek in de regen, tegen de muur, naast haar fiets, zijn lippen in haar hals.
Die droom wou ze verderzetten. En niemand zou haar kunnen tegenhouden. Ze wil het, en ze wil het al zo lang. Dat weet hij. Maar zal hij het zelf ook ooit willen? Ze hoopt steeds meer en meer, maar ze huilt ook steeds meer en meer. Ze wil haar ogen niet meer sluiten om te voorkomen dan ze weer valt in die diepe put. Ze houdt haar ogen strak open en is zichzelf. Als ze iemand anders was, zou ze geen kans meer hebben bij hem. Haar God. Zal ze nu bij hem zijn, over een week, een maand, een jaar, een eeuw? Ze weet het niet, maar ze is vastbesloten erachter te komen! En geen levend wezen dat haar zal kunnen weerhouden van erachter te komen en van hem te beminnen tot het einde der tijden....