Twijfel

Haar tranen smaakten zoet. Misschien, wie zal het ooit weten. Toch allesins hij niet, die haar die tranen berokkent had. Ze keerde zich weer naar het scherm van haar computer en wilde haar verhaal verder schrijven. Maar wie zou het lezen? Enkel zichzelf, die haar wou troosten door al die originele en eenzame woorden neer te typen? Wie zou haar kunnen helpen uit deze verdomde diepe put die blijkbaar enkel en alleen dieper werd. Maar het was haar schuld niet. Het was allemaal zijn schuld. Het liedje weergalmde in de ruitme waar de computer zachtjes stond te zoemen. Het lied dat ze zo typerend vond voor deze hele situatie. Ze moest huilen, ja ze moest vaak huilen bij de tekst van ‘The Googoo Dolls’ met Iris. Ze vond het vreselijk dat ze het weer uit zichzelf had opgezet, meer dan een jaar na de feiten die haar dat liedje hadden opgeroepen. Haar GSM ligt naast het toetsenbord. Het toetsenbord dat meermaals gebruikt werd door haar, voor haar verhaal en verdriet. Die GSM had haar de vorige nacht nog een bericht bezorgd. Een bericht waardoor ze de hemel kon kussen en te voet naar Australië zou lopen en terug, zonder het erg te vinden moe te worden. En deze dag had ze hem nog gezien. Het leek het vervolg van de dag ervoor. Weliswaar met minder gevoelens en signalen, maar tegelijkertijd toch meer. Ze had hem gezien en had gelachen. Ze lachte al de hele dag door. Maar was ze nu gelukkig? Wist hij dat ze gelukkig was geweest deze dag?

Ze was gelukkig, dat is een zekerheid. Maar hij wist het niet, of wou en kon het niet zien. Zijn blik gericht op steeds andere dingen dan haar, totaly gebroken en geraakt. Ze was ontroerd door de glimlach die hij haar geworpen had, maar gebroken door alles en alles wat er de voorbije drie harde jaren was gezegd en gebeurd. Maar nu was ze gelukkig, en leefde in een extase van hoop! Ze wou de hoop niet opgeven. Zoals een leerkracht eens zei: Laat de droom niet varen, ga ervoor! Dat had ze gedaan. Maar dat had ze nooit gedaan als ze wist welke gevolgen het had gegeven. Ze was gekwetst! En niemand zou het begrijpen. Maar niemand zou ooit kunnen raden of nog maar zelfs denken dat die twee, hij en zij, een band hadden. Een speciale band. Een band die nooit zou verbroken worden, ook al had hij haar duizendmaal pijn gedaan.

Haar dromen werden steeds wilder en wilder. Allemaal dankzij gisterenavond. En zelf werd ze zeer wild! Ze kon het niet meer aanzien: hij helemaal vrij, en zij helemaal vrij. Dat was gewoon te perfect om te kunnen. Het had zo lang al geduurd voor ze beiden vrij waren, en de kans er was dat ze samen verder zouden gaan! Ze wilde hem zou graag kussen. En na die 3 jaren en een half van een speciale band, was het er nog steeds niet van gekomen. Maar gisterenavond stonden ze er zo dicht bij, als haar vriendin er maar niet had bijgestaan. Ze vervloekt de plaats waar ze toen stonde, toen hij haar hals kuste. Maar ze zal de plaats eveneens aanbidden waar ze stonden en voor eeuwig koesteren. Als later een demente vrouw, met geen enkele capaciteit meer tot zelfstandig denken en lopen, er terug aan zal denken, aan een plek in de regen, tegen de muur, naast haar fiets, zijn lippen in haar hals.

Die droom wou ze verderzetten. En niemand zou haar kunnen tegenhouden. Ze wil het, en ze wil het al zo lang. Dat weet hij. Maar zal hij het zelf ook ooit willen? Ze hoopt steeds meer en meer, maar ze huilt ook steeds meer en meer. Ze wil haar ogen niet meer sluiten om te voorkomen dan ze weer valt in die diepe put. Ze houdt haar ogen strak open en is zichzelf. Als ze iemand anders was, zou ze geen kans meer hebben bij hem. Haar God. Zal ze nu bij hem zijn, over een week, een maand, een jaar, een eeuw? Ze weet het niet, maar ze is vastbesloten erachter te komen! En geen levend wezen dat haar zal kunnen weerhouden van erachter te komen en van hem te beminnen tot het einde der tijden.

verdriet geluk hoop geluk hoop

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.8 met 6 stemmen 1.210