Alle inzendingen over emoties

Hoop doet leven, eerlijk waar. Ik overleef kanker en al klinkt het naar: niet meer kunnen schrijven: zou ik niet overleven.…

Zittend aan de zijkant omdat de bus met kinderen wel vertrok zonder mij, er was geen geld voor het schoolreisje en dus bleef ik op school alwaar een leerkracht die eveneens achterbleef zich die dag over me ontfermde. Zittend op de stoep, omdat er niemand thuis was en er buiten gewacht moest worden voordat er iemand de deur open deed. Zittend…

Zeven en een half jaar heb ik hier mijn best gedaan, vanaf 2008 welteverstaan, ik keek de boel nog even na, maar omdat heimwee me overviel, besloot ik er nog 1 x over te schrijven.…

Lees een berichtje van mijn vriendin: 'Heb zojuist rozen geschikt in een vaas, als je van dichtbij kijkt, zie je in het midden drie harten'. Kippenvel staat op mijn rug. Heb zojuist de sleutel gekregen van het huisje waar ik ga verblijven. Een sleutelhanger met daarop drie harten omgeven door roosjes. School is uit. Van verre komen er honderdvijftig…

Vandaag ben ik niet zo in m'n hum, niet is m'n sas, evenmin zit ik echt lekker in m'n vel, wat een klinkklare onzin zit ik hier toch te typen. Maar weet je, ik ben vooruitlopend op: wat weemoedig aan het worden want ineens begrijp ik wat het betekent als mensen niet zo lekker zijn in de komende herfst veel beter. Mensen met de winterblues, mensen…

31. Terug in Nederland uit Benidorm is het voor mij duidelijk… Iedere keer wanneer ik een nieuwe start wil maken in mijn leven breekt het af nog voordat ik er goed en wel aan ben begonnen. Mijn zware verleden achter me laten, wat ik zielsgraag wil, is onmogelijk. Ook al vlucht ik naar de andere kant van de wereld, viezigheid en smeerlapperij zullen…

Een optocht van auto's komt mij tegemoet op de snelweg naast mijn huis. Vanuit mijn hoge uitkijkpost, vanachter mijn bureau, observeer ik hun koplichten die oplichten in de donkerte, waarna de voertuigen passeren en hun weg vervolgen. Is ons leven hiermee niet vergelijkbaar: een kort, hel verlicht moment tussen oceanen van eeuwige duisternis? Enkele…

Op het driehoekige plein in het hart van de stad, dat ingeklemd ligt tussen gastvrije en representatieve restaurants met vriendelijk, attent en meelevend personeel, hebben we elkaar ontmoet, in de herfst en in de herfst van onze levens. Een veldslag als een pestepidemie had huisgehouden in onze familie en de gelederen gedecimeerd en wij, de kennelijk…

Altijd als zij het papier te voorschijn haalde met daarop de details van de erfenis, de opsomming van de erfstukken, geschreven in haar elegante, keurige en wellicht "flamboyant" te noemen handschrift, dat nooit veranderd was tijdens haar leven, sprongen de tranen mij in de ogen. Het was, juridisch gezien, in de juiste vorm gegoten, zo beweerde ze…

Op een mistige, nog nevelige en koude avond in het vroege voorjaar van het jaar 2015, heb ik koers gezet naar een Wijkcentrum om een avond voor zogenaamde "hooggevoeligen" en "liefdesverslaafden" bij te wonen. Mijn gesprekspartners hebben al plaatsgenomen op de oranje en rode skai banken in het halfduister van een zaaltje en het blijkt de bedoeling…

Tenminste dat dacht ik dan toch, wat je niet hebt, kun je niet geven, wat je niet leert kun je niet doorgeven, wat je niet meekrijgt, tja, zo kan ik oeverloos doorgaan over dingen die je al dan niet meekrijgt tijdens en gedurende je opvoeding. Dat schept verwarring niet in de eerste plaats voor bijvoorbeeld mijn persoontje maar ook voor de mensen om…

22. Meester heeft door dat ik bij hem in huis woon. Nadat ik jarenlang het gevoel heb gehad onbelangrijk te zijn en onzichtbaar te moeten zijn, is dat een nogal verwarrende ontdekking. Vooral als er andere mannen in de buurt zijn, laat Meester duidelijk merken dat hij mij kent. Maar het voelt niet goed. Ik vind zijn aandacht niet prettig.…

Jaren erna mocht ik corresponderen met 'hem'. Af en toe kwam hij op bezoek en dan gingen we meestal wandelen om even van huis te zijn. Ik denk dat ik wel meer dan 100 brieven van hem ontving en andersom. Hij heeft mijn brieven nog, dat weet ik. Enfin, mijn leven ging door en vooral de jeugdvereniging van de kerk was belangrijk. Daar ontmoette…

Een paar jaar later hadden mijn ouders het druk met van alles. Mijn moeder ging 's avonds naar de vrouwenbeweging en mijn vader had cursussen om hogerop te komen. Omdat mijn moeder eerder wegging dan mijn vader, stopte hij mij in bed. Ik zie hem nog op de rand van mijn bed zitten en dat hij vroeg of ik nog zalf nodig had voor mijn schrale billetjes…

Er zijn soms van die dagen dat je o zo verlangt naar de zon. Maar ik had in mijn depressie, dat ik de zon niet eens wilde zien. Van binnen voelde ik me koud en had nergens behoefte aan. Ik kroop vaak in bed, moe of niet moe, maar meer uit een gevoel van veiligheid. Ik praat over de jaren '90, toen had ik nog een vaste telefoon. De stekker deed…

13. Mijn ouders hebben weinig aandacht voor mij, maar des te meer voor allerlei mensen in hun omgeving. Regelmatig en vooral ’s avonds in de weekends komen er veel mensen over de vloer. Dat zijn luidruchtige avonden met veel drank. Als ik van het lawaai niet in slaap kan komen, ga ik wel eens boven aan de trap zitten luisteren. Dat kan ik ongezien…

Aan veel dingen in het leven hangt een emotioneel gewicht.…

Met een schuldgevoel liep hij rond. De beelden te erg voor woorden. Prachtige authentieke mensen, zonder huis in een door een aardbeving getroffen land. Bekende Nederlanders hadden makkelijk praten, zelf geld genoeg om rond te komen, maar hij stond al maanden rood. Werkeloos en door de crisis getroffen, op alles bezuinigen, geen frisdrank meer maar…

Eigenlijk is dit het vervolg van mijn vorig verhaal op deze site, en hoe! Ik heb eergisteren mijn middelste dochter ontmoet, na 9 jaar! Samen met mijn oudste dochter en haar man ben ik afgereisd naar mijn jongste dochter en haar man en 2 kleinkinderen. Het was een MEGA ontmoeting! Een beetje onwennig even, maar we keken elkaar aan en toen kwam de…

Ik kom haar al jarenlang tegen, ze bewandelt dezelfde paden. Staat stil waar ik een fotomoment zie, een groet in het voorbij gaan. Zij fluistert een cipres en vraagt om geheimhouding, niet verder vertellen. Die boom is dus omgevallen, ik weet nog dat ik haar vroeg niet zo hard te duwen. Ze reageerde met een glimlach. Vandaag zat ik zomaar naast…

Ooit heb ik mijn drie dochters los moeten laten. Dat is inmiddels al ruim 20 jaar geleden, omdat ik uit liefde voor hen het beste voor ze koos. Vanwege een nogal bewogen echtscheiding, waaruit allerlei ellende ontstond, ten nadele van mij, die ik psychisch niet meer aankon. De raad van kinderbescherming vond mij een goede moeder, maar ik moest…

Het waren haar lievelingsboeken: een boek met "cocktails"; badinerende stukjes die vooral ook over het huishouden gaan en wat daarbij zoal komt kijken en een boek met Franse recepten van Heleen Halverhout. Het waren de boeken van mijn overleden moeder en ach, als ik hun bladzijden zo opsla, dringen de tranen achter mijn ogen; hoe ging ze op in…

Het is op die desolate, duistere zaterdagavond, kort voor jouw dood, geweest, moeder!, dat we naar die cafetaria gegaan zijn waar mijn tranen vloeiden en stroomden; mijn tranen die je me verbood, die ik me van jou moest ontzeggen..... Waar ben je nu? Zal ik je eens weerzien zoals ik je vaak zo levendig zie in mijn dromen? Op de foto vóór me lach…

Op een nog koude februarimorgen waarop een bleek zonnetje de wereld overspoelde werden wij opgeschrikt door luide kreten van onze buurvrouw en medebewoonster van de tweede verdieping. De moeder houdt in het trapportaal het kindje, het lieflijke, speelse en mooie meisje als een slappe pop in de armen en krijst: "Buurvrouw!, buurvrouw!" Het meisje…

Er ligt een wereld van verschil tussen hemel en aarde bewegen, de woorden in allerijl. Misschien wel om op de hoogte te blijven van wat er zich afspeelt binnen de benauwde kom...is het daarom, lieve kippige liplezer, dan ook een mooie gelegenheid die zich voordoet, als geen ander. Van ophouden weten of laten we soms te weinig door schemeren? Dan is…

In de jaren was een man met een grijs kabouterbaardje me op gaan vallen op het perron; door zijn typische loop, maar vooral door het plastic tasje in zijn hand. Het was al jaren hetzelfde tasje! Maar die dag zag ik iets, er was er iets veranderd. Maar wat? Zijn gang was nog steeds typisch. Toen ik wat beter keek zag ik dat het plastic tasje gesneuveld…

De fotograaf koos waarschijnlijk een turquoise achtergrond om een en ander nog wat op te vijzelen. De foto die het resultaat is van zijn inspanningen toont mijn verouderde gezicht met haar kwetsbare uitdrukking en de schijnbaar ernstige of chagrijnige, maar onopgesmukte trekken die weergeven dat het hier om een "open boek" gaat waarin alles te lezen…

Zo moeilijk is het nou ook weer niet hoor. Om te beginnen al niets te zoeken hier en vluchten, dat kan echt niet meer...de man komt uit Benin. Maar wel binnen afzienbare tijd al een bekende bij de politie, wegens mishandeling. Verbijsterend, niet waar? Van akte, zo was getekend. Als notoire leugenaar weliswaar, maar dat mocht de pret niet drukken.…

Als de dagen donker zijn en het hart verkeert in pijn, volg dan een pad naar een bos, geniet van de kracht die het uitstraalt. Zet je neer in het zachte mos, voel de warme stralen gefilterd door bladeren. Verwonderd en bijzonder is het gefluister van de bladeren, ze geven rust in het verwarde hoofd. Het verdriet wordt vervangen door een blij zacht…

In deze tijd is het soms lastig om te zeggen: 'Je hoeft niet bang te zijn'. Voor dat je het weet ligt het gevaar om de hoek! Ik ben in mijn leven vaak bang geweest en terecht. Sommige dingen en/of situaties, daar praat ik liever niet meer over, te heftig. Ach, als je mijn naam intypt, kom je wel meer aan de weet. Maar ik kwam dit lied tegen van…