Alle inzendingen over afscheid

Ik kwam hem tegen in de supermarkt. Aanvankelijk herkende ik hem niet doordat zijn mondkap de helft van zijn gezicht in beslag nam. Zijn kale kruin torende er bovenuit. Vijf jaar vóór dit tijdstip had de Weense muziek weerklonken in de aula van het Crematorium waar we afscheid hadden genomen van zijn vriend, de fotograaf, mijn trouwe en oprechte kameraad…

“Zul je me missen”, vraag ik zacht. Mijn hand strekt zich naar je uit, zonder je aan te raken. Het dichtbij lijkt nu zo ver. “Zul je me missen, zoals ik nu al voel dat ik jou missen zal? Elke dag een beetje meer. Het zal raar zijn om goedemorgen te zeggen zonder antwoord te krijgen. De kat zal je zoeken, weet je. Ze is immers gewend om ‘s morgens…

Dat Lonneke Slöetjes (30) haar loopbaan heeft beëindigd betekent verdiende rust voor Lonneke maar een zeer ernstige tegenslag voor de ambities van het Nederlandse vrouwenvolleybal. Zonder superspeelster Lonneke lijkt een top-3-positie op internationale toernooien praktisch uitgesloten.…

...en zo herinner ik me hoe ik hen, de allerliefsten, mijn goede ouders die sinds lange tijd niet meer te midden van de levenden verkeren, naar hun laatste domicilie en mijn laatste ouderlijk huis, namelijk de aanleunwoning, gesitueerd in een stille buitenwijk, bracht en hen het beeldje cadeau deed.... Het was een klein beeldje uit lichtgrijs marmer…

Daar wachtte ze nog op mij, dag aan dag, jaar aan jaar; op mij, de dochter, haar kind dat ze zozeer liefhad; in de aanleunwoning die tot mijn laatste ouderlijk huis geworden was. En daar nam ik afscheid, avond aan avond, telkens weer, als nacht, duisternis en eenzaamheid mij aangrijnsden en ik in huiveringwekkende en angstaanjagende twijfel, onzekerheid…

Al moet de kerst haar intrede nog doen, oudejaarsdag knabbelt al een poosje aan een ieders hoofd, niet in het laatst bij de mensen die zich een vuurwerkshow hadden voorgesteld, tja, helaas dus! Kijk, de kerst is in huize T al een maand lang zichtbaar, al was het alleen al omdat je verder niks grappigs buiten ziet, behalve vanmorgen toen een koolmeesje…

Fiebie was een wonderbaarlijk katje, dat als baby’tje in de keuken van goede vrienden direct voor mij koos. Ik zal het niet hebben over hoe lief ze was, of hoe mooi haar vacht. Ook niet over de muizen, en de enkele vogels en de ene vleermuis die ze gevangen heeft en achteloos levend in huis achterliet. Ze is nu dood, maar leeft voort, ergens, bijvoorbeeld…

Jouw graf zal ik nooit kennen of bezoeken. Je zult sterven op je stromatras zoals je zozeer wenste en aan de kant van de weg, aan die onbekende Afrikaanse landweg, zal een eenvoudig, schamel en armoedig houten kruis aangeven dat je eens leefde en dat je mijn hart en ziel in bezit genomen hebt en meegenomen hebt naar je verre land en dat het met jou…

Op de zevenentwintigste januari, de dag van jouw verjaardag, kwam de familie gewoonlijk bijeen in het oude huis; mijn geboortehuis. Feestelijk gebak werd bij die gelegenheid geserveerd en meestal bracht ik je een azalea met sneeuwwitte bloemen, jouw favoriete plant. De collega's zijn jou nooit meer in het verpleeghuis komen bezoeken en onze oom…

Het kan u niet ontgaan zijn maar de voetballer Maradona is overleden. Sneu voor de Argentijnen en de Napolitanen die hem tot God hebben gebombardeerd. Ach, echt een verrassing was het natuurlijk niet, Diego was aan het balanceren op het levenskoord en was dat misschien al lang moe. Eerlijkheidshalve doet het mijn veel minder dan de dood van Johan…

Enkele dagen geleden belde mijn broer me ‘s morgens vroeg. Ik vreesde gelijk het ergste. Alhoewel het was niet direct aan z’n stem te horen. Maar als een familielid zo vroeg belt wat nooit gebeurt, dan is er iets goed mis. We bellen elkaar eigenlijk, als het niet wordt vergeten, alleen met verjaardagen, uitzonderingen daargelaten. Ach, wat moet je elkaar…

Al eerder hadden we het plakkaat op de deur van je slaapkamer bevestigd: wat moest er gebeuren als het onverwachte, ongewenste en onheilspellende dat we nooit wensten, zou gebeuren? We hadden nog vruchtenbowl, geschonken in het hoge glas, gedronken. Je had nog gevraagd hoe laat het was. "Zeven uur", had ik geantwoord. "Een mooie tijd", had je…

Op die storm volle zondagen, dat blaadjes met een noodgang de bomen uitvliegen alsof ze haast hebben, de dag begon met regen, die inmiddels gestopt is dat dan weer wel maar het er niet aanlokkelijk op maakt om eruit te gaan, juist zo’n zondag, waarop ik niks moet, niks hoef en wel alles mag? Oké, in redelijkheid dan natuurlijk, maar zo’n dag maakt…

In mijn zwarte vitrinekast met de glazen deuren staat het beeldje, misschien aangeschaft op een rommelmarkt, voorstellende twee volumineuze vissen. ZIJ schonk het mij, ZIJ die nu de "verkorte" weg naar de dood in versneld tempo wenst te bewandelen en zij heeft er ongetwijfeld onze Rubensiaanse vrouwenlichamen mee willen symboliseren die wij vaak overgaven…

Mijn broer en ik zijn op bezoek bij onze moeder in het verpleeghuis. We hebben net een ommetje gemaakt, stappen gedrieën haar kamer binnen. Achter mij gaat de badkamerdeur open, snel spring ik opzij. Verbaasd kijken we wie erachter vandaan komt. Een man in een rolstoel heeft zojuist gebruik gemaakt van haar wc. Hij draagt slechts een overhemd. Als hij…

Hij kan het gemis zo mooi verwoorden, dat men er niets van wil missen.…

Wat een gekke wereld toch. Maakten we ons een poos geleden druk over degenen die een boerka droegen. Maken sommigen zich nu druk over het feit dat sommigen weigeren een mondkapje te dragen. Toppunt van opportunisme?…

Je portret in grijstinten staart me als het ware aan vanaf de wand alsof je mond ieder moment zou kunnen gaan bewegen in een gesprek en je woorden tot me zou kunnen richten; alsof je je handen nog een keer uit zou kunnen strekken; je blauw-dooraderde handen die mij eens hebben gestreeld.... Maar je kijkt als het ware mijn kamer in met nietsziende…

Nog koester ik het kleine portretje in het fotolijstje van de man die daar zo vrolijk en charismatisch is afgebeeld als een dansende godheid, mijn lang verloren kameraad en wonderlijke vriend die heeft gesproken over "diepe vriendschap" en over "samen zijn" maar die mij in vertwijfeling heeft achtergelaten en die nu verblijft in verre, onnaspeurlijke…

Mijn mooie laptop is bezweken en is nu gedumpt op een stortplaats en ik betreur ons afscheid. Bij gebrek aan kameraden en vriendschappen was het apparaat mijn "true companion" met haar uitgebreide en ingewikkelde capaciteiten als van een menselijk brein en voor "onze" site typte ik er mijn schrijfsels mee uit. Ze was een geschenk van een trouwe…

We waren eens collega's; jij de fotograaf, ik de journaliste en we liepen zij aan zij en lachten en huilden met elkaar. Je droeg nog je chique colberts, bonte overhemden en kleurige stropdassen.... Achter de huizen verscholen in de Anselmusstraat woonde je met je vriend, die in vertwijfeling achterbleef. "We zijn maar één dood verschuldigd",…

Met de inkt uit de inktpot die regelmatig bijgevuld werd uit de grote fles en die afgeveegd werd aan de tijdens de handwerkles vervaardigde inktlap die in het midden gesierd werd door een knoop en met de kroontjespen moet ik in mijn tiende levensjaar het gedicht genoteerd hebben dat mij nu zo'n verdriet doet en zo ontroert. Het gaat over een oude…

.....en toen zei ik haar; verklaarde ik haar dat ik niet meer naar Dongen zou komen; dat ik het zelf moeilijk had en dat ik haar niets meer te geven zou hebben....Haar kale kamer had mij niets meer te zeggen, evenmin als haar onheilspellende, onverklaarbare en onachterhaalbare geestesziekte.....Ik wilde nooit meer uitkijken op haar trieste, lusteloze…

Uit verre verten ben je gekomen; uit de verste verte..... In de nacht ben je gekomen; om afscheid te nemen? Heel de magie van mijn jongere jaren herleefde; van de jaren, doorgebracht met jou. Is het afscheid gekomen in de nacht? Heeft de schimmige taal van mijn onderbewustzijn gesproken en je gestalte ten tonele gevoerd?…

Het sobere afscheid van Van Nieuwkerk van DWDD maakte misschien wel meer indruk dan allerlei opgeblazen taferelen zouden hebben gemaakt... Bedankt Matthijs (met virtuele handdruk!).…

De nacht valt na een van de dagen, getekend door crisisgevoelens..... De slaap overvalt mij en in mijn droom zie ik mijn oude ouders, zo dierbaar, zo lang al niet meer te midden van de levenden... Ach, als zij dit eens zouden hebben meegemaakt! Vader klemt een dikke sigaar tussen de lippen. We zullen samen op reis gaan, een reisje langs de Normandische…

Het avondlicht van een dag in de lente voert haar grillige spel uit op de houten lijsten die mijn vensters omringen. Ik bekijk een oude foto.... Daar is tante Resi, de jonge echtgenote van oom Gerard met mij in het kleine tuintje achter mijn ouderlijk huis. Tante omarmt me beschermend en liefdevol. Ik draag het jasje dat ze voor me naaide....…

Ring, klinkt de telefoon en ik neem op, want tja dat hoort tenslotte zo, als je telefoon gaat, dan neem je die op, waarbij ik meteen de kanttekening plaats, dat in tegenstelling tot voorheen ( nee ik zal geen vroeger zetten) wanneer ze overging ik braaf opnam met mijn naam. Tegenwoordig doe ik dat niet meer, teveel dwazen willen juist je naam horen…

Vader, een dezer dagen zou je je achtennegentigste verjaardag gevierd hebben op een voor jou onhaalbare datum. Je lang-vergeten geboortejaar 1922, getekend door de economische crisis, ligt diep verzonken in de tijd, in een ver verleden. De familie was altijd welkom op 27 januari in het oude, kapitale huis en de progrèstaart van de exclusieve bakker…

Na een lange reis door de dorpen, langs de onheilspellende bebouwing, overspoeld door een zwak en bleek januarilicht, ben ik weer gearriveerd in het huis dat ik mijn laatste thuis in de wereld mag noemen, waar het vooroorlogse, statige en solide meubilair op me wacht, waar de staande klok uit negentienhonderdtien de uren wegslaat en waar ZIJ is, mijn…