De poëzie van mijn tiende levensjaar.....
Met de inkt uit de inktpot die regelmatig bijgevuld werd uit de grote fles en die afgeveegd werd aan de tijdens de handwerkles vervaardigde inktlap die in het midden gesierd werd door een knoop en met de kroontjespen moet ik in mijn tiende levensjaar het gedicht genoteerd hebben dat mij nu zo'n verdriet doet en zo ontroert.
Het gaat over een oude man en zijn kleinzoon, die, balancerend op de rand van de dood en het ultieme afscheid de jongen nog het uurwerk wil schenken met de lange, zware ketting dat hij in een lade bewaart. De jongen vraagt hem erom en de oude man belooft het spoedig af te zullen staan met het oog op de naderende dood....
Hoe navrant is niet de hartverscheurende tragiek, zo onlosmakelijk verbonden aan de onontkoombare "Condition Humaine".....
27 april 2020
Geplaatst in de categorie: afscheid
De oude grootvader gaf na enige bedenkingen het uurwerk aan zijn kleinzoon. Uit de regels is wel op te maken dat de vader van het jongetje al overleden was.
Hoe triest dat grootvader toch nog zijn kleinzoon overleeft en het geschonken uurwerk weer in zijn la opbergt.