Alle inzendingen over vriendschap

De buurman had wel een driftig temperament. Hij was als jonge man wat nors en hun hele huwelijk ging het mopperen op zijn vrouw door. Hij noemde haar nog wel eens een ouwehoer. Ze kon ook wel doordrammen ook, dus je kon het je voorstellen. Haar antwoord was dan steevast, zo vertelde ze tijdens ons bezoek:’ Beter een ouwe hoer dan een jonge zonder klanten…

Opeens zagen we ze zitten op een bankje voor een klein vrijstaand huis. We waren het al drie keer voorbijgereden. Onze buurvrouw van vroeger stond in de tuin en zwaaide de vierde keer. We hadden ze al jaren niet meer gezien. Ze verhuurden kamers en een vakantiehuisje sinds ze verhuisd waren naar de kust. Dat moest wel, anders kwam je er niet in bij…

In het chique, exclusieve restaurant met de trotse naam "l'Orangerie' die ook aan de zijkant op de gevel prijkt, ontmoette ik die avond mijn oude "vriendin". Aanvankelijk zat ze me met open mond aan te staren en ik observeerde met veel walging de kwabben die, nu ze tweeënzestig is, haar hals ontsieren, maar gelukkig kon ik mijn blikken ter afwisseling…

Door flinke windvlagen tijdens de bui zagen de terrassen op het plein er verlaten uit. Mensen waren naar binnen gegaan in één van de bistro’s. Pascal ging naar binnen bij “September” en zag boven nog een tafel leeg. Hij bestelde een “chimichangas” en een ijsthee. Hij keek naar beneden en zag aan de bar een vrouw die het haar in een boblijn had gekipt…

Pascal stond op van het bankje in het bushokje en deed zijn telefoon in zijn broekzak. Hij liep de Prinsegracht over naar het plein. Door de wandeling voelde hij zich ontspannen. Het rumoer van de leerlingen was uit zijn hoofd, maar! Daarvoor in de plaats had hij nu de herinneringen met Valerie in zijn gedachte. Angstvallig keek hij naar de lucht die…

Het knetterde in mijn hoofd in de meidagen na het songfestival. Ik had mijn gal op het bordje van het blonde kipje van woonbegeleiding gespuwd, maar zij bleef koel en gewillig en deed waarvoor ze gekomen was, me helpen naar een maatje te zoeken voor de dierentuin die ik al geruime tijd niet meer had bezocht. De dag erna brak er opnieuw een onweer los…

Na het vertrek van mijn Grand Seigneur verwonderde het mij dat ik mijn voeten nog voor elkaar kon zetten bij mijn gestage pas door de straten van de stad en dat mijn longen de lucht nog verwerkten die ik inademde. De seconde, nee; de nanoseconden waren overvol van de gedachte aan hem, zoals een waterdruppel boordevol microben is. Horden mannen en vrouwen…

Mijn vriend Bruno heeft het snode plan opgepakt om de enige snackbar van Bierum te overvallen. Op zijn zolder heeft hij een kleine wietplantage en hij heeft na twee jaar werkeloos te zijn geweest in Delfzijl een baan bij een groothandel gekregen. Daar werkt hij nu een maandje en volgens eigen zeggen gaat het gesmeerd en toch wil hij de snackbar gaan…

Op mijn bureau staat een foto in een lijst, voorstellende een zandkleurig stenen standbeeld uit de dertiger jaren van een moeder met twee kinderen. Het beeld bekroont een brug in Den Haag, waarover dag en nacht onafgebroken een intensieve verkeersstroom haar weg zoekt naar andere delen van de metropool. De contouren van dit beeld tekenen zich op…

In dat lang-vervlogen jaar waren we bijeengekomen voor de literatuurcursus van de Open universiteit en een mij tot dan toe onbekende schudde mij onverwacht de hand en nodigde mij uit in haar villa te Hilvarenbeek. Ik zou aldaar "kind aan huis" worden tijdens de lange, toekomstige jaren van onze "vriendschap" en delen in de familieperikelen van…

“Ze stuurden zo'n jong blond vrouwtje op me af, strak in de jeans, want dat was mode in de lente van het zingende hart, en ze hielden totaal geen rekening met mijn overspannen libido, zo sappig was ze gekleed, ze zouden ze voortaan beter in een boerka kunnen sturen”, overdacht ik, maar ik begreep onmiddellijk dat het een psychologische dwaling was…

We speelden in die tijd nog met onze poppen. Lucia bezat de Barbie-pop; van mij was de Midge-pop met de sproetjes en het pony-kapsel. Het was een heel feest als we dure nieuwe kleertjes voor onze poppen konden kopen of cadeau kregen, wat slechts zelden voorkwam. We waren beiden veertien, luisterden naar popmuziek en droegen pop-art-kleding en hotpants…

Op de internationale dag van de vriendschap vind ik, moet het er toch maar eens van komen, een soort van ode aan de vriendschap, de vriendschap met jou. Ik hoef je naam niet in te vullen, je leest me regelmatig en zult bij het lezen meteen zien: verroest, ze bedoelt mij. Dat klopt. Ik bedoel Jou. Omdat je er altijd bent, als ik je wat vraag, omdat je…

FOPPE EN KAMERAAD SIMON ALS WOUDLOPERS AAN ZEEDIJK IN WINTER het is zaterdagmiddag in de winter en mijn vriend simon belt en hij komt en we gaan even een blokje om met de auto. Ik weet niet precies waar ik ben maar hij vindt de zeedijk en we staan aan zee bij harlingen bij franeker ggz en het is ongelooflijk koud maar mooi uitzicht en we maken een…

De huizen van de Chopinstraat liggen als het ware in een vallei, in een diepte en een eindje van het zwarte, rimpelende water van het Wilhelminakanaal af. Een straatweg die evenwijdig loopt aan het kanaal, omzoomd door hoge rietpluimen die wapperen, waaien en wuiven in een licht briesje, voert daarheen en zo mocht ik op een winterse dag het huis terugzien…

Meestal probeer ik mij te beperken in mijn mening. Het liefst kijk ik gefundeerd tegen het leven aan, zonder vooringenomen uitspraken of gedachtes. Dat is niet altijd makkelijk. Het lijkt erop alsof de medemens er regelmatig zijn best op doet om met kracht een stereotypering te zijn. Ik merk dan met terugwerkende kracht, dat ik met recht mijn mening…

De reden waarom men zich bevindt in het restaurant van het St. Elisabeth Ziekenhuis te Tilburg zal zelden positief of aangenaam zijn, maar hoe kan ik mij verbeelden dat, toen ik mij daar bevond voor het aanstaande bezoek aan een vriend, velen hulpbehoevend naar mij staarden met in hun blikken kennelijk de onbeantwoordbare vraag naar de oorsprong en…

Ik had ruim twee uur op haar zitten wachten in het café-restaurant; twee uur gelardeerd met bitter-lemon en koffie verkeerd. De hitte geselde en striemde de wereld, maar een wentelwiek ver boven mijn hoofd bracht enige verkoeling. De serveersters in hun lange schorten liepen ijverig af en aan, handig balancerend met dagschotels en verfrissingen. De…

Precisiebombardementen, dat was het toverwoord in die tijd. Alsof er zoiets als een schone oorlog bestond. Alsof er in een oorlog niet altijd onschuldige slachtoffers vielen. Ik had al moeite om het huis van mijn knappe hospita schoon te houden, het was veel te groot voor een jongeman en een kater, maar ik had het haar beloofd in ruil voor een korting…

Lange tijd had ik gedacht dat ik het spoor bijster was, ik had neurotische klachten en zocht een uitweg in het uitgaansleven. Ik kwam daar dikwijls Peter tegen en dan wisselden we wat woorden uit om onze platonische vriendschap op peil te houden. Hij was zo'n beetje de enige die mijn warrige gedachten kon volgen. Ik begon me steeds vaker af te vragen…

De dagen na mijn aanvaring met mijn hospita over mijn, volgens haar, povere dichtkunst kreeg ik spijt dat ik mijn gedichtenschrift had vernietigd. Ik had zoveel aandacht voor haar leven gehad, maar aandacht voor hetgeen waar ik me mee bezighield had ze niet. Dat kon ze niet opbrengen in haar haastige leven van glitter en roem. Ik begon er steeds meer…

In het midden van die zomer (was het in juli of augustus en welk jaar was het?) stak ik, mistroostig en neerslachtig, de grasgroene weide van het park over, waar de beide fonteinen bruisten en klaterden en hun waterpartij ten hemel stuwden. Dat ik het huis nooit meer zou kunnen betreden, het huis van mijn dromen, dat mij eens gastvrijheid, liefde en…

Ik had meer dan een uur in de stationshal gestaan met een halve bronchitis onder de leden, kijkend naar de wijzers van de klok die zich uiterst traag voortsleepten over haar wijzerplaat en belaagd door windvlagen uit de telkens open- en dichtslaande deuren, toen mijn correspondentievriendin plotseling voor mij stond, gekleed in het turquoise jack waarover…

Vanuit haar ziekenhuisbed kijkt ze naar een prikbord vol kleurrijke kaarten. Hyacinten in de vensterbank. Ze vraagt me wat het met me doet, haar weer zo te zien. 'Ik word er stil van' breng ik met moeite uit. Denk aan al die keren bij Van Dik Hout, dat ik me schor schreeuwde. 'Stil in mij' daalt nu pas echt in. Ze zegt dat ze het iedereen vraagt…

In de trein kom ik een oude bekende tegen. Ze vraagt me waar ik naartoe ga. 'Op pad met een maatje, maar eerst gaan we chinezen.' Ze schiet in de lach. 'Nee, niet naar een Chinese massagesalon.' Ze legt uit: 'Weet je, mijn moeder is opgegroeid in de haven. Toen kwamen de eerste gastarbeiders, de Chinezen, enkelen versneden heroïne.…

Zal ik me altijd je kamer blijven herinneren, je kamer met de fauteuils die dienden voor onze gesprekken; gesprekken die we voerden onder het licht van de zomer, onder schaduwen en regen van de herfst en terwijl het buiten een witte wereld was? Zal ik later blijven denken aan het tafeltje waarop je - gevoelig - spulletjes gerangschikt hebt - koffiekopjes…

Ik kwam haar ruim een jaar na mijn moeders dood tegen. Ze spoedde zich voort in haar scootmobiel, die ze tot stilstand bracht toen ze mij zag: mijn moeders jarenlange en laatste vriendin. "Ik kan niet meer lopen" verklaarde ze en inderdaad was om de kuit van het rechterbeen een stalen koker aangebracht, een van de medische kunstgrepen die het onherroepelijke…

De kleine hond die bont door de natuur beschilderd is met bruine en zwarte vlekken op een witte ondergrond, ligt bevallig op enige afstand van zijn baas op het grasgroene veld, de voorpoten vóór zich uitgestrekt, de achterpoten haaks op zijn lichaam naast elkaar neergevleid. Zijn kameraad draagt nutteloze en werkloze uiertjes die geen doel meer dienen…

In die tijd - ik was veertien jaar - kwam ik vaak aan bij het ouderlijk huis van mijn jeugdvriendin Lucia T. Haar moeder - een gezette matrone - bracht lange uren door achter de naaimachine, ijverig werkend aan een modieuze garderobe voor haar dochter en wij, de vriendinnen, speelden toen nog met onze Midge- en Barbie-poppen waarvoor we als het zo uitkwam…

Het telefoongesprek met mijn hospita die mij vanuit Amerika had gebeld, duurde niet lang.  Ze bleef voorlopig bij haar schatrijke minnaar in Amerika, ik hoefde geen huur meer te betalen als ik voor Frits wilde blijven zorgen en op het huis wilde passen. Het leek me geen slechte deal, maar het spookte in mijn hoofd dat dit wel een heel vreemde gang…