Alle inzendingen over ziekte

Met onrustgevoelens zat ik veertien dagen geleden tegenover mijn huisarts. De dokter onderzocht me en zei: ''Het is je eigen schuld, Niesse. Hoeveel borrels drink je?'' ''Voor het warm eten krijg ik van kenau Alie één borrel en na het journaal nog een kopje thee en om tien uur naar boven. Eerst geef ze mij nog een lepel levertraan en dan onder…

Het huis en de praktijk van de arts liggen aan een stille straat, niet ver uit de buurt, op korte loopafstand en een wijnrode deur verschaft toegang tot de wachtkamer. In deze stille, vredige en vreedzame contreien is (nog) niets te merken van de grenzeloze verbijstering en hysterie die de wereld teisteren; de medische zorg is toegankelijk en volop…

Capgras - een misselijke sluipmoordenaar - vreet alles op, de titulatuur inclusief het gezonde verstand, elke logica in het denkvermogen ontbreekt. Hoe vindt de besmetting plaats? Frappant is het dat als het ene verhaal, met de drama queen, is afgelopen, het zelfde verhaal door een andere persoon, de drama king, wordt voortgezet. Nog frappanter is het…

Toen ik nog in het dorp woonde, wandelde ik vaak naar het einde van de straat om te genieten van het groene landschap. Het was wel oppassen geblazen voor Annemarie, een magere vrouw van in de vijftig met rood haar. Op een keer toen ik haar huis voorbij liep, hoorde ik achter mij een harde plons. Ik keek achterom en zag Annemarie boven voor het raam…

Pletmachine achter de rug, dan moet je na een paar dagen wel weer terug, want de uitslag, tja dat weten we: daar moet je meestal op wachten. Inmiddels al een geroutineerd persoon kom ik bij de balie, wordt omhelsd door de verpleegkundige die me inmiddels al zes jaar meemaakt, dat kweekt en geeft een band hè? Dat is het prettige van het hele verhaal…

In de bibliotheek kun je van alles vinden van alles wat ik was er met coby die grote mevrouw we lazen wat en fietsten er naar toe vroeger werkte ik ook in de bieb en nu las ik de donald duck ik ben bij ggz friesland en heb een voucher voor coby schrijf ik dit verhaaltje uit het land der letteren waarvoor ik vroeger heb geleerd nu heb ik hulp…

Zij zag de meeuwen niet die joyeus rondcirkelden bij het venster. Zij zag de witte, pluizige, trage wolken niet niet die rustig voortdreven boven de stad zoals altijd al en zoals tot in lengte van dagen. Zij had geen aandacht voor de paarse kopjes van de krokusjes op hun fragiele steeltjes in het vroege voorjaar. Zij rook de geur van vers brood niet…

Het blijft toch een bizarre gebeurtenis. Oog in oog met de caissière van mijn supermarkt leg ik verantwoording af over de aanschaf van mijn paracetamol. Overdonderd door de monoloog met standaard informatie die de tiener me geeft, moet ik er aandoenlijk hebben uitgezien. Wanneer ze me vraagt of ik bekend ben met de informatie, waarvan mijn hersens werkelijk…

Er zijn in ons land veel, heel veel mensen die een nierprobleem hebben, niet zomaar een probleem dat eventueel op te lossen is met een pilletje of prikje, nee, als je een nierpatiënt bent en je nieren doen het slecht tot zeer slecht, is dialyse de enige optie om nog een beetje op de been te blijven. Mensen / patiënten moeten de deur uit om gemiddeld…

Gewoon 1 februari, een normale maandag voor de meeste mensen en ik maak weer rariteiten mee...twee weken geleden begon ik een afspraak te maken voor mijn eega bij de oogarts, op drie keer rollen van ons huis af, daar staat het ziekenhuis. Twee weken terug werd me verteld dat ik over twee weken terug moest bellen en afgericht als ik ben, bel ik vanmorgen…

De mensen in de wachtkamer lijken te blaken van bloeiende gezondheid; niets schijnt er met hen aan de hand te zijn, hoewel ze, gezien hun doktersbezoek, ongetwijfeld geheime kwalen met zich meedragen. Op het wrakke tafeltje liggen enkele tijdschriften; glossy magazines; een blad over auto's en een over koningshuizen; op de gladde, gekleurde bladzijden…

Soms twijfelt een mens aan zichzelf soms terecht en vaak niet want wat gebeurt er wanneer je een afspraak in het ziekenhuis moet maken? Men vraagt standaard je geboortedatum. Begrijpelijk. Als ze dat in beeld hebben, vragen ze je adres, je telefoonnummer, je postcode, allemaal nummertjes. Nou begrijp ik BEST wel dat ze checken, nog eens checken…

Zondagmorgen, eega heeft het benauwd (COPD), hoest tot ie groen en ellendig ziet, ik bel eerst dochterlief en dan toch maar de HAP, ik hang twintig minuten in de wacht want tja, een stem zegt wel elke 15 seconden dat ik op de 1 moet drukken als ik in levensgevaar ben, maar dat is in mijn ogen niet het geval...dus ik hang, met recht. Niet meer aan een…

Hij slaat weer toe de onverslaanbare moordenaar, Staat op de hoek te wachten: Als het ware klaar: Om toe te slaan Geen geweer geen pistool Geen bom of anderszins, Neen: deze moordenaar Staat ongezien te wachten op de grote kans, Niemand ontspringt hieraan de dans: de dans van die onvoorspelbare Moordenaar, die kanker heet.…

Met de blauw-dooraderde handen neemt ze het tablet witte chocolade aan en stopt ze het haastig in het aandoenlijke, versleten handtasje, gekocht in een kringloopzaak, als wil ze er een wintervoorraad mee aanleggen. Diezelfde handen grijpen de mijne met een wanhoopsgebaar als ze beweert dood te willen en haar gezicht verkrampt en verkreukelt in een grimas…

Ze zeggen: hoop doet leven maar: waarom wordt dan zo vreselijk vaak de Diagnose "ongeneeslijke kanker" gegeven? Dan kun je HOOP toch wel vergeten?…

In Berkel-Enschot liggen, ingebed te midden van het weelderige groen van de eerste, om onbekende redenen fors vervroegde zomerdag, de luxueuze villa's met carport en al even luxueuze auto voor de deur. Individuele levens en lotgevallen ontrollen zich schijnbaar onafwendbaar binnen de solide muren van ieder individueel bastion, binnen ieder uniek brandpunt…

Van de Soestdijkerstraatweg en van het ziekenhuis had ik mij een voorstelling gevormd in mijn verbeelding die in het geheel niet in overeenstemming bleek te zijn met de werkelijkheid. Deze werkelijkheid heeft na mijn bezoek de plaats ingenomen van mijn fantasierijke voorstelling. Ons brein koppelt willekeurig ideeën en voorstellingen aan elkaar zodat…

Als ik het goed begrijp, is leven een risico. U bent dan wel onwetend geboren en opgegroeid. Nu u volwassen bent krijgt u er van langs! Zeker wanneer u een koutje heeft gevat. Of wanneer u echt iets onder de leden heeft. Of, zoals mijn eigen huisarts mij toesnauwde: 'Weet u wel dat het van uw Eigen Risico afgaat?' Ineens had ik hem. De buffer…

Oktober, op de valreep vanwege de borstkanker-maand. Het gebeurt namelijk OVERAL. Een persoonlijke column, nou is een column eigenlijk altijd persoonlijk maar de onderwerpen verschillen nog al, dat heeft alles te maken met het gekozen onderwerp en dat betreft ditmaal mezelf, want tja, nare dingen gebeuren niet alleen bij de buren, maar ook bij ons…

De koffiezet op E331 werkt altijd. Geen posten, geen vrije momenten, geen rustige uren. Elke dag, constant, duwen er honderden mensen op de zwarte knop. Mild. Sterk. Water voor thee. Een klik, een sis, een stroom. Het veel te dunne, papieren bekertje wordt gevuld. Auwtch, te heet. Een voorzichtige slok, even uitblazen en kalm roeren. Een bakje welverdiende…

Het werd oktober. Liselore zag haar voormalige tovertherapeut in het populaire tovercafé op het stadsplein. Veelkleurige slangen kropen langs de muren en om de poten van tafels en stoelen. Dolfijnen zwommen langs de ramen en zwaaiden vrolijk naar heksen en tovenaars buiten. Draken en eenhoorns lagen her en der tussen de tafels. Bij veel stoelen hield…

Ik schrik wakker van het snerpende gepiep van mijn wekkerradio. Behendig zwaai ik met mijn rechterarm naar het kladblok op het nachtkastje. Grijp het. De pen valt op de grond. Als ik met links onder het stoffige bed tast, is het weg. Vervlogen. De droom. Gisteren ook al dat brood vergeten. Nu weet ik het zeker: ik ben dement! Ik sprint naar mijn…

Alzheimer Als ik een ding mis Is het dat ik niets mis En dat mis ik…

Eens ontmoetten en omstrengelden de takken van de bomen in de Dillenburglaan elkaar boven de langgerekte straat, dichtbij mijn huis. Maar de bomen zijn "gekandelaberd"; nu zijn er nog slechts kale stammen die ieder een verschillende, merkwaardige en zonderlinge uitwas van gebladerte dragen. De bomen zijn beroofd van hun tooi, van hun pracht, van…

Hij is al een hart-patiënt, maar heeft ook COPD, de letters staan kort gezegd voor een ongeneeslijke longziekte. De ene keer is het erger dan de andere keer en hij moet altijd uitkijken: elk zuchtje wind levert hem een koutje op, dat koutje gaat doorgaans over in het grovere geschut en zo tobt ie alweer anderhalve week met hoestbuien en nachtelijk ongerief…

Toch zijn er ook dingen die gebeuren met minder impact, met meer menselijkheid en met meer gevoel waarmee ik dan weer niet de 24 uurs aanwezigheid van pijn bedoel, want die is er nog steeds, is ook niet zomaar weg. We (ikke dus) moeten geduld hebben en zo bezit ik mijn ziel in lijdzaamheid, wat een prachtige zin in een minder prachtige periode.…

Inmiddels een borst armer, met aardig wat pijn, want zo blijkt: wanneer je bestraald bent is dat gebied extra gevoelig, niet alleen verloopt dan de genezing moeizaam, maar het duurt allemaal langer. Nou duren dit soort dingen altijd langer, maar je kunt er niks aan doen, lijdzaam afwachten tot het minder wordt. En wat is dan het beste in dit geval?…

En dan begin ik met de sessie van radioactieve troep die moest worden ingespoten, dat gebeurde natuurlijk ook maar zoals we intussen al weten, gaat bij mij maar weinig tot niks " normaal" zal ik maar gewoon zeggen. De inspuiting, ja hoor dat lukte die dokter uitstekend, deed verrekte zeer, maar ach: wat zijn nou twee prikjes? Niks toch? Behalve…

Dan is het maandag na een weekend van de Tour die voorbij ons huis kwam, dochter die met man en kinders nog even aankwam, de tour ook vandaag weer start want tja drie weken zijn drie weken en om half twaalf is de date met de chirurg voor alle uitslagen en een plan de campagne. Eerst nog eventjes de oedeem fysio-afspraak want tja alles gaat gewoon…