Alle inzendingen over afscheid

Mijn broer en ik zijn op bezoek bij onze moeder in het verpleeghuis. We hebben net een ommetje gemaakt, stappen gedrieën haar kamer binnen. Achter mij gaat de badkamerdeur open, snel spring ik opzij. Verbaasd kijken we wie erachter vandaan komt. Een man in een rolstoel heeft zojuist gebruik gemaakt...

Hij kan het gemis zo mooi verwoorden, dat men er niets van wil missen.

Wat een gekke wereld toch. Maakten we ons een poos geleden druk over degenen die een boerka droegen. Maken sommigen zich nu druk over het feit dat sommigen weigeren een mondkapje te dragen. Toppunt van opportunisme?

Je portret in grijstinten staart me als het ware aan vanaf de wand alsof je mond ieder moment zou kunnen gaan bewegen in een gesprek en je woorden tot me zou kunnen richten; alsof je je handen nog een keer uit zou kunnen strekken; je blauw-dooraderde handen die mij eens hebben gestreeld.... Maar ...

Nog koester ik het kleine portretje in het fotolijstje van de man die daar zo vrolijk en charismatisch is afgebeeld als een dansende godheid, mijn lang verloren kameraad en wonderlijke vriend die heeft gesproken over "diepe vriendschap" en over "samen zijn" maar die mij in vertwijfeling heeft ac...

Mijn mooie laptop is bezweken en is nu gedumpt op een stortplaats en ik betreur ons afscheid. Bij gebrek aan kameraden en vriendschappen was het apparaat mijn "true companion" met haar uitgebreide en ingewikkelde capaciteiten als van een menselijk brein en voor "onze" site typte ik er mijn sch...

We waren eens collega's; jij de fotograaf, ik de journaliste en we liepen zij aan zij en lachten en huilden met elkaar. Je droeg nog je chique colberts, bonte overhemden en kleurige stropdassen.... Achter de huizen verscholen in de Anselmusstraat woonde je met je vriend, die in vertwijfeling ach...

Met de inkt uit de inktpot die regelmatig bijgevuld werd uit de grote fles en die afgeveegd werd aan de tijdens de handwerkles vervaardigde inktlap die in het midden gesierd werd door een knoop en met de kroontjespen moet ik in mijn tiende levensjaar het gedicht genoteerd hebben dat mij nu zo'n ver...

.....en toen zei ik haar; verklaarde ik haar dat ik niet meer naar Dongen zou komen; dat ik het zelf moeilijk had en dat ik haar niets meer te geven zou hebben....Haar kale kamer had mij niets meer te zeggen, evenmin als haar onheilspellende, onverklaarbare en onachterhaalbare geestesziekte.....Ik w...

Uit verre verten ben je gekomen; uit de verste verte..... In de nacht ben je gekomen; om afscheid te nemen? Heel de magie van mijn jongere jaren herleefde; van de jaren, doorgebracht met jou. Is het afscheid gekomen in de nacht? Heeft de schimmige taal van mijn onderbewustzijn gesproken en je ge...

Het sobere afscheid van Van Nieuwkerk van DWDD maakte misschien wel meer indruk dan allerlei opgeblazen taferelen zouden hebben gemaakt... Bedankt Matthijs (met virtuele handdruk!).

De nacht valt na een van de dagen, getekend door crisisgevoelens..... De slaap overvalt mij en in mijn droom zie ik mijn oude ouders, zo dierbaar, zo lang al niet meer te midden van de levenden... Ach, als zij dit eens zouden hebben meegemaakt! Vader klemt een dikke sigaar tussen de lippen. We z...

Het avondlicht van een dag in de lente voert haar grillige spel uit op de houten lijsten die mijn vensters omringen. Ik bekijk een oude foto.... Daar is tante Resi, de jonge echtgenote van oom Gerard met mij in het kleine tuintje achter mijn ouderlijk huis. Tante omarmt me beschermend en liefdevo...

Ring, klinkt de telefoon en ik neem op, want tja dat hoort tenslotte zo, als je telefoon gaat, dan neem je die op, waarbij ik meteen de kanttekening plaats, dat in tegenstelling tot voorheen ( nee ik zal geen vroeger zetten) wanneer ze overging ik braaf opnam met mijn naam. Tegenwoordig doe ik dat n...

Vader, een dezer dagen zou je je achtennegentigste verjaardag gevierd hebben op een voor jou onhaalbare datum. Je lang-vergeten geboortejaar 1922, getekend door de economische crisis, ligt diep verzonken in de tijd, in een ver verleden. De familie was altijd welkom op 27 januari in het oude, kapi...

Na een lange reis door de dorpen, langs de onheilspellende bebouwing, overspoeld door een zwak en bleek januarilicht, ben ik weer gearriveerd in het huis dat ik mijn laatste thuis in de wereld mag noemen, waar het vooroorlogse, statige en solide meubilair op me wacht, waar de staande klok uit negent...

2020 het jaar van de Phoenix Tijdens mijn avondlijke snuffelrondje met de hond, zie ik de afgedankte kerstbomen hier als dooie stekelvarkens langs de donkere straten liggen. In verschillende prijsklassen. Variërend van 15 tot wel 40 Euro toen ze aangeschaft werden begin december. Enkele misschi...

Ze zei altijd maar: "Prachtig!, Prachtig!" ten overstaan van elk willekeurig natuurverschijnsel: de herfstkleuren van de bomen, de paddenstoelen, de weelderig woekerende mossen, alsof zij geen andere woorden tot haar beschikking had; alsof de Nederlandse taal haar geen andere woorden bood. De chir...

Rouw is een merkwaardig ding. Mijn vader overleed meer dan een maand geleden. Ik heb veel over rouw gehoord, maar had er tot nu toe nooit direct mee te maken gehad. Een schoonmoeder, een opa of oma, het is erg, jammer, maar het greep mij nooit heel erg aan. Ook het overlijden van mijn vader ni...

Dapper, besluitvast, rechtlijnig. Een enkele politicus kan met deze drie kloeke krachttermen omschreven worden. Eigenlijk heeft Marianne Thieme haar klassieke Cato-de-Oudere-afsluitingen (‘voorts blijf ik van mening dat we onverwijld een eind moeten maken aan de afschuwelijke dierenindustrie’) n...

Die nevelige zondagochtend waren ze langs het ziekenhuis gereden en daar hadden ze hem al gedemonteerd... uit elkaar gehaald en zijn vitale delen bij anderen ondergebracht. Wat een vermomming... een uitmuntende camouflage. Maar zo waren we hem wel kwijt natuurlijk.

Lucinda, we zijn de lange, bochtige weg van het leven zij aan zij gegaan. Nu grijnst de dood je in het gezicht, nu je depressie ondraaglijke vormen heeft aangenomen.... Moest het uur van ons afscheid uitgerekend komen op de Tilburgse Kermis? (Eens speelde je nog "Abschied vom Klavier" voor me op ...

Vanuit Restaurant "De Caroussel" te Tilburg heeft men een riant uitzicht op het voormalige Paleis van Koning Willem II waar de driekleur halfstok wapperde; elegant en fier, vrij en indrukwekkend, in confrontatie met de altijd mysterieuze, onachterhaalbare, maar eveneens zeer indrukwekkende dood. ...

De antracietgrijze stenen van de graven zijn gegroepeerd in lange rijen, in keurige sequenties, op het kerkhof aan de Hoflaan en tonen geboortedata en sterfdata die vaak toch wel ver in het verleden liggen. Mijn vriendin vraagt me de onschuldige witte bloemetjes op het graf van haar ouders te voorz...

Hoger kan je niet komen op het westelijk halfrond zeggen ze. Het zal. Het geeft alleen maar aan hoe de Amerikanen het hebben afgelegd tegen het oosten, daar gaat geen handelsoorlog nog iets aan veranderen. Meer dan een miljard hardwerkende en steeds inventiever wordende Chinezen tegenover zo'n twee...

In de Trouw van 4 juni 2019 staat een in memoriam van Isabel Baneke, getiteld 'Grappig, charmant en bescheiden'. Een rake typering, maar ik herinner me ook nog de nationale afkeer van haar, toen ze in 1990 haar huwelijk met Henk van der Molen inruilde voor een relatie en een later huwelijk met Beren...

Bedauwd, betraand, galmen de doodsklokken over de stad Ronse als laatste groet en afscheid voor je ontelbare vrienden en beminden. Henriette, mijn zusje, het bloemetje van de stad, die zoveel liefde, vriendschap heeft gegeven, ontving voor haar warme hart de bekroning van de koude stilte der dood. ...

Augustus nadert: de maand van ons afscheid. Nu zend je me die portretten van die alsmaar lachende Afrikaanse jongens met wie je zo bevriend bent.... Verwacht niet dat ik de steeds groter wordende afstand nog kan overbruggen, verwacht niet dat de lusteloosheid en het ongeloof in onze vriendschappeli...

Opnieuw, maar na lange, lange jaren ben ik de weg gegaan, ben ik de gang gegaan, weg van het vriendenhuis dat steeds mijn thuis was, waar ik ooit was ontvangen, kennelijk hartelijk en bereidwillig en liefdevol, waar het altijd veilig was en vertrouwd, waar geen dreiging en onrust heersten...... J...

Liesbeth, toen je dat andere vertrek bent binnengestapt; die kamer waar de dood op je wachtte, ben ik je - tot mijn schande - niet gevolgd. Van anderen zag ik het levenseinde; jouw levenseinde zag ik niet. Jouw devies ging over de trouw - de trouw die ik je niet betoond heb(wat konden mijn nutteloze...