Oud En Der Dagen Zat (2)

Op de grond van de wasruimte liggen vage witte vlokjes en kleine haartjes, welke ik dagelijks met het suffe handstofzuigertje verwijder. Oud worden heeft eigenaardigheden. Elke dag zie ik hoe tijdens het klimmen van de jaren stukjes van je lichaam en bestaan afbreken. Op zich normaal en niet dramatisch. Wel een verschijnsel om eventjes bij stil te staan. Geniepig en sluipend, dat is het proces van ouder worden wel. Nee, een autorit van zeshonderd kilometer op één dag? Dat ga ik echt niet meer doen. Zeker niet met pillen om de bloeddruk laag te houden.

Nu ben ik een held op sokken aan het worden. Ja, vroeger scheurden wij in een derdehands Renault 4 koekblik naar Noord-Spanje om totaal onverantwoord in de zon te gaan bakken. Daarbij had een vriendin olijfolie gemixt met citroen en enkele andere onbekende kruiden, waarmee wij huid glimmend stoofden in de Spaanse zon. Om maar bruin te worden. Nu lijkt deze kleur voor een witte persoon ordinair. En dermatologen krijgen terecht een stuip als zij nog mensen in de felle zon zien bakken. Onze Annelies bleek later flink verbrand en had een rottige nacht, waarbij ingezette aftersun niets deed.

Maar ik dwaal af over het in stukjes uiteen vallen. Haren, huidsnippers, geheugen, alertheid met autorijden, en talloze andere zaken glippen stilletjes in de loop der tijden uit je systeem en naakte lijf. Wie was die lefgozer met af en toe een gekke toespraak op een feestje of verjaardag? Dat was ik, terwijl ik nu vooraf de duizend doden sterf waarvan er straks maar één nodig is om in een devote plechtigheid voorgoed afscheid te nemen van dit tranendal. Wie zong daar vrolijke wijsjes zichzelf begeleidend op een oude gitaar?

Dat was ik in betere staat door leeftijd, terwijl ik nu teksten en muziek in grote letters op de muziekstandaard heb. En dan nog woorden oversla, vergeet of zelfs verkeerd uitspreek. Met intussen zweterig gepluk aan de zes gitaarsnaren, waardoor soms een akkoord akelig vals klinkt. ‘Leuk gedaan’, wordt daarna gemompeld. ‘Je bent het nog niet verleerd’. Ik denk: allemachtig, ik ben nog lang geen tachtig, maar forever young voelen blijkt helaas ijdeltuiterij. Na afloop stap ik buiten - soepelheid acterend - in mijn oude Zweedse stationcar. ‘Rijp voor een andere bak met hogere instap’, denk ik.

verval jong ouder leeftijd proces acceptatie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.9 met 7 stemmen 910